Unicode☕️
"ကိုကိုး!"
သရက်ပင်အောက်က အော်ခေါ်သံက ကိုကိုးရဲ့ပုခုံးစွန်းနှစ်ဖက်ကို လှုပ်ခါသွားစေတယ်။ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ကြောက်လန့်တုန်တက်သွားတယ် ခေါ်မလား။ကိုကိုးတဲ့။ဒေါက်တာလူကြီးက သူ့နာမည်ကိုမှတ်ထားတယ်။ မြေပြင်ပေါ်မှာသာဆို ကိုကိုးတို့မြောက်ကြွမြောက်ကြွနှင့် မော်မဆုံးတပြုံးပြုံးဖြစ်နေလောက်တယ်။
ဒီလောက်အဖက်ဖက်ကပြည့်စုံသလို အေးတိအေးစက်လည်းနိုင်တဲ့လူကြီးတစ်ယောက်က သူ့နာမည်ကိုသတိတရရှိနေတာ ပျော်ဖို့ကောင်းတဲ့ကိစ္စမဟုတ်လား။တစ်နည်းပြောရရင် ဂုဏ်ယူလို့ရတယ်လို့ခေါ်မလား အဟင်းဟင်း။
ကိုကိုးတော့ အူရွှင်နေတာပဲ။
"အဟဲ ဒေါက်တာ"
ကိုကိုးရဲ့ဖျော့တော့တော့ လေသံလေးက စပ်ဖြဲဖြဲအပြုံးနှင့်အတူ ထွက်ပေါ်လာတယ်။ဒါကို ကိုကိုးဆောင်ပုဒ်အရ မျက်နှာချိုသွေးတယ်လို့ ခေါ်ရမယ်။
ဒေါက်တာလူကြီးက လက်ထဲကရေပိုက်ကို ဘေးကိုလုံးလုံးလျားလျား ပစ်ချလိုက်တယ်။ အာရုံစူးစိုက်မှုအကုန်လုံး ကိုကိုးကိုပေးအပ်လိုက်တဲ့ပုံနှင့် သရက်ပင်ကိုမော့ကြည့်ရင်း သူ့ရဲ့မူပိုင်လေသံဖြစ်တဲ့ ခြယ်မှုန်းလွန်ပေမယ့် တစ်မျိုးတစ်မည်အေးချမ်းပြီးတော့ ကျော့ကွင်းတစ်ခုလိုညှို့ငင်တတ်ပါတဲ့အသံနှင့်မေးလာတယ်။
"အဲဒီအပေါ်ကိုဘာတက်လုပ်တာလဲ"
"သရက်သီးလိုချင်လို့"
ပုံမှန်ဆို စူးရှကျယ်လောင်တတ်တဲ့ သစ်တောက်ငှက်လို ကိုကိုးရဲ့အသံကဒီနေ့မှာတော့ အပြစ်လုပ်ထားတဲ့ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို တိုးလျနှေးကွေးနေပါတယ်။
"ဆင်းလာခဲ့"
အေးတိအေးစက်အသံ။ ကိုကိုးကသရက်ကိုင်းရဲ့လုံးပတ်ကို လက်နှစ်ဖက်စလုံးနှင့်အပြည့်အဝဖက်လိုက်ပြီး ခွေးပေါက်လေးတွေအီသလို မျက်ဝန်းနက်နက်တွေနှင့်အောင်ကိုငုံ့ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။
"ဆင်းလာချင်တယ်....ဒါပေမယ့် မဆင်း...မဆင်းတတ်ဘူး ဒေါက်တာ"
အသံဟာ နှေးကွေးဖျော့တော့ရင်းကနေ ငိုမဲ့မဲ့အဖြစ် ကူးပြောင်းလာတယ်။ ကိုကိုးရဲ့နှလုံးအိမ်က အောက်ကမြေကြီးနှင့်သစ်ပင်ရဲ့အမြင့်ကိုကြည့်လိုက်ရုံနှင့်တင် တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်ဖြစ်လာပါတယ်။ကိုကိုးက အမြဲတမ်းပြသနာတွေကိုဖြစ်ပြီးမှနောင်တရတတ်သလို မဖြစ်ခင်မှာကြိုတင်တွေးဆဖို့ကိုလည်း ဘယ်တော့မှ မသင်ယူဘူး။
YOU ARE READING
Kōhī {Complete }
RomanceKōhī = coffee in japanese☕☕ This story will make you feel warm and cozy, like having coffee on a rainy day.
