Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 84.

Waaaah, ik ben de laatste tijd zó verslaafd aan Alex & Sierra! Het is een stelletje die in 2013 de X-Factor USA heeft gewonnen en wauw, wauw wauw wauw. "Bumper Cars" is gewoon mijn favoriete nummer van ze, en ik moest en zal hem in dit hoofdstuk verwerken. Ik heb het nummer er bij gezet, gewoon omdat ik deze veel luister tijdens het schrijven. Love xo

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-Samuel

Ik laat mijn hoofd achterover vallen, op de hoofdsteun van mijn stoel.

Twee en een half uur geleden vertelde Ruby ons over het verhaal wat Roos betreft. Ik ben geschrokken, echt geschrokken. Zo’n verhaal had ik nooit achter dit lieve, onschuldige meisje gezocht. Niet dat ik het haar schuldig neem, totaal niet, die vieze Sean had gewoon normaal moeten handelen.

Ik kijk naar Ruby, die naast Dioni zit. Ik vind het niet eens raar dat ze niet naast mij is gaan zitten, ik snap het volledig. Ik wil haar zo graag vertellen dat er niets is gebeurd, maar ze wil me niet spreken. Nogmaals: dat neem ik haar niet een kwalijk.

Ik doe mijn oordopjes in mijn oren en kijk uit het kleine vliegtuigraampje. Terwijl de wolken en de wereld voorbij vliegen, luister ik naar de lyrics van het prachtige nummer “Bumper Cars” van Alex & Sierra.

“You and me we’re bumper cars
The more I try to get to you
The more we crash apart”

Zo voelt het op dit moment ook bij Ruby. Ik heb een goed gesprek gevoerd met Kaj onderweg naar het vliegveld, hij en ik zaten met zijn tweeën in een auto. Ik heb hem alles uitgelegd en hij snapt me volledig, hij gaf me voornamelijk de tip om even afstand te nemen van Ruby. Om haar de kans te geven om dit te verwerken.

Aan de ene kant weet ik ook wel dat ik dat moet doen, maar ik wil het niet. Het is zo moeilijk om haar niet vast te kunnen houden als ik haar zie. Ik wil haar vertellen hoeveel het me spijt, hoeveel ik van haar houd en dat ik haar nooit zal verraden.

Als mijn wangen tegen de stoel beginnen te plakken van nattigheid, merk ik pas dat de tranen over mijn wangen rolden.

“Our roads since you, are wrong directions
I’ll never get home”

Ik veeg de tranen zo snel mogelijk weg, hopende dat verder niemand het heeft gemerkt.

De laatste keer dat ik in een vliegtuig zat had ik ook niets met Ruby, nog niet. Het was onderweg naar Amerika om haar ouders te bezoeken na het ongeluk wat ze hadden gehad.

Ik doe mijn ogen dicht en probeer die vliegtuigreis te achterhalen.

‘Wat?’ vraagt Ruby lachend. Ik grinnik. De manier waarop ze zenuwachtig wordt van in de lucht zitten, vind ik geweldig.

‘Je bent schattig’ reageer ik met een glimlach. Ruby begint te grinniken. ‘Ik, schattig? Ik ben de grootste lomperik die je kent, dus nee, ik ben niet schattig’ zegt ze lachend. Haar rechterwang creeërt een kuiltje terwijl ze dat doet en mijn hart maakt een sprongetje.

‘Ben je wel’ fluister ik in haar oor. Ze glimlacht naar me en legt haar hoofd op mijn schouder. Ze geeft me één van de twee oordopjes die gekoppeld zijn aan haar telefoon en doet hem in mijn oor.

“You and me we’re bumper cars
The more I try to get to you
The more we crash apart, no
Round and round we chase the sparks
But all that seems to lead to
Is a pile of broken parts
This was supposed to be fun
This was supposed to be the one
Maybe we stayed too long
Maybe we played all wrong
This was supposed to be good
But I know, I know
You and me we’re bumper cars”

Ik kijk naar Ruby terwijl ze naar deze muziek luistert. Haar ogen gesloten, haar hoofd op mijn schouders en haar handen rusten op haar bovenbenen.

