Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 41.

- Hilde

Ugh. Janny en Kevin staan weer eens te zoenen. Ik neem een slokje van mijn rode wijn, waarmee mijn rode beker leeg is. Zo grappig: de jongens hebben echt rode bekers gekocht, waardoor het lijkt dat we op een Amerikaans feestje zijn.

Ik kijk op de klok boven de deur. Zucht. Half elf, over anderhalf uur is het 2018, en het enige wat ik doe is op een barkruk zitten en kijken naar mijn beste vriendin die wordt opgeslokt door Kevin.

‘Hee’ hoor ik achter me. Ik draai me om en zie een meisje staan, die ik niet ken. Ze heeft lang blond haar, bruine ogen en een lief gezicht. Heel lang is ze niet. ‘Hee’ reageer ik uit beleefdheid.

Ze steekt haar hand uit. ‘Ik ben Sanne’ zegt ze dan. ‘Hilde’ zeg ik.

‘Jij zit toch bij de dansschool van Cassius?’ vraagt ze. Ik knik. ‘Hoe weet je dat?’ zeg ik. Ze komt op de barkruk naast me zitten en pakt een rode beker, waarin ze wat cola schenkt. ‘Dat vertelde Cassius’ zegt ze dan.

‘En Janny?’ vraagt ze gelijk. Ik moet lachen en knik met mijn hoofd in de richting waar Janny staat, met Kevin. Sanne kijkt er ook heen en moet lachen. Inmiddels zit Janny op het aanrecht, met haar benen om de middel van Kevin. Zijn hand zit onder haar shirt en ze verkennen elkaars monden van de binnenkant.

‘Wauw’ zegt Sanne. ‘Erg smakelijk’

Ik moet lachen en schud mijn hoofd. ‘Ben jij een vriendin van Cassius?’ vraag ik dan aan Sanne. Ze knikt een beetje twijfelend. ‘Ik ben een goede vriendin van Kaj’ zegt ze dan. Ik knik. Ik wil net vragen of ze het een leuk feest vindt, als ik iemand hoor schreeuwen.

‘YOOOOOOOO MOTHERFUCKEEEEEEEEERS’

Ik kijk op waar het geluid vandaan komt en zie een meisje op de bijzettafel staan. Haar lange donkere haren hangen over haar schouders. Ze heeft rode lippenstift op, en met diezelfde lippen schreeuwt ze door het hele huis.

‘Time to parteh!’ roept ze dan. Ik kijk naar haar hand en spot een rode beker, met een klein gokje dat daar drank in zit. ‘Roos mongool, kom van die tafel!’ roept Samuel, die naar de bijzettafel loopt om Roos er van af te tillen.

Ik moet lachen en richt me weer op Sanne.

 

- Dioni

Ik moet lachen als ik kijk naar Roos, die braaf op de bank zit. Van Samuel moest ze daar blijven zitten, omdat hij niet wilde dat ze nog meer onrust ging veroorzaken. Het is dan wel een feest en vrijwel iedereen is dronken, maar uit de hand lopen moet het niet.

Zelf heb ik trouwens ook een behoorlijk aantal drankjes op. Erg trots ben ik er niet op, maar het boeit me op zo’n avond vrij weinig. Oud en Nieuw, dat moet toch leuk gevierd worden?

Ik wil naar Roos toelopen. Ik had besloten dat ik vanavond ga vertellen wat ik voor haar voel, en hoe veel ik voor haar voel. We zijn in de afgelopen tijd redelijk close geworden, en ik heb echt het gevoel dat zij ook misschien wel iets voor mij voelt.

Ik hoop het wel trouwens. Als dat niet zo is dan verneuk ik heel Oud en Nieuw, en ga ik niet echt met een fijn gevoel het nieuwe jaar in.

Ik ben bijna bij de bank, als ik zie dat er een jongen op haar af loopt. Het is een vriend van Jai, en op dit moment baal ik even dat hij hem heeft uitgenodigd. Ik loop dus maar naar de stoel en ga daar op zitten.

‘Hee schoonheid’ zegt de jongen gladjes tegen Roos. Ik herinner me zijn naam weer, Frits. Ik moet bijna kotsen om zijn gladde opmerking, maar probeer me er niet mee bezig te houden. Binnen nu en een paar seconden heeft Roos hem wel van de bank afgetrapt, denk ik.

‘Hee’ hoor ik Roos terugzeggen. Ik kijk gelijk om, en zie dat ze al tegen hem aan hangt. Die is dus wel erg ver heen.. Ik dacht dat ze daarnet gewoon even gek deed.

