Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 62.

-Hilde

Stilletjes zit ik in de zaal. Ik voel hoe mijn moeder in mijn linkerhand knijpt, mijn vader in de rechter. Naast ons zit de zus van mijn moeder met haar gezin. Het doet opzich best zeer dat er maar zo weinig mensen zijn gekomen vandaag.

Achter me zitten Janny, Kevin en Cassius. Van Janny had ik wel verwacht dat ze zou komen, van die andere twee niet echt eigenlijk. Ik vind het fijn, ik weet dat ze er zijn om me te steunen, en dat doet me goed.

Met zijn allen luisteren we naar de tekst van Frank Boeijen, ‘Zeg me dat het niet zo is’. Ik luister naar de tekst en kan op dit moment niets anders dan denken dat deze tekst zo toepasselijk is.

Zeg me dat het niet zo is 
Zeg me dat het niet zo is 
Zeg me dat het niet waar is

Ga je mee vanavond naar ons lievelingsrestaurant 
Een tafel voor twee 
Ik heb gebeld, ze weten ervan
En we drinken totdat de zon opkomt 
En we vergeten 
De oneerlijkheid van het lot 

Zeg me dat het niet zo is 
Zeg me dat het niet zo is 
Zeg me dat het niet waar is

Kom we gaan trek je jas aan 
Anders wordt het te laat 
Kom eens hier 
Ik houd je vast Ik laat je nooit meer gaan 
En ik vertel je een grap die je laat huilen van de lach 
En we vergeten 
De blikken van de mensen in de stad 

We doen net alsof het niet zo is 
Alsof het niet zo is 
Alsof het niet waar is 

We doen net alsof ze gewoon verder leeft 
Alsof ze gewoon verder leeft

Zelfs als het niet zo is

Ik kijk naar de kist, en de foto’s en bloemen die er omheen liggen. Mama en haar zus hadden gekozen voor een dichte kist, en achteraf ben ik ze daar dankbaar voor. Ik had in het ziekenhuis al afscheid genomen van oma en van haar lichaam, en ik heb nu niet echt meer de behoefte om het te zien.

Het is even stil in het crematorium, na het lied. Oma vond dit altijd zo’n geweldig lied.. Haar lievelingslied. Ze wilde wel met Frank Boeijen trouwen, zei ze vroeger altijd. Dan moesten we daar hard om lachen en beeldden we ons in hoe haar leven er dan uit had gezien.

Annet, de zus van mama, kucht. Dan staat ze op, haalt een stukje opgevouwen papier uit haar jasje, en loopt naar voren. Ze buigt voor de kist en loopt dan verder. Op bestemming aangekomen neemt ze een slokje water en hoest nog één keer. Ze kijkt de zaal in en begint te spreken.

‘Lieve mama, oma, tante, vriendin, buurvrouw, wat je voor iedereen hebt mogen zijn. Wat was je een geweldig persoon. Nog nooit heeft de wereld zo’n geweldig persoon mogen ervaren’ zegt Annet. Ze veegt een traan van haar wang en gaat verder.

‘Ik heb van geluk mogen spreken dat mijn zuster en ik jou als moeder gehad mogen hebben. Na het overlijden van papa is de band tussen ons drieën alleen maar beter geworden, en daar ben ik je elke dag nog dankbaar voor. Hoe je ons opving toen wij vielen.. Dat deed je als de beste.’ Zegt ze richting de kist. Dan richt ze zich op de zaal.

‘Mijn moeder was een van de liefste personen op aarde. Als er alleen maar mensen als mijn moeder rondliepen, was er nooit oorlog geweest. Ze was zorgzaam, gepassioneerd en voornamelijk geïnterreseerd. Mam.. We gaan je missen’

Bij de laatse woorden barst ze in huilen uit. Ze vouwt het briefje weer op en stopt hem weer in haar jasje, terwijl ze weer langs de kist loopt, terug naar haar man en kinderen. Ik kijk haar even aan en ontvang een waterige glimlach met een klein knikje. Nu moet ik.

