Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 23.

- Ruby

'It's here on the left, thank you very much'

De taxi stopt en Samuel en ik stappen uit. De taxichauffeur doet de kofferbak open. Ik haal onze spullen er uit, terwijl Samuel bezig is met afrekenen. Als we allebei klaar zijn bedanken we de man, en rijdt hij weg.

Ik kijk naar het huis waar we voor staan en voel allerlei gevoelens door me heen gaan.

'Heel mooi huis' zegt Samuel. Ik kijk opzij en zie hoe hij met open mond naar de buitenkant van ons huis staart. 'Thanks' zeg ik, en ik loop richting de deur. Ik gris de sleutel uit mijn broekzak en steek hem in het slot. De deur gaat met gemak open, en ik loop naar binnen. Samuel volgt me stilletjes. Onze tassen en koffers zetten we in de hal, terwijl ik verbaasd richting de woonkamer loop.

'Hier ben ik zo lang niet meer geweest' zeg ik. Ik kijk rond, het is nog steeds het zelfde, alleen leeg. Waarschijnlijk is dat de leegte die ik zelf voel, omdat mijn ouders in het ziekenhuis liggen.

'Wat wil je drinken? Appelsap?'

Samuel knikt. 'Ik hoop voor je dat ze het in huis hebben. Ga zitten'

Ik loop naar de keuken en kijk rond. Lekkere sloddervossen zijn ze ook. Toen ik hier nog woonde ruimde ik altijd op. Niet dat ik het erg vond, ik kon er altijd wel om lachen.

Ik open de koelkast, zoekend naar appelsap. Als ze dat of iets gelijks niet in de koelkast hebben staan, pak ik maar een fles cola en twee glazen. Ik loop terug naar de woonkamer, waar Samuel het huis zit te inspecteren.

Ik plof neer op de ligbank, naast Samuel.

We zijn een paar uren geleden hier aangekomen. Door het tijdsverschil liep het hier acht uren achter, dat was een beetje vermoeiend. We zijn gelijk naar het ziekenhuis gegaan. We konden helaas niet gelijk bij mijn ouders, daarvoor moesten we even wachten. Na een tijdje mochten we er heen. Ze lagen allebei in slaap. Het was niet in een coma, maar de dokters zeiden dat ze ze in slaap hielden zodat de pijn minder zou zijn. Het deed pijn om ze zo levenloos te zien, maar uiteindelijk is het beter voor ze.

Ze zijn er nu ook achter in wat voor ongeluk ze terecht zijn gekomen. Het was een auto-ongeluk, heel cliché. Waarom ze dat niet gelijk wisten vraag ik me trouwens ook af. Het gebeurde bij een stoplicht, één of andere idioot reed door het rode licht waardoor hij keihard op mijn ouders in reed: die met de auto over de kop vlogen. Volgens de dokters moet ik blij zijn dat ze nog leven.

Ik kijk naar Samuel, die rustig en stilletjes van zijn cola zit te drinken. Ik snap hem wel, voor hem is dit raar. Hij heeft mijn ouders nog nooit ontmoet, en dan moet hij ze gelijk in deze conditie zien. Besides that, zolang gaan we nog niet eens met elkaar om.

'Ik zou Dioni even appen, dat had ik beloofd' zegt Samuel. Ik knik en hij pakt zijn telefoon uit zijn broekzak. Ik zie zijn duimen wild tekeer gaan op zijn telefoon en glimlach. 'Ah, lief' zegt hij dan. Hij duwt zijn telefoon voor mijn neus en laat lezen wat Dioni zojuist tegen hem zei.

Dioni: Dikke kus aan Ruby, we vinden het allemaal heel erg voor haar en we denken aan haar. Namens ons alle vijf, Roos meegeteld

Ik glimlach. 'Dat is heel lief van hem'

'Ik ben eigenlijk wel moe' zeg ik dan. Samuel knikt en snapt kennelijk gelijk de hint. We zetten onze glazen met cola op de tafel en lopen richting de gang. Ik pak mijn koffer en mijn tas sla ik om mijn schouder. Onhandig lopen we de grote trap op.

De trap in dit huis is altijd iets waarvan ik heb gehouden. Hij is heel sierlijk, iets waarvan ik houd. De trap zelf is wit, bekleed met donkerrood tapijt. Op de trapleuningen zitten allemaal roosjes, ook wit. Het heeft iets van een sprookjeskasteel.