Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 30.

- Kiara

Ik trek mijn benen wat meer op, en sla mijn armen er om heen. De muur waar ik tegen aan leun is koud, maar alles is beter dan dáár.

Bij hém.

Ik voel nog steeds de pijn tussen mijn benen, maar probeer het te negeren. Ik kijk op de klok, die boven de deur hangt. Half één. Is dit de manier waarop ik dit soort dagen voortaan ga voortbrengen?

Het stinkt hier, verschrikkelijk. Het stinkt naar zweet, seks, en de tosti’s die Jack beneden staat te maken. Ik voel een traan over mijn wang lopen, maar veeg hem weg. Sterk blijven Kiara, zoals je nu al een half jaar sterk bent.

Ik trek de mouwen van mijn trui iets meer over mijn handen. Ik draag alleen maar lange mouwen sinds..

Nouja, sinds ik er klaar mee was.

Het was een impulsieve beweging maar het is altijd nog te zien. Aan die kant is het maar goed dat ik geen contact meer heb met mijn ouders, het enige wat zij deden was commentaar leveren op het feit dat ik zo’n slecht leven leid.

Alsof ik dat zelf niet weet.

‘Kiaar!’ hoor ik van beneden. Ik schrik op van de harde schelle stem: de stem die me op zoveel manieren pijn heeft gedaan. Ik sta gelijk op, de pijn tussen mijn benen negerend. Ik loop naar de deur en trek zachtjes de deurklink naar beneden.

‘Ja?’ reageer ik, haast fluisterend.

‘De tosti’s zijn klaar’

Ik zucht en sluit de deur achter me. Sjokkend ga ik de trap af. Ik open de deur naar de woonkamer en loop in één rechte streep door naar de keuken, waar Jack onhandig staat te doen met het tost-ijzer. Hij wijst naar het bordje waarop een tosti ligt, en ik begin te eten.

Lul of niet, hij weet wel precies wat ik lekker vind.

In een paar happen zijn beide tosti’s volledig verdwenen, en nestelen zich in mijn maag. Jack lacht breed om de manier waarop ik hongerig het eten naar binnen schrok.

De lach op zijn gezicht staat me niet aan, en maakt me zelfs bang. Hoe kan het dat ik ooit voor hém ben gevallen? Er bestaan zo veel betere types, en uiteindelijk ben ik met zo eentje beland.

Hoe Jack er uit ziet?

Blond haar, meestal in een hoge kuif. Hij heeft hele donkere ogen, daar waar ik in principe voor was gevallen. Één van zijn tanden heeft hij laten vervangen voor een gouden tand, omdat hij dat ‘stoer vond staan’.

Loser.

Hij is redelijk gezet. Zijn standaard kledingstukken zijn donker: een donkere broek, een donker shirt er op en ALTIJD het zelfde zwarte leren jasje. In zijn linkeroor heeft hij een glimmende zilveren oorbel, wat hij zelf ook zo geweldig vind, maar dat is ook één van de dingen aan hem waarvan ik zo erg kan walgen.

Hij komt achter me staan, trekt mijn lichaam tegen de zijne aan en legt zijn handen op mijn heupen. Langzaam begint hij met zijn heupen te bewegen en zet zijn gezicht in mijn nek. ‘Ik wil nog wel een keer’ fluistert hij dan in mijn oor.

Ik walg bij het idee alleen al.

‘Ik eh. Ik voel me niet zo lekker’ zeg ik.

Waarom zeg ik dit? Ik weet toch al dat dit totaal geen zin heeft. Uiteindelijk komt hij wel met iets als ‘Ik laat je beter voelen’ of ‘Dat maakt niets uit’

Jack grinnikt. ‘Ik laat je wel weer beter voelen, babe’ zegt hij dan zachtjes in mijn oor. Precies zoals ik had verwacht. Zijn koude handen kruipen onder mijn trui, en ik slaak zachtjes een gilletje.