‘De kleindochter, Hilde, wilde ook graag nog wat zeggen’ zegt ze begrafenisonderneemster dan in de microfoon. Ik voel dat mijn ouders me allebei in mijn hand knijpen, en een hand op mijn schouder. Ik merk dat die van Janny is en slik even. Dan sta ik op, pak mijn briefje en loop naar voren.

Eenmaal bij de kist voel ik mezelf misselijk worden. Het idee dat oma hier in ligt.. Is eng. Ik maak een soort van buiging. ‘Hoi oma’ fluister ik dan, zo zacht dat niemand het kan horen.

Ik loop langs de kist naar de microfoon. Ik leg mijn briefje neer, en neem eerst ook maar een slokje water.

Als ik eenmaal het publiek in kijk, voel ik mezelf zenuwachtig worden. Niet zo zeer dat ik niet durf te spreken, maar meer omdat dit mijn laatste woorden naar oma zijn. En ik wil dat die.. perfect zijn.

Ik kijk naar mijn ouders, die elkaars handen fijnknijpen. Trots en vol tranen kijken ze me aan. Achter hen zit Janny, die ook moet huilen. Ze wordt getroost door Kevin. Daarnaast zit Cassius, die me recht in de ogen aankijkt.

‘Je kunt het’ fluistert hij, gelukkig kan ik liplezen. Ik glimlach waterig en geef hem een klein knikje.

‘Mijn oma’ hoor ik mijn eigen stem dan door de microfoon galmen.

‘Mijn oma’ herhaal ik. ‘Zij was een van de beste personen die de wereld heeft mogen kennen, zoals mijn tante Annet zojuist ook al vertelde’

‘Ik heb het voorrecht gehad om haar kleindochter te mogen zijn, haar trotse kleindochter. Met niemand had ik zo’n goede band als met oma. Ik kwam er regelmatig, en we hadden meer dan een oma-kleindochter relatie. Ik denk dat ik kan zeggen dat oma mijn absolute beste vriendin was’ zeg ik dan. Ik zie Janny knikken en de tranen stromen over haar wangen. Zij kende oma ook goed..

‘Waar denk ik aan als ik denk aan oma? Dan denk ik aan vertrouwd. Betrouwbaarheid. Gezelligheid. Humor. Muziek. Dansen. Schilderen. Voornamelijk dat laatste kon oma heel goed. Ze stond altijd voor me klaar, en met haar kon ik dingen delen die je normaal niet met je grootmoeder deelt. Ik heb het voorrecht gehad om mijn oma als mijn oma te mogen hebben, ik heb het voorrecht gehad om mijn oma in mijn leven te mogen hebben’ zeg ik. Ik richt me op de kist.

‘Lieve oma.. Ik ga je zo erg missen. Maar één ding moet je weten.. Ik zal je nooit vergeten. Nooit.’

Ik voel de tranen over mijn wangen stromen, maar houd het niet tegen. Ik mag toch best huilen op de crematie van mijn oma?

Ik aai zachtjes over de kist, en buig dan voorover. ‘Ik hou van je’ fluister ik zachtjes naar oma. Dan loop ik terug naar mijn plek, waar ik door mijn ouders word ontvangen. Ik voel weer een hand op mijn schouder, die ik beetpak met mijn hand. Dan voel ik dat mijn andere hand beet wordt gepakt. Ik kijk schuin naar achteren, en zie Cassius waterig naar me glimlachen. Met zijn duim wrijft hij zachtjes over de rug van mijn hand, en ik glimlach dankbaar naar hem.

Ik draai me weer om en kijk weer naar de kist. Mijn oog valt op een foto die er voor staat, een pasfoto van oma.

Haar spierwitte krulletjes hangen warrig om haar hoofd heen, en ze lacht breed met haar tanden bloot.

Mijn oma.. Wat was ze mooi.