Bir Adamın Günlüğü

En Büyük Öğretmen Hayattır!

Ufuktan gelen güneş haber salıyordu tarihe! Bir kasım ayı 24üne ulaşıyor, bir şehirde devrim oluyordu! Göğün mavisi bir çocuğun umudunu dürtüyor, sabahın soğuğu Rus filmlerini hatırlatıyordu. Gün doğmuştu ve bir adam bir geçmişiyle hesaplaşmaya silahsız gidiyordu.
Bu bir intihar girişimiydi, 'ben de buradayım dünya!' sesiydi, bir takım elbise ateşe atlıyordu ve bir gelinliği siyah kaplıyordu, ne gelecek geliyordu ne geçmiş geçiyordu.
24 Kasım Ey dostlar! Bana Hayatın sillesidir, "sakın şımarma"tecrübesi, Güneş'in ihanetidir!
24 Kasım Ey dostlar! Bana Hayatın en büyük armağanı, "imkansıza inan" tecrübesi, Şimalin sadakatidir!
Müzeyyen bu tarihte sessizliğime iştirak etmiş, haykırışlarımda yanımda durmuştur!
Ey İnsanlık! Bizi anlamadınız! Yanımdaki kadını tanıyamadınız! Bu Kadın bu sokakların asil efendisi, gözyaşları ve elemin vücut bulmuş halidir! Ahmet Kaya onun sesini duysa Manav olur, kelimeleri dile gelse Orhan Pamuk ödülünü Nobel'e iade ederdi, Oğuz Atay romanı ve Cemal Süreyya şiiri bırakırdı!
Ey Şehrin yaşlı emekli bank memurları, artık ölün lütfen, şu kadınla aynı havayı soluma şerefine nail olacak hiçbir hareketiniz yok ve siz dedikoducu aptal kadınlar sizde gidin bu dünyadan! Ben Müteşekkirim halkım, onun nefesinde dolaşmaktan, ciğerlerime onun nefesini hapsetmekten Müşerref ve müteşekkirim!
Bu dünya dönüyorsa onun için, bu evren kuruluysa onun için, ağaçlar ve çiçekler hepsi ona, Tanrım gene de az olmuş sanki, bu Zata birkaç dünya gerek zannımca!

24 takvimde en çok kasıma yakışırdı ve ben en çok bugün severdim. Dünya dün de kalır, güneş yarına umut taşırdı. Kaldırımlar edebiyat kokardı, Gök gözlerimizi beklerdi. Rüzgar kelimelerimizi taşır, soğuk içimizi ısıtırdı. Bir tebessüm alır götürürdü bizi buralardan, bir gözyaşı nazarımızda olurdu özleme. Dünya bizi tanımasada biz artık tanıyorduk onu,tanıyor ve biliyorduk. Ama bir türlü anlamıyorduk. Neden hep acı çekiyorduk ve neden kader adalet eder ederdi? Biz neden birbirimizin olamazdık? Bu soruların cevaplarını biliyorduk mamafih anlayamıyorduk. Gene de müteşekkiriz dünya gene de... Bir hak hesabımız var seninle ve biz genelde alamayız hakkımızı.
Bu tarih herhangi iki rakamın yanyana gelerek oluşturduğu bir gün değildi. Gelecek tasavvurumu tükenmez bir kalemle Çizdiğim bir vakte ihanet olurdu sıradanlık. Bilhassa yalnızlık bu duruma tepki gösterebilirdi.  Sessizliğin oratoryosu dağılır, sesler bir kaosa bürünebilirdi.

Bu tarih benim dünüme dokunamazdı velakin yarınıma bir umut bırakabilirdi Ve bilirsiniz bizim buralarda umut demek yaşamak demekti ve bilirsiniz yaşamak hep ölüme giderdi. Ah! Virane yalnızlığım rakı masalarında şimdi. Vah! Yaşamak ise bir sarhoşun edebiyatı gibi; fazla anlamsız ve fazla stabil. Olsun! Hayatın öğretmenler günü kutlu olsun!