EDA ŞAHİNOĞLU HİKAYE TANITIMLARI (M.S.Y.)

🌅IŞIK SERİSİ 🌅 AYNI YAĞMURUN ALTINDA * ALINTI I

Sonunda silinen ve çok ama çok severek, eğlenerek yazdığım bir hikayeyi daha toparlamanın sevincini yaşıyor ve güzel bir alıntı ile güne başlıyorum :)

Genç adam arabasından indiği an battığı çamur yüzünden ağzından çıkan hatırı sayılır bir küfürle gözlerini yumdu. “Ahmet amca!” diye homurdanıp, üzerini sirkeledi ve etrafına bakındı. Oldukça değişik bir yerdi ona göre. Şehrin gökdelenlerinden sonra burası ona garip bir şekilde sevimli gelmişti. Özellikle de o gürültüden sonra, buranın huzuru gerçekten farklıydı.
Ona verilen adresi sora sora bulabilmişti ancak, navigasyon onu köyün girişine kadar getirmişti. Üzerindeki ceketi düzeltip, arabanın arka kapısını açtı çantasını alıp tahta olan bahçe kapısını açıp içeri girdi. Bir süre etrafına bakındı. Keçi, koyun, tavuk... bahçede özgürce geziyorlardı ve sanki onun yabancı olduğunu anlamış gibi durmuş ona bakıyorlardı.

O sırada arka bahçeden duyduğu köpek havlama sesi ile gülümsedi, “Ev, ev değil Nuh’un gemisi maşallah!” başını sağa sola sallarken arka bahçeden gelen kangal köpeğinin onun üstüne doğru koştuğunu görüp, “Hayır, hayır dostum benden uzak dur, sa-” demişti ki köpek onun üzerine zıplayıp, onu yere düşürdü. Meriç gözlerini yumup, “Çekil üzerimden pire torbası!” diye bağırdı. “Sana diyorum, üzerimden çekilmezsen o pirelerini sana bir bir yediririm!”

Ve o sırada güldüğü her halinden belli olan kızın sesini duydu, “Karabaş! Gel oğlum!” Köpek birden arkasına bakıp, adamın üstünden kalkarak kızın yanına koştu ve önünde sevinçle zıplamaya başladı. “Aferin benim korumacı oğluma,” deyip elindeki yemeği ona verdi ve karşısındaki adama baktı.

Meriç ayağa kalkarken homurdanıyordu, “Köpeğiniz de bayağı korumacı ve oldukça misafir sevmez-“ kıza baktığında yutkunduğundan cümlesini tamamlayamamıştı. İyi de Ahmet amcası torununun neden bu kadar güzel olduğunu söylememişti ki ona?
“Satmıyorum!” dedi kız sinirle.
Meriç hiç işe yaramayacağını bile bile üzerini silkeliyordu, “Neyi?” diye sordu anlamayarak. “Anlamadım.”
Kız elindeki sopa ile gelip adamın karşısında durdu, “Ev için gelmedin mi? Satmıyorum,” dedi yeniden tane tane konuşarak. “İlk de değilsin sonda olmayacaksın belli.”

Meriç güldü, “Hayır. Onun için gelmedim Burcu Kolcuoğlu.” Elindeki evrak çantasından bir dosya çıkarıp, kıza uzattı, “Ahmet Kolcuoğlu, yani dedenizin hem şirketinin avukatı hem de yasal ortağıyım. Sizinle onun hakkında konuşmak için geldim.”
Kız dosyaya bakmadan, “Benim dedem falan yok!” dedi dosyayı adamın göğsüne vurarak. “O yüzden boşuna zahmet etmişsin. Yanlış adres.”
Meriç ofladı, “Bakın özel durumunuzu biliyorum ama o...”
Kız tam evine girecekken birden adama döndü ve bağırdı, “Bana bak avukat, geldiğin yoldan defol git. Burada o adama ait hiçbir şey yok. Bugüne kadar olmadığı gibi.” Adamın üstüne başına baktı, “Daha fazla boka batmadan gitsen iyi olur.”

Meriç başını gökyüzüne kaldırdı ve sabır dileyip, yeniden kıza çevirdi bakışlarını, “Aynı onun gibisin.”
Kız gözlerini kısıp adama baktı, “O ne demek şimdi?”
“İnatçı ve huysuzsun işte. Aynı deden gibisin.” Dosyayı yeniden kıza uzattı, “Bak, ben anlatayım tüm vereceğin karara saygı duyacağım, yani sonuç sana kalmış, ama en azından beni dinleyemez misin?” Gülümsedi, “Hem belki o sırada bana bir kahve ikram edersin, kaç saatlik yoldan geldim. Ben iyi olan tarafım inan bana.”

Kız elindeki sopayla yerdeki toprağı eşelerken “İyi tamam, ama bu kıyafetlerle seni koltuklarımda oturtmam,” dedi.
“Köpeğin yüzünden bu haldeyim,” diye homurdandı ve arabayı gösterdi, “Valizim var, eğer müsaade edersen üstümü değiştireyim.”
“İyi tamam al valizini gel.”
Kız içeri girerken adam da valizini alıp, kızın açık bıraktığı kapıdan içeri girdi. Küçük taş evin içinin oldukça soğuk olacağını düşünse de yanan odun sobası ile ısınmıştı.
“Şu odada üstünü değiştirebilirsin,” dedi kız yandaki odayı göstererek.
Üstündekileri gösteren Meriç, “Bir poşet alabilir miyim? Kirliler için,” diye açıklama yaptı ve poşeti alıp odaya geçti.