Bir Adamın Günlüğü

UYUMAK.

Uyumak istiyorum. Sessiz bir gecede hayatın yüklediği yükümlülüklerini atarak uyumak. Gözlerim açık olsa da olur. Anlıyor musun.

Annemi, kardeşimi, bir boka yaramayan arkadaşlarımı (!), insanları, insanlığı, okuldan dönerken otobüs durağında oturan 8-9 yaşlarında, esmer, yanağı şişkin tombul çocuğu, hatta o yaşta o çocuğun ağzındaki sigarayı, şehrin sokaklarında durduk yere bağıran amcayı, çile , acı, keder, yoksulluk kokan sokakları, ''şehrin kötü çocuklarını'', sevdiğimi, sevmediğimi, sevemediğimi, apartman aralarında gizlice namahrem duygulara sahip sahte aşıkları, ''abi mendil alır mısın'' diyen saçları yıpranmış, pantolonunun sol bacağında bir kaç yırtık olan ve ''hayır gerek yok'' dediğinizde o masum ricadan sonra okkalı bir küfür atan mendici kızı ve onları hayatın acı emperyalizmiyle yüzleştiren , hayatlarına tecavüz eden büyük(!) babalarını, Rocky'i, dersanenin daha kendini güvene alamayan güvenlikcisini, okulda ''masadaki çöpleriniz toplayın'' diyen - ki bunu her tenefüs mutaka yapan kantinci abiyi, utanmadan yüzüme bakan hem utanmaz hem yüzsüz insanları, kardeşimi her seferinde kazılayan araba bakkalcısını -bu ismi ben verdim- candan hocaları, konuştuğunu anlamadığım biyolojiciyi, okulun arka bahçesinde toprağa karışmış yüzlerce sigaramı bırakıp uyumak.

Sessiz bir gecede, sensiz bir gecede... Uyumak...

''Bu adam her gün ölmek için kendine söz verir'' - Canfeza