Bir Adamın Günlüğü

Çocuktan Adama

Bir çocuk düşünün. Hafif yaralı. Böyle aşkı meşki daha bilmiyor. Ama geceleride ağladığı birisi var.
Bir çocuk düşünün liseye başladığı ilk gün tütüne tutsak.
Bir çocuk düşünün duvarlara vuruyor.
Velhasıl bu çocuğu çok üzdüler. Birisi geldi utanmadı gitti. Bir de yüzsüzlük yaptı yanında çocuğun dostunu götürdü. Çocuk sustu. Ağladı. Ağladı. Acılar çekti. Adam olmayı acılarla öğrendi. Sonra vuruldu birine gene. En derinden. Kalbinin sesini dinleyecekken kızın sesini duydu. Sesi dünyayı susturur. Suskunluğu dünyayı küstürür. Kalbi için dönüyor dünya. İyi niyetinden sular berrak. Baktı dostu bu kıza da yaklaşıyor. Haddini bildirdi. Geçmişin kinini kustu dostuna adam. Dostu ağladı bu kez. Sevdiği kadın adamın omzuna koydu başını adam tam orda anladı aşkı. Ah bir de kağıt kalem olsaydı o an. Dostuyla kız utanmadı devam etti. Adam dostundan aldı alacağını. Almadığı bir canı kaldı. Sonra kızı buldu. Bıraktı yar'ini. Bıraktı yarına... Sesi sustu. Niyetleri iyi kaldı ama kalbi nefret kustu kadının. Ama adam kararlıydı alacaktı geçmişin bedelini kızın ecelinden. Sonra o kıza yar dedi içi kan ağlasa da. Sonra o kıza aşkı anlattı kadın aklındayken. Öyle bir yalan olacaktı ki bu, adam bile inanacaktı yalanına. Yaptı. O kızı terketti acı bir sonla. Adam aldı alacağını kızdan almadığı bi canı kaldı. Dostu gavatlığın kız da kevaşeliğin bedelini ödedi. Adam iyi değildi ama. Ciğeri çökmüştü. Gönlü paramparça. Elleri acıyordu. Göz altları çukur çukur. Adam ölüyordu. Kadın geldi aklına dönmeye yüz bulamadı. Yanlışlıkla yazmış bişiler çok da utandı.
Dostu bedel ödedi.Kız bedel ödedi. Kadın ağır yaralı. Adam ölü...