GLITCH: Divided Cities

𝗖𝗛𝗔𝗣𝗧𝗘𝗥 ➢ 5

"Doktor ka?"

He saw me.

His voice was rough, no emotions— no feelings at all, a monotonous tone, as cold as his presence.

Kinabahan ako, alam kong wala na akong laban pa sa kanya.

If my wound starts bleeding, it'll be harder for me to move.

I stood up immediately, hindi ko alam kung sino s'ya pero kalmado pa naman kami, as long as he won't harm me, I'll try to act as normal as possible.

I'll pretend I didn't see anything, I pretend I did not just saw him stabbing a guy over and over again— stabbing him to death.

Hinarap ko ito dahil ayokong talikuran s'ya, hindi ko alam kung ano'ng intensyon nya.

It's hard to turn your back against someone you are not familiar with.

Mas matangkad ito sa akin, kung 'yong kanina malaking lalaki at least ngayon ay hindi gaano, matangkad lang ito sa akin ng ilang centimeters kaya't medyo naibsan ang takot ko, mukhang wala pa nga itong 6 feet, pero lalaki parin ito, naba-bothered lang talaga ako sa kutsilyong hawak n'ya, fresh pa ang dugo na tumutulo mula rito.

"Tauhan ka ba nila?"

Seryoso ang pagkakasabi nito, malamig ang boses n'ya at malumanay.

He was calm and yet, natatakot ako, hindi ko alam pero natatakot ako sa kanya, he just gives that creepy and odd vibe, he's scaring the shit out of me.

"Hindi." diretsong sagot ko kahit na hindi ko s'ya naiintindihan.

"Sigurado ka?"

Gamit ang kutsilyo ay tinuro n'ya ako, hindi ko alam kung tinuturo n'ya nga ba ako o binabantaan n'ya na kung hindi ako magsasabi ng totoo ay papatayin n'ya ako.

"Oo," I tried my hardest not to stutter, I'm glad I managed not to.

I can't help myself to be scared at this moment.

"May hinahanap lang ako..." I added.

Medyo madilim ang paligid ngunit may kaunting liwanag dahil may streetlight banda malapit sa amin, napansin kong may kakaiba sa mukha n'ya, ang mata n'ya.

Yung isang mata n'ya ay nakakapagtaka, bakit wala akong nakikitang eyeball sa kaliwang mata nito?

Puro itim lamang ang nakikita ko, ngunit wala namang tumutulong dugo rito.

Bigla nitong tinakpan ang kaliwang mata n'ya at agad naman akong umiba ng tingin, napansin n'ya yatang nakatitig ako rito.

"May tubig ka ba?" Muli akong napatitig sa kanya nang kausapin pa ako nito.

"Inumin?" tanong ko rito dahil hindi ko alam kung ano ba ang tinutukoy n'ya pero malamang ay inumin nga.

Inabot ko ang tumbler ko sa kanya na nanginginig pa ang mga kamay ko, kinuha n'ya naman agad ito at pansin kong nakatingin s'ya sa kamay ko.

Nase-sense n'ya siguro ang kaba at takot na nararamdaman ko.

Nilipat nito ang mga titig sa tumbler na nababalot ng dugo.

"Ay oo nga pala—" Akmang kukunin ko ang tumbler sa kanya nang umatras ito palayo sa akin, dahil sa kaba ay akala ko aatakihin ako ng lalaki, napaatras din ako at nagkatinginan kaming dalawa, kumunot ang kanyang noo na tila nagtataka pero alam ko na alam ng lalaki na natatakot ako sa presensya n'ya.

"Kahit sayo na yan, kailangan ko na rin umalis."

Tumango lang ito sa'kin at nagmamadali akong naglakad malagpasan lamang s'ya.