Bir Adamın Günlüğü

GÜNLÜK DEĞİŞİYOR

Hissetmek güzel şey...

İnsan hissetmeli. Duyduğu duyumlarla duygulanmalı. Üzülmeyi bilmeli. Acıyı hissetmeli. Gülümsemeli insan. Sevebilmeli, sevmeyi sevmeli. Aşık olmalı. Düşünüp düşlemeli. Galiba ben hissiyatsızlatım. Hiç hissiyatsızlamamıştm. Umursamaz oldum galiba. İnsanlar bize acıyı mefhuma dönüştürdü.

Yanımda üstümden buhar çıkan bir bardak, bardakta koyu bir çay, çay kaşığı çay tabağının yanında. Sağ tarafımda elbise dolabım, dolapta sürekli bana bakan bir ayna. Masada kitaplar üst üste. Kitaplığım dağınık. Solumda bir pencere, pencerenin önünde -dünden kalmış olsa gerek- bir su bardağı, pencerenin arkasında şehrin gölgesi, binlerce ev, binlerce ışık, gökyüzü siyah, Fırat bile siyah gözüküyor. Otobüsün sesi müziğin ritmini bozuyor mamafih doğallık katıyor. Pencereyi açıyorsun, gökyüzünün sonsuzluğunu düşlediğin pencere açılıyor. Nefesinin buharı gözüküyor. Soğuktan. Otobüs sesi şimdi daha net. Bir kadın, iki adam ve iki genç iniyor durkata. Sanırım çoçuklardan biri komşum!