Bir Adamın Günlüğü

KOZUM MAÇA!

Eski yazılara baktım bir cümle aynen şöyle diyor:
"En sonunda kötü biri olacağım alkole hatta esrara bulasacağım. Yapamam, iyi niyetli kalbim buna izin vermez. Şükürler şükran yaşamıma"

Ben bu noktaya nasıl geldim? Beni dünyaya küstürenler kim.
Ahmet abi avluda rastladığında Bahtiyar'a ben bir tütün dolar iç cekerdim. Türkü dinler şiir okurdum.
Alman Kalesi oynarken rovasata gol atan çocukluğum volta atıyor  namahrem duyguların eşiğinde.

Bir çocuk ayaklarımın altında öleyazıyordu, bir fahise duygularımı peşkeş çekiyordu dünyaya, onlardan kurtulup başka bir kadın buluyordum, kitap yazıyordum, gecelerime kan damladı o kadın yüzünden gıkımı çıkaramadım. Babamı sildim, gençliğimi sildim gıkımı çıkaramadım. Bi dallama bırak onu dedi abimden silah istedim vermedi abimi sildim. Kaç kez delirdim şehrin sokaklarında. Kaç kez bağırarak koştum, bana öyle bi baktı ki insanlar... O kadın da yalan çıktı beş para etmez karakteriyle bana numara yaptı kandım bende.
Hayat bana oyun kurmayı öğretti yalan söylemeyi; dersimi ezbere bildiğimden zorlanmadım. Hiç biri beni hala tanımıyor. Bazen çık söyle diyorum suratlarindaki o aptal ifadeyi görmek istiyorum. Yapmayacağım. Aptallıklarıyla geberecekler.
Ben hepsinden aldım intikamımı hepsinden teker teker, haberleri bile olmadan usulca aldım çıktım.
Unutmadım; beni delirten kimseyi unutmadım ve onlar da beni hayatları boyunca unutamayacaklar!
Hepsi aynı, bacasından fahişelik tüten dünyanın fahise insanları..