GLITCH: Divided Cities

𝗖𝗛𝗔𝗣𝗧𝗘𝗥 𝗬 ➢ 25

Nagpaiwan si sa amin si Nia at hindi na ito sumama pa kay Lex.

So, it's just the four of us now, I guess this is better, mas magulo kung marami kami, lalo na kung hindi kami nagkakasundo-sundo, lalo na kung si Lex pa ang kasama ko.

Maybe Lex and I weren't really for each other and in that case, there's nothing I can do about it anymore.

Ilang taon na akong nagmukhang tanga, 'wag na natin dagdagan pa.

"Bakit po tayo pumasok dito sa building?"

Napatingin ako kay Nia nang bigla itong magtanong sa akin habang maingat kaming umaakyat sa hagdan.

Nagkatinginan kami ni Ren at sinagot nito ang aming kasama.

"Kung mapapansin mo, hindi nagigiba ang building na ito.""

Tinuro pa ng kapatid ko ang mga building na nagbabagsakan sa hindi kalayuan.

"Paano na sila? I mean, si Kyla at 'yong mga kasama n'ya?"

Hindi ko alam kung kaano-ano n'ya ang mga iyon, pero nag-aalala s'ya, kung nag-aalala s'ya masyado, bakit pinili n'yang sumama sa amin at hindi sa kanila?

Hindi naman sa pinapaalis ko s'ya, nagtataka lang ako.

"They chose to leave on their own, hindi na natin kasalanan kung ano man ang mangyari sa kanila sa labas." diretsong sagot ko sa kanya.

Saglit ko itong tiningnan.

"Sino ba ang kamag-anak mo sa kanila? Si Kyla?" dagdag ko pa rito.

"Wala akong kadugo sa kanila, nakilala ko lang sila nang iligtas ako ni Lex at pinapasok sa sasakyan nila, malaki ang utang na loob ko sa kanila, lalo na sa kanya—"

"Then, bakit mo sila iniwan? I mean, you parted ways with them, mas pinili mong sumama sa amin kaysa sa kanila." pagsingit ko sa sinasabi nito.

"I wanted to live longer." Huminto ako sa paglalakad at tinitigan ito sa aking likuran.

"Your point being?" nagtatakang tanong ko sa kanya.

"I don't know, but somehow, I knew I'll survive when I'm with you." diretso namang sagot nito sa akin at nginitian ako.

"Hindi ako tanga, I wanted to live and if it means kissing someone's feet—"

"That's disgusting." I replied.

"It is, but I'll do it anyway—"

"How about... killing?" muling tanong ko sa kanya.

Interesado kasi akong malaman ang sagot n'ya.

I'm interested to know how far people would go to survive, especially at times like this.

And now, I'm also interested to know how much I WOULD go to survive to save myself and those people I hold dear— which is my brother, nothing and no one is more important than my brother, kahit ano ang ginagawa ko, kahit ano ang sitwasyon, my brother will always be my only priority, him, not even myself.

"Killing and kissing someone's feet were different." Huminto sa pagsasalita si Nia.

"If I kiss someone's feet, I'll think he's insane to ask such a request and if I kill someone, then I am the one who's insane, I'd rather hate other people than hate myself, I can't live with a heavy guilt." she added.

Hindi ko alam ang isasagot ko sa sinabi ni Nia sa akin, nakatitig lamang ako sa kanya, saglit ako nitong nginitian bago ibalik ang tingin sa daanan at nauna na ulit maglakad, sinundan naman ito ng kapatid ko.

'Insane'?

Are you really insane for killing someone?

Even when they deserved it?