Gece'ci Ateş

DOĞUM

Bölüm şarkısı- The Cranberries - Zombie

İYİ OKUMALAR ♠️

Gece Anlatıyor
Hissizlik ve karanlık.
Hissetmiyordum hiç bir şey hissetmiyordum tamamen karanlıkta kaybolmuş gibiydim. Uyanmak istiyordum burdan çıkmak istiyordum ama gücüm yoktu kendimi hissedemiyordum. O an hissettim bilincim açıldığını hissettim canlanıyormuş gibi hissettim. Bir süre kendimi zorladım sesleri duyuyordum. Ama gözümü açamıyordum.

"Kendine geliyor, allahım sonunda"
Ayça'nın sesiydi, gözlerimi aralamaya çalıştım ve kısık bir şekilde açtım. Çok ışık vardı gözümü tam açamıyordum. Ayça bunu anlamış gibi hemşireye seslendi.
"Işığın tekini kapatırmısın"
Parlaklık biraz daha azaldığında gözlerimi aralardım. Başım çatlıyordu neden bu hale gelmiştim ben hatırlamaya çalıştım. Silah sesleri, karnımdaki ağrı, bebek. Gözlerimi hızla açtım ve ellerimi karnıma götürdüm. Ayça hızlı kalkışım yüzünden korkup bi kaç adım geri gitmişti.

"Bebek iyi mi"
Ayça kafasını eğdi hemşirelere baktım. Diğer iki hemşire de kafasını eğdi.
"BEBEK İYİ Mİ DEDİM SİZE"
Ellerim karnımda sarılıydı hala karnımdaydı ama nasıl olduğunu bilmiyordum. O sırada içeri doktor olduğunu düşündüğüm biri girdi.
"Gece hanım uyanmışsınız, kontrolleriniz yapıldı mı"
"Bebek nasıl, ben önemli değilim"
"Bebek" dedi ve duraksadı. Kafayı sıyıracak gibiydim neden kimse bir şey demiyordu.

"Biri bir şey söylesin artık"
Dedim telaşla. Doktor elindeki kağıda bakarak konuşmaya başladı.
"Bebek şu anlık iyi gözüküyor ama bu son yaşadığınız olay yüzünden yüzde seksen beş, vücudunda hasarlı bir şekilde doğma riski var"
Kalbim o an duracakmış gibi hissettim. O an sadece kendimi suçluyordum. Benim suçumdu, ben daha dikkatli davranmam lazımdı, onu daha iyi korumam lazımdı. Ellerimi karnıma sarıp iki büklüm oldum ve kafamı eğdim. Gözlerim doluyordu kendimi engelleyemiyordum.

"Çıkın dışarı, lütfen"
Sesim oldukça kısık ve çatlak çıkmıştı. Gözlerimin altından Ayça'ya baktığımda onunda gözlerimin dolduğunu gördüm.
"Çıkın dışarı" dedim daha yüksek sesle. Hemşireler ve doktorlar dışarı çıkarken Ayça olduğu yerde duruyordu.
"Ayça biraz tek kalmaya ihtiyacım var lütfen, iyi olacağım, olacağız"
Kafasını sallayıp dışarı çıktı ve kapıyı kapattı.

"Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim"
Hıçkırdım, boğazımda düğüm varmış gibi hissettim yutkunamıyordum kalbim acıyordu.
"Seni koruyamadım, seni daha iyi korumam lazımdı. Özür dilerim bebeğim çok özür dilerim"
Hıçkırarak ağlıyordum. Ona bir şey olursa ne yapardım ben hayata tutunma sebebimdi o benim. Peki doktorun dediği gibi vücudunda hasarlı bir şekilde doğarsa. Asla kendimi affetmezdim.

Ağlamam devam ederken tamamen içimden gelen bir soruyu sordum kendi kendime ellerimi karnıma daha da bastırarak.
"Beni bırakmazsın değil mi miniğim? Beni bu dünyada ölene kadar suçlu hissettirmezsin değil mi?"
Sorduğum soruyla tekrar hıçkırdım. O an bir hareket hissettim tam elimi koyduğum yerde bir baskı. Sanki, sanki benim oğlum içeriden benim elimi tutmaya çalışıyormuş gibiydi. Hissettiğim küçük baskı ile gülümsedim.
Bırakmazdı, güçlüydü.

Şiddetli ağlamam biraz daha dindiğinde çok bunaldığımı ve nefes alamadığımı hissettim. Hala kasıklarım ve karnımın belli bölgeleri ağrıyordu ama kendimi zorlayarak ayağa kalktım. Ağır ve paytak adımlarla pencere kenarına ulaştım ve camı açtım. Soğuk bedenimi ele geçirdi ve beni kendime getirdi. Yüzüme doğru vurup darma dağınık olan saçlarımı uçuşturan rüzgar bedenimi iyileştiriyor gibiydi. Ağlamaktan kızarmış ve acıyan gözlerim soğuğun etkisiyle biraz daha rahatlıyordu.