Trust (B-Brave Fanfiction)

Hoofdstuk 78.

Sorry, sorry, sorry! Jeetje wat was dit een lange radiostilte.

Ik had afgelopen donderdag en vrijdag de toneeluitvoering van mijn toneelvereniging. Super leuk heb ik het gehad! We deden "Spijt!" van Carry Slee en ik speelde een pestkop. Een half jaar lang hadden we hier naar toe gewerkt en het moment was eindelijk daar. Het ging echt goed! Alleen was de zang wat onzuiver #oeps.

Het linkje van de zang staat bij media. Ik ben de dikke van de drie (sorry not sorry). Degene met donkerbruine laarsjes, en de solo van "Ive never seen you fall so hard, do you know where you are?"

Ha ha ha nu vinden jullie me allemaal lelijk. Jammer dan. Afgelopen paar dagen heb ik in het zwarte gat na toneel gezeten, van "wat moet ik nu met mijn leven?!". Daar ben ik nu een beetje uit.

Overmorgen ben ik jarig! En daarna heb ik toetsweek. Veel uploaden zal de komende periode dus ook niet lukken, sorry.

Ik hou van jullie!! xx

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-Cassius

Ik plof neer op mijn bed. Jezus christus, wat ben ik moe. Niet alleen fysiek van het dansen, maar mentaal van al het nadenken wat ik doe.

De manier waarop Hilde haar lippen tegen de mijne aan zaten bij de danswedstrijd, en hoe we het daar nog steeds niet over hebben gehad. Zal ze er spijt van hebben? Ze gedraagt zich niet anders dan normaal. Na de wedstrijd heb ik haar ouders leren kennen en zijn we met zijn allen uit eten gegaan: Hilde en haar ouders, Janny en haar moeder, en Kevin en ik. Het was hartstikke gezellig, maar duidelijkheid heb ik nu niet. Van mezelf niet, en van Hilde niet.

Ik dacht echt dat ik het niet zou kunnen, een relatie. Ik pieker te veel over Zoë.. Of is dat puur het idee van verliefd zijn dat ik mis?

Zonder na te denken sta ik op van mijn bed en loop naar mijn bureau, waar ik mijn telefoon op had neergegooid.

Ik kijk eerst een tijdje naar mijn lockscreen. Het is een foto met Giovanni, Kaj, Samuel, Jai, Dioni en.. Dennis. We staan op het strand. Kaj zit op de rug van Gio, Jai op die van Samuel en Dioni op die van mij. Dennis ligt voor ons langs in een zeemeerminnenhouding. Een brede glimlach tovert zich op mijn gezicht. Dit was na de opnames van ‘Vanavond Is Van Jou’. Zo hard hebben we gelachen met zijn allen. Ik denk aan Dennis toen we in het restaurant zaten deze avond. We aten kreeft en Dennis hield een hele preek over hoe zielig het is dat ze die beesten opeten.

Plotseling wordt het beeld van een lachende Dennis vervangen door zijn verbrandde kapotte lichaam, wat ik nog net zag voor er een wit doek overheen werd gelegd.

Ik voel mezelf misselijk worden. Ik wil niet denken aan Dennis zijn auto-ongeluk, niet nu.

Ik ontgrendel mijn telefoon en ga naar contacten.

Zoë Tauran.

Zonder na te denken bel ik haar nummer. Ik zet mijn telefoon met trillende handen tegen mijn oor en wacht tot ze opneemt. Ik besef me later pas dat ik mijn nummer nog op privé heb staan.

‘Met Zoë?’ zegt een lieve stem met een vragende toon. Ik slik even en probeer moed te verzamelen om een conversatie te voeren met dit meisje.

‘Hey’ zeg ik met een trillende stem. ‘Wie is dit?’ wordt er gereageerd.

‘Cassius’

Zodra het stil valt aan de andere kant van de lijn voel ik mezelf onzichtbaar worden. Het liefste wil ik nu door de grond zakken. Ze vindt het vast raar dat ik haar nu bel.. Zelf snap ik ook niet zo goed wat ik doe.