Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 34.

- Sanne

Zenuwachtig zit op de bank. Met mijn vingers tik ik omstebeurt de zijkant van de bank aan, puur een bezigheid. ‘Doe eens rustig joh’ zegt Kaj naast me. Ik draai me om en zie hem naar me grinniken.

‘Ik ben gewoon zenuwachtig’ mompel ik.

Kaj komt dichter bij me zitten, en legt een van zijn handen op mijn bovenbeen. Ik voel een rilling door mijn lichaam, maar probeer het te negeren.

‘Dat hoeft niet, echt niet.’ Zegt hij dan.

Ik zucht. Vandaag is de dag dat ik na een lange tijd Ruby weer ga zien. Ik was er dus achter gekomen dat zij degene was met wie Samuel naar Amerika was gegaan, en was best wel geschrokken. MIJN Ruby, de enige echte vriendin die ik ooit heb gehad.

‘Wat nou als ze me niet meer herkent? Of niets meer met me te maken wil hebben?’

Zenuwachtig pulk ik aan mijn haren.

‘Dat is niet zo, geloof me. Toen ze er achter kwam dat jij hier nu ‘woont’, was zij ook echt oprecht blij. Dat zou ze echt niet faken hoor. En trouwens, als-‘

Kaj wordt bruut gestoord door de deurbel. Gelijk schrik ik op, maar Kaj probeert me nog een keer te kalmeren door met zijn hand over mijn been te wrijven. We horen Samuel naar de deur lopen, en doet hem open. We horen even wat gepraat, en dan gaat de deur open.

Verstijft staat ze in de deuropening.

Ruby.

Ik voel de tranen in me opkomen, en zie dat die bij haar inmiddels ook stromen. Ik sta op van de bank, negerend dat Kaj zijn hand nog op mijn been lag. Ik loop naar Ruby toe, nog steeds niet echt wetende wat ik moet zeggen.

‘San..’ zegt ze dan. Ze barst in snikken uit en trekt me in een omhelzing, die ik maar al te graag aanneem. ‘Ik heb je zo gemist’ snikt ze.

Ik voel haar schouders tegen de mijne aan schokken, maar het voelt goed. Het klinkt lullig, maar het voelt ergens fijn dat zij mij ook heeft gemist. Natuurlijk had ik liever gehad dat dat nooit nodig was geweest, maar dat soort dingen kun je nou eenmaal niet veranderen.

Als ze me loslaat kijkt ze me lang in mijn gezicht aan.

Ik voel me net een verliefd stel, en barst in lachen uit. Dan lopen we naar de zithoek. Ik plof neer op de bank, naast Kaj en Samuel. Ruby gaat in de stoel zitten. ‘Wij halen wel even wat te drinken’ zegt Samuel dan. Wij knikken braaf, en laten ze naar de keuken gaan.

‘Dus. Terug in Nederland’ zeg ik. Ruby knikt enthousiast. ‘Nu een paar maandjes. Het voelt wel weer vertrouwd hoor. Ik had nog geprobeerd om je weer op te zoeken, maar dat lukte me echt niet’ zegt ze dan. Ik zucht. ‘Nee, we zijn verhuisd’ zeg ik dan.

‘O’

‘Hoe is het verder met je?’ vraag ik dan. Ruby knikt. ‘Goed, goed. Net weer terug uit Amerika, mijn ouders hadden een ongeluk gehad’

Ik slik. ‘Ja dat had ik al gehoord ja. Hoe is het nu met ze?’

‘Goed! Ze zijn er gewoon weer bovenop gekomen’

Ik glimlach oprecht. ‘Fijn’

De keukendeur vliegt open en Samuel en Kaj komen de kamer binnen. Samuel heeft twee glazen met cola in zijn handen, die hij voor ons neer zet. Kaj heeft een bakje met chips, en zet die ook op tafel.

‘Wij zijn boven’ zegt Sam dan. Hij drukt een kusje op de lippen van Ruby, en samen verdwijnen ze naar boven.

Ik kijk haar verbaasd aan, en moet lachen om hoe erg Ruby bloost.