Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 6.

- Sanne

Het feit dat het kwart over zeven in de ochtend is maakt me chagrijnig.

Het feit dat het zaterdag is en ik er zo vroeg uit moet maakt me chagrijnig.

Het feit dat ik moet werken maakt me chagrijnig.

Ik moet om half acht beginnen. Welke gek bedenkt het dat de winkels zo vroeg opengaan in Nederland? Ik weet niet wie, maar diegene staat zeker niet op mijn vriendenlijstje.

Het rare is ook nog dat er altijd mensen zijn die op dit tijdstip gewoon in de winkel komen. Het zijn er niet veel, maar die mensen bestaan wel.

Ik loop de straat over en open de zware achterdeur van de Bakker Bart. Het is nog donker, ik ben weer eens de eerste die aanwezig is. Ik wil altijd eerder weg, puur om het feit dat mijn ouders anders gaan zeuren.

Ik kijk de lege, donkere personeelskantine in en ik zucht. Soms vind ik het heerlijk om hier te werken, de hele dag lekker broodjes maken en lol hebben met Timo. Maar op momenten als nu haat ik mijn werk gewoon, en wil ik het liefst lekker in mijn bed liggen, niks doen.

Ik loop richting mijn kluis en stop mijn jas en tas er in. Bedroefd kijk ik naar de foto van Julian en mij die aan de binnenkant van mijn kluisdeur hangt. Ik druk het verdrietige gevoel weg en loop richting de keuken.

Ik druk alle lichten aan en start alle apparaten op, zodat die kunnen opwarmen. Op deze manier kan er straks gelijk aan het werk worden gegaan.

Ik kijk naar de lege Bakker Bart, en scan de zaak. Als ik met mijn ogen langs de ramen ga, zie ik een schim zitten. Als ik beter kijk zie ik dat hij met zijn rug tegen het raam van de Bakker Bart aan zit. Ik kijk beter, maar zie niet wie het is.

Ik doe de lichten aan, en de persoon kijkt op. Ik schrik als ik zie wie het is.

- Kaj

Ik wrijf mijn handen tegen elkaar en blaas er op. What the fuck doe ik hier? Het is kwart over zeven in de ochtend en ijs, maar dan ook ijskoud.

En dat allemaal voor een meisje die ik eigenlijk niet eens ben. Tegelijkertijd heb je zelfs nog een vriendin.

Kaj, je bent niet goed in je hoofd.

Ik kijk naar het plein: helemaal leeg. Het doet me denken aan de relatie die ik deel met Julia, die je inmiddels ook wel leeg kan noemen.

Ik schrik op als ik beweging zie, achter me. Ik voel mijn hart bonzen in mijn keel en durf me niet om te draaien. Ik besluit nonchalant op te staan, wat helaas mislukt.

Uit reflex draai ik me dan toch om, en ik kijk recht in de ogen van het meisje. Shit. Het was niet de bedoeling dat ze me gelijk zag.

Ik zie hoe verbaasd en verstijft ze in de winkel blijft staan, en denk er over na om gewoon de benen te nemen.

Nee Kaj. Als je dat doet vindt ze je al helemaal raar. Nu kan je eventueel nog met een goede smoes aan komen.

Als je er nu snel één kunt verzinnen, in ieder geval.

Het meisje loopt richting de deur, waar ik voor ga staan. Ze doet hem in het slot, kijkend naar de deurkruk, mijn blik ontwijkend. Ik sta awkward voorde deur, en probeer een stoere lichaamshouding aan te nemen.

De deur vliegt open en knalt tegen mijn hoofd. Ik leg mijn hand op de plek waar ik de knal voelde en kreun van de pijn.

'Oh My God. Sorry! Gaat het?'

Ik kijk op, en kijk recht in haar ogen. Het klinkt cliché, maar het voelt alsof alle pijn in één keer weer weg is.

'Ja, gaat wel, denk ik'