W świecie pełnym smutnych książek i piosenek, muszą znajdować się te pełne ciepłych uśmiechów, podtekstów i drobnych żartów. Jeśli właśnie tego szukasz, to hej, pozwól mi przedstawić ci historię dwójki Koreańczyków, którzy wpadli w sidła dziwnego uc...
Park siedział jak na szpilkach. Nie spał całą noc. Nie jadł śniadania. Miał dość tego dnia, choć zaczął się ledwie trzy godziny temu. Czuł, że jego żołądek skręca się w coraz to ciaśniejszy supeł z każdym tyknięciem wskazówek zegara. Czas uciekał. Po raz pierwszy uciekał im tak szybko.
-Jimin-ah, wszystko okej? - Min odłożył swój płaszcz na fotel i podszedł do ukochanego, kucając przed nim. Park jedynie uniósł na niego smutny wzrok - Już jestem i mam dla ciebie całą resztę tego dnia.
-To za mało - chłopak jęknął cierpiętniczo, zarzucając dłonie na kark ukochanego - Naprawdę nie możesz mnie zabrać ze sobą? Jin poradzi sobie beze mnie, ma wielu innych do pomocy... A ja jestem dobry w chowaniu się. Nie jestem jakoś tragicznie ciężki i zmieszczę się do walizki.
-Kwiatuszku, już o tym rozmawialiśmy. Chciałbym cię ze sobą zabrać, ale nie mogę... Jeszcze nie tym razem.
-No ale Yoongi...
Min usiadł na kanapie obok chłopca i bez słowa wciągnął go na swoje kolana. Park jedynie westchnął zrezygnowany i wtulił się w jego tors, przymykając na krótką chwilę oczy. Był smutny i nic nie mogło tego zmienić, ale kiedy miał ukochanego tak blisko, myślał o tym trochę mniej. Był spokojniejszy. Był szczęśliwszy. Dłoń starszego znalazła się na jednym z ud Jimina, gładząc je ze spokojem.
-Kocham cię, kwiatuszku - Min złożył na czole drobniejszego motyli pocałunek, jednocześnie zaciskając swoje palce na jego całkiem wrażliwym udzie.
-Ja ciebie też, tatusiu - Park uśmiechnął się pod nosem, spoglądając w oczy mężczyzny. Nie nazywał go tak wcześniej zbyt często, ale za każdym razem, kiedy to robił, w oczach Yoongiego pojawiał się ten niesamowity błysk, który przyciągał młodszego jeszcze bardziej do niego.
-Myślę, że musisz pokazać tatusiowi jak bardzo go kochasz, skarbie.
-Dla ciebie wszystko - Jimin uśmiechnął się znacznie szerzej, przysuwając się do ukochanego i łącząc ze sobą ich wargi w długim i namiętnym pocałunku. Jednym z ostatnich tego dnia, tygodnia, a nawet roku...
*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Tym razem nie musieliście czekać AŻ TAK długo. Mam nadzieję, że nie uschliście z tęsknoty.
Update konkursowy - nadal mają na nas wyjebane. Zdecydowanie nie polecam Paderka w Poznaniu bo ich podejście do ogólnopolskiego konkursu to żart (przydałaby się emota klauna ale nie wrzucę, bo niektórzy się boją)