Dit moment, hier, met Ruby, is een moment wat ik in mijn gedachten op wil slaan. God, wat is ze prachtig.

Niet veel later wordt omgeroepen dat we op de gewenste plek zijn gearriveerd: Londen.

Als het vliegtuig eenmaal is gearriveerd zorgen we er voor dat we met bagage en al het vliegveld kunnen verlaten.

‘En nu’ zucht Dioni.

-Sanne

‘Willen jullie nu al beginnen met Roos zoeken? We hebben geen flauw idee waar die kerel uithangt’ vraag ik onzeker aan de groep. Iedereen knikt, behalve Dioni.

‘Wát?’ schreeuwt hij.

‘Willen jullie nu gewoon lekker in een hotelletje gaan zitten en genieten van Londen? Zijn jullie wel helemaal lekker? Roos zit bij die.. bij die.. bij die gek! En jullie willen niets doen?!’

‘Rustig’ reageert Ruby. ‘Hoe graag ik Roos wil zoeken, ik denk dat het verstandig is als we eerst een slaapplek voor vanavond regelen en een plan opzetten. We hebben geen idee waar we moeten beginnen eigenlijk, we zijn halsoverkop naar Londen gevlogen zonder een plan’ zegt Ruby voorzichtig tegen Dioni, die uiteindelijk knikt.

‘Ik bel Timo wel om te vragen of hij een goedkoop hotel weet’ zeg ik, en de rest knikt instemmend. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en bel hem op.

‘Siñorita’ zegt hij als hij opneemt. Ik glimlach even maar besef me dan waarvoor we hier zijn.

‘Hee, we zijn in London, met de groep. Vraag niet waarom, dat is een te lang verhaal voor nu aan de telefoon. We hebben een overnachtingsplek nodig. Weet jij een goedkoop hotel ofzo?’

‘Hotel? Schat, je bent niet wijs. Met hoe veel zijn jullie?’

‘Negen’

‘Ik stuur je mijn adres, jullie komen lekker hier. Er zijn laatst twee huisgenoten verhuist en we hebben sowieso twee kamers over’ zegt hij.

Ik dank hem voor het aanbod en neem het dankbaar aan, als de rest van de groep heeft ingestemd. Niet veel later krijg ik, zoals beloofd, een berichtje van Timo met zijn adres er in. We besluiten om met twee taxi’s te gaan in plaats van lopend.

Ik stap in een taxi met Kaj, Ruby en Dioni. We geven het adres door, net als de andere groep aan hun taxichauffeur, en we rijden naar de eindbestemming.

De knoop in mijn maag die is ontstaan sinds ik het hele verhaal heb gehoord, is alleen maar gegroeid sinds we in Londen zijn gearriveerd. Roos.. Die arme Roos. Wat zal die kerel nu met haar doen? Als zij dat ene smsje kon sturen, kon ze toch ook meer sturen? Of had hij dat doorgehad?

Ik voel mezelf duizelig worden van al het nadenken.

Kaj kijkt naar me en tovert een, geacteerde, glimlach op zijn gezicht. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en laat hem mijn rug aaien. Gekalmeerd worden door Kaj Leroy Van Der Voort, niets in het leven is beter dan dat.

‘Het komt goed’ fluistert hij in mijn oor, zo zacht dat Ruby en Dioni het niet kunnen horen. Die twee zijn nog degenen waarmee ik het meest zit. Ruby is Roos haar absolute beste vriendin, en Dioni is smoorverliefd op dat kind. Als Kaj uit het niets verdween wist ik echt niet meer wat ik moest doen.

‘We’re here’ zegt de buitenlandse taxicauffeur met zijn platte engels. We stappen uit de taxi, betalen de man en nemen onze bagage mee. Niet veel later komen we de groep van de tweede taxi tegen, en lopen we de straat in.

Eenmaal het juiste huisnummer gevonden, bel ik aan.