Bir Adamın Günlüğü

Realist!

Saat geceye yarım bakıyor ve ben hala gömleğimle yatağımdayım! Ne olacak böyle Müzeyyen? Ben böyle daha ne kadar yaşayacağım? Konuş benimle Müzeyyen, fısılda kulağıma ismimi yeniden doğayım. Olmuyor işte ağlamadan uyuyamıyorum. Uyuyabiliyorsun en azından diyeceksin. Uyumazsam ölürüm biliyorum. Yeni dershane yeni sınıf yeni tütün dostları hatta bir tane de Teğmen hepsi aptal Müzeyyen hiç biri bilmiyor hikayemi sende bilmiyorsun ve kahrolsun hiç bir zaman anlatamayacağım! Demagoji yapmak gerekirse sigara 30 da seyrediyor alkol haftada iki ot bulamıyorum aslında pek aramıyorum da kaleme olan bağım son doz ailemle aram bunlara inat iyi sen yoksun. Ve yeni doğan her gün ve her akşam hatta her dolunay sen yoksun. Gece yoksun, geceler yok! Yok Müzeyyen yok romanlarda kavuşuruz belki. Demi öyle demi doğruyu söyle öyle. Belki bi kaç mısrada anlatırlar bizi hatta belki o bile fazla gelir hiç geçmeyiz kelimelerde. Bittim işte Müzeyyen al gör bittim. Bana bir hayat borcun var ve ben şimdiye kadar kimseden borcumu almadım! Sen gelmezsin bir türlü...
Nostaljik bir şarkıda bir menengiç buharında bir sigara dumanı arkasında bir tavan arasında seni tam burnundan öpeceğim, bunu uğrunda ölüm olsa da yapacağım olmasa da.
Hadi kadın bana eyvallah. Geceme gömülür insanlardan nefret eder Çavuşumla konuşurum!