Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 16.

- Sanne

'Dag Juul, ik ga je missen'

Ik veeg de tranen van mijn wangen en sta op. Bedroefd loop ik de begraafplaats af. Ik kijk omhoog en spot een paar sterren in de donkere lucht. Ik kijk op mijn telefoon, 23:00. Reken op alweer een preek van mijn ouders.

God, wat was werk zwaar vandaag. Gisteren was ik vrij, puur omdat de winkel dicht was. Vandaag was de eerste dag dat ik moest werken sinds Timo weg is, en ik had er toch wel behoorlijk veel last van.

Gelukkig kwamen Kaj en Julia vandaag niet langs, dat was al helemaal iets waar ik geen behoefte aan had.

Waar Kaj het gore lef vandaan haalde om zo brutaal te doen donderdagavond vraag ik me ook af.

Ontkennen dat ik het ergens ook lief vond doe ik niet, maar op dat moment had ik geen behoefte aan zo iemand.

Ik zucht en steek de straat over. Rothuis. Het liefst zou ik mijn spullen pakken en naar een fatsoenlijk huis verhuizen, maar dat zit er niet in voor ons.

Ik open de deur zachtjes, hopende dat mijn ouders het niet horen. Ik maak mijn All Stars los en zet ze zachtjes neer op de schoenenstandaard. Mijn jas hang ik aan de kapstok.

Ik hoor de televisie zachtjes door de muur heen, wat een goed teken is. Op deze manier kunnen ze me minder goed horen als ik naar boven wil sneaken.

Ik sta nog maar net met één voet op de eerste traptrede als mijn naam vanuit de woonkamer wordt geroepen.

Shit.

Ik open de deur naar de woonkamer en steek mijn hoofd om de hoek.

'Ja?'

'Kom eens' De zware harde kille stem van mijn vader galmt door het huis. Ik loop de woonkamer binnen en doe de deur zachtjes achter me dicht.

'Waar was je vanavond?'

'Bij Julian' zeg ik zelfverzekerd. De preek zal wel weer gaan komen, maar dit keer heb ik me er op voorbereid.

Mijn moeder doet de televisie uit met de afstandsbediening en mijn vader loopt naar me toe. De dreiging in zijn ogen zijn beangstigend, intimiderend bijna. Ik word zo bang dat ik een stap achteruit zet.

'Wat hadden we je verteld over het opzoeken van Julian?' Zegt hij streng.

'Peter, doe nou niet..' 'Mond dicht!' Snoert mijn vader de mond van mijn moeder. Ze deinst geschrokken achteruit en gaat weer op de bank zitten.

'Nou?!' schreeuwt hij weer richting mij. 'Ik ben verdomme 19, ik mag toch zelf weten wat ik doe' zeg ik.

'Nee, dat mag je niet! Zolang je onder mijn dak leeft volg je mijn regels. Mijn hoofdregel is dat je mijn gezag niet ondermijnt! Begrepen?!'

'Nee' zeg ik brutaal. De kloppende ader op het voorhoofd wordt alsmaar groter en dikker, alsof hij een eigen leven begint te leiden.

'Ik snap niet hoe je hier zo over kunt praten. Het is m'n fucking broer, jullie fucking zoon. Dat jullie dan doen alsof het allemaal niet heeft gebeurd is jullie probleem, maar voor mij heeft Julian wél iets betekend!'

PATS.

De koude punt van de radiator brandt in mijn hoofd, maar dat is nog niets vergeleken met de pijn op mijn wang.

Mijn vader. Mijn bloedeigen vader heeft me geslagen en tegen de kachel aangegooid.

Ik kijk naar het verbaasde en geschrokken gezicht van mijn moeder, die achter mijn vader staat. Het gezicht van hem staat echter nog hetzelfde als altijd: vol met woede.