‘Je viel me al eerder deze avond op’ zegt Frits.

‘Oh’ zegt Roos uitdagend. ‘Hoe dat?’

‘Je billen, ze zijn heerlijk’

Kots. Wat is dat nou weer voor disrespectvolle opmerking? Heeft Roos dan echt niet door dat dit gewoon niet kan? Dit slaat nergens op.

‘Je mag ze wel voelen’ zegt Roos. Op dat moment sta ik op, en besluit ik om in te grijpen. ‘Hee Roos’ zeg ik. Frits kijkt me boos aan. ‘Wil je dansen?’ vraag ik. Ze knikt enthousiast ‘ja’ en laat zich meesleuren naar de dansvloer.

Gelukkig.

 

- Sanne

Ik kijk naar Kaj, die staat te praten met een meisje. Nour heette ze geloof ik. Ze is vriendinnen met Zoë en Sterre, maar omdat Kaj en Samuel het altijd goed met haar konden vinden, hadden ze haar ook uitgenodigd.

Stiekem voel ik mezelf een beetje jaloers worden op dat meisje. Ze is zó mooi, ze doet me ergens een beetje denken aan Ariana Grande. En Kaj.. Kaj is ook mooi. Samen zouden ze een beter stelletje zijn dan Kaj en ik ooit zouden kunnen worden.

Gelijk schud ik die gedachte van me af. Ineens hoor ik iedereen schreeuwen.

‘TIEN’

‘NEGEN’

‘ACHT’

Oh fuck. Gaan we nu al aftellen? Met aftellen en de jaarwisseling wil ik het liefst bij Kaj zijn, maar ik kan me nu niet gaan opdringen.

‘ZEVEN’

Dan zie ik dat hij wegloopt van Nour en naar mij toe komt lopen. Hij zegt iets tegen me, maar ik versta niet wat hij zegt door al het geschreeuw.

‘ZES’

Kaj pakt mijn handen beet en gaat dichter tegen me aan staan.

‘VIJF’

Ik denk aan Julian, die hier nu niet bij kan zijn.

‘VIER’

Duurt aftellen altijd zo lang, of lijken deze tien seconden een eeuwigheid te duren? Misschien wel omdat ik het voorrecht heb om in de mooiste ogen van de hele wereld te mogen kijken.

‘DRIE’

Dit was het dan. 2017, het rotste jaar van mijn leven. Het jaar waarin Julian overleed. Overigens ook het jaar waarin ik Kaj leerde kennen, dat maakt het al weer goed.

‘TWEE’

‘EEN’

‘GELUKKIG NIEUWJAAR!’

Buiten hoor ik gelijk het harde geluid van het vuurwerk, maar dat is niets vergeleken met het geluid wat in dit huis wordt geproduceerd. Mensen omhelzen elkaar. Sam en Ruby zoenen, mensen gillen.

Kaj trekt me in een omhelzing. Zijn handen legt hij op mijn onderrug, mijn handen leg ik in zijn nek. Zijn warme omhelzingen laten me altijd smelten, en nu al helemaal. Ik kan er niets aan doen, maar ik kan de hele dag nergens anders meer aan denken dan aan wat hij vanmiddag zei tegen Julian. Het was zo verschrikkelijk lief, ik heb nog nooit iemand op die manier over mij horen praten.

Misschien moet ik mijn angst loslaten. Voor een keer, voor deze ene avond, voor dit ene moment.

Kaj trekt zich terug uit de knuffel en kijkt me glimlachend aan. Ik voel mezelf smelten en heb maar één ding in gedachten wat ik op dit moment wil doen. En ik ga het ook doen.

Langzaam buig ik naar voren. Ik sluit mijn ogen en druk zachtjes mijn lippen op die van Kaj. Ik merk dat hij eerst schrikt, maar dan herpakt hij zich al snel. Ik leg mijn handen weer in zijn nek en de zijne laten warmte achter op mijn heupen.

Onze lippen openen zich, en onze tongen ontmoeten elkaar. Ik trek zijn lichaam dichter tegen me aan en voel mezelf warm, en gelukkig. Nog nooit heb ik zo met een jongen gezoend. Het voelt alsof alle chaos om ons heen is verdwenen.

Na een tijd trek ik me terug. Kaj opent zijn ogen en kijkt me weer glimlachend aan. Waarom glimlacht hij altijd? En waarom smelt ik er elke keer weer van?

‘Gelukkig Nieuw jaar’ zeg ik dan tegen hem.