GLITCH: Divided Cities

𝗖𝗛𝗔𝗣𝗧𝗘𝗥 𝗔 ➢ 1

"Inaamin ko po ang nagawa ko, pinatay ko s'ya gamit ang kutsilyong... nasa harapan ko ngayon."

The moment I said those words, I received different reactions from different people, people I personally and not personally know.

Ang ilan ay disappointed sa ginawa ko, obviously, they must be so, so disappointed, ang iba ay hindi makapaniwala na nagawa ko ang bagay na 'yon, ang ilan naman ay nagbibitaw ng mga salitang masasakit tungkol sa'kin.

Those reactions... hindi na mahalaga ang mga bagay na 'yon.

Hindi naman nito mababago ang katotohanan, as if rin naman na makakalaya ako kapag pinansin ko pa sila.

"Pero bakit n'ya papatayin si Mr. Alcantara? He was her role model, they were very close, he helped her a lot and she was truly grateful back then, right Ray?"

She even asked me, huh?

It was Jina's voice, hindi ko alam kung hindi ba talaga s'ya naniniwala sa ginawa ko o sadyang gusto n'ya lang magpasikat at ipakita sa mga tao ang judgement n'ya, it was so like her, wanting to be the center of attraction all the f*cking time, and I'm sick of it, sick of her, sick of everyone.

Kahit ba naman dito ganyan s'ya, tinitigan ko ito at nag-aalala s'yang tumingin sa akin, pinapakita n'yang nag-aalala s'ya pero knowing her, she was probably happy seeing me at this state, but her reaction, words and even her thoughts doesn't matter anymore.

Kahit nga sarili kong nararamdaman, hindi na rin mahalaga.

Pangarap ko ang maging isang magaling at maaasahang Attorney kung saan ako ang nagtatanggol at nagbibigay ng ebidensya sa korte, ako ang nakatayo at nagpapaliwanag at ako ang lumalaban.

Naririto ako sa korte, nakaupo kung saan nakaupo ang nasasakdal, ako ang pinagtatanggol ng isang Attorney na hindi interesadong ipaglaban ako, ngayon ko lamang napagtanto na ang hustisya sa mundo ay hindi totoo.

Maybe it is true, not just in my case, because there's no justice regarding me to begin with.

How did I get in this situation?

Nagsimula ba ito noong mawalan kami ng isang ina?

Nagsimula ba 'to noong hirap na hirap akong itaguyod kaming dalawa?

Ganito pala ang panganay, handang magsakripisyo, it's not like I'm complaining or anything, but here we go again, isang pagsasakripisyo, ano ba'ng magagawa ko kung kaya ko ibigay ang lahat sa kapatid ko? Magandang buhay, mabigyan ng magandang kinabukasan, makita s'yang masaya at nakakakain ng tatlong beses sa isang araw.

Gagawin ko ang lahat para lang makita ang mga bagay na iyon sa kanya kahit kalayaan ko pa ang kapalit, kahit akuin ko pa ang kasalanang nagawa n'ya, hinding-hindi ko pagsisisihan ang ginawa ko.

I was 20 years old when I was sentenced to 15 years in prison for murdering and disposing the body of the famous lawyer Mr. Jacob Alcantara, aged 50, sabi nga nila dapat daw ay thankful pa ako dahil 15 years lang ang nakuha ko.

'This is the part where all my dreams would break.'

That's what I thought, and that's what happened.

Lahat ng mga paghihirap ko sa pagtatapos ng kursong Legal Management, paghihirap pumasok sa iba't-ibang trabaho para makapasok ng law school, lahat ng mga librong binasa ko, mga batas na napag-aralan ko, lahat ng paghihirap ko makamit lang ang pangarap ko ay naglaho bago ko pa man maabot ang mga pangarap na matagal ko nang hinahangad.

My brother isn't here, I don't want to make him feel guilty about anything, it wasn't his fault in the first place, he's not here, no one's here, my boyfriend, my best friend, my Ren, no one, I know it's my decision to push them away but in my whole entire life, I could say that I had never felt so alone.