Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 77.

-Dioni

Ik ontgrendel mijn telefoon en check mijn berichten. Nul. Fucking nul. Geen gemiste oproep, gemiste berichtjes of wat dan ook. Hoe kan ze nou uit gaan met Ruby en gewoon niet terug komen?

Ik merk dat ik overdrijf en stop mijn telefoon in mijn broekzak. Waarom zou ik me in godsnaam zo aanstellen? Het is niet dat ik haar vriendje ben ofzo.

Was ik dat maar.

Mijn fucked up gedachten worden verstoord door een geluid dat afgaat. Ik moet even nadenken voor ik me besef wat dat geluid is, maar zodra ik iedereen naar hun lessen zie lopen ga ik er maar van uit dat de bel net ging.

Ik sla mijn rugtas over mijn schouder en loop het klaslokaal in. Ik spot de donkere haren van Jony en zie dat de tafel naast haar nog vrij is. Gelijk besluit ik dat dat de plek wordt waar ik me zal bevinden het komende lesuur.

'Hee' reageert Jony als ik naast haar neerplof in de stoel. Ik reageer met een zelfde glimlach als zij en haal mijn boeken uit mijn tas. Fucking. Geschiedenis.

'Is er iets?' vraagt ze, en ik schud mijn hoofd.

Ik zit me al de hele ochtend zorgen te maken om een volwassen meisje dat uitging gisteravond en niet terug is gekomen.

Mijn gedachten worden verstoord door de docent, die het lokaal binnenloopt. Hij vertelt ons dat we het boek moeten openen in tijdvak acht: de tijd van burgers en stoommachines.

De hele les check ik mijn telefoon nog ongeveer zeventien keer om te kijken of Roos al heeft gereageerd op al mijn stalkberichten. Helaas zonder resultaat.

Er wordt ons verteld dat we huiswerk moeten maken omdat de docent nog een vergadering heeft. Ik open mijn schrift en scan vraag één, maar op een of andere rare manier wil de vraag zich niet opnemen in mijn brein.

'Okay' breekt Jony de stilte. 'Wat te fuck is er aan de hand?'

Fleur en Courtney, haar twee beste vriendinnen die voor ons zitten, draaien zich om. Ik zucht even omdat ze zich met ons gesprek bemoeien maar richt me dan weer op Jony.

'Niets, hoezo?' Reageer ik zo kalm mogelijk.

'Nou, je hebt in het afgelopen kwartier je telefoon al driehonderd keer gecheckt, je zit non-stop te wiebelen op je stoel en je bent vragen aan het maken van hoofdstuk drie in plaats van acht' zegt ze. Ik zie aan haar gezicht dat ze haar lach in probeert te houden.

'Sorry' reageer ik.

'Wie is Roos?' Hoor ik Fleur zeggen. Ik trek mijn wenkbrauw op, mezelf afvragend waar die vraag vandaan komt. Dan zie ik dat ze mijn telefoon in haar hand heeft. Ik gris hem zo snel mogelijk uit haar handen en stop hem in mijn broekzak. Ik hoopte dat ik een berichtje had gekregen, maar in plaats daarvan ging Fleur dus gewoon in mijn berichten kijken.

'Niet zo chagrijnig' zegt Courtney, en ik werp haar een vurende blik.

'Even serieus' zegt Jony. 'Wie is Roos? Is ze je vriendin?' Ik voel een steek door mijn hart. Mijn vriendin? Dat mag ik dromen. Zo'n mooi meisje kan toch nooit mijn vriendin zijn? Ik denk aan hoe ze er gisteren uitzag. Ze had mijn shirt en trainingsbroek aangetrokken omdat ze dat lekker vond zitten. Ik heb zo'n grote zwak voor Roos die mijn kleding draagt.. Ze had geen make-up op, wat ik nóg mooier vind dan wanneer ze het wel draagt. Ze lijkt echter, en mooier. Haar lange donkere haren had ze in een hoge knot op haar hoofd, waardoor ze zichzelf met Tinkie Winkie van de Teletubbies vergeleek. Toen we het daar over hadden gingen we dus Teletubbies afleveringen kijken. Hard lachen, dat is wat we voornamelijk hebben gedaan. Haar lach.. Dat is één van de mooiste geluiden die mijn oren ooit hebben mogen waarnemen.

'Joehoe?' Zegt Jony, die met haar hand voor mijn gezicht zwaait. Ik moet even nadenken wat haar vraag ook al weer was. 'Roos is een vriendin' reageer ik simpel.

'Dus niet je vriendin-vriendin?' Vraagt Courtney. 'Nee' reageer ik kort.

'Wil je dat het je vriendin-vriendin is?' Voegt Fleur daar aan toe met wiebelende wenkbrauwen. Ik zucht, diep. Vrouwen.. Waarom moeten ze zich altijd overal mee bemoeien?

Ik besluit om simpel te knikken. Gelijk beginnen Jony, Fleur en Courtney te giechelen en erger ik me weer aan hun manier van doen. Ik betrap mezelf er op dat ik de neiging had om mijn telefoon weer te checken op berichtjes van Roos maar ik liet hem mooi in mijn broekzak zitten.

'Waarom is het nog niets dan?' Vraagt Jony.

'Daarom'

'Dioni..' Zucht ze.

'Omdat ik een pussy ben die haar niet durft te vertellen dat ik fucking verliefd op haar ben, okay? Nou je zin?' Sis ik, en ik richt me weer op mijn werkboek, die nog steeds open staat in hoofdstuk drie.

'Doe iets liefs! Neem haar mee op date, en dan.. Zoen haar ofzo!' Zegt Fleur enthousiast.

'Heb ik al gedaan.'

'Wát?' Reageert het drietal in koor.

'Ik heb haar al gezoend.'

'En daarna?' Vraagt Courtney. Ik word misselijk van dit verhoor, wat gaat dit hen überhaupt aan?

'Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben we er niet meer over gepraat. Kunnen we hier nu over ophouden?' Sis ik. Ik voel mezelf met de minuut chagrijniger worden. Niet alleen omdat deze drie me proberen te vertellen wat ik moet doen qua Roos, maar ook dat de persoon in kwestie niets van zich heeft laten horen. Niets.

'Okay, maar mag ik nog één ding tegen je zeggen, als advies van het vrouwelijk geslacht?' Giechelt Fleur. Ik zucht diep. 'Sure.'

'Je moet haar snel vertellen wat je voor haar voelt. Als jullie hebben gezoend voelt ze waarschijnlijk hetzelfde voor jou, en dan kan het alleen maar als een afwijzing voelen als je er niets meer mee doet. Geloof me'

Jony en Courtney zijn het eens met de vrouwentheorie en ik knik. Net als ik mijn telefoon uit mijn broekzak haal om nog een keer mijn berichten te checken, gaat de bel. Ik stop mijn boeken in mijn tas en race het lokaal uit.

'Denk na over wat Courtney zei, ze heeft gelijk' zegt Jony nog, voordat ze afscheid van me neemt en de andere gang in gaat.

Ik zucht. Vrouwen..

Wat moet je toch met ze?