100 Days Before I Die

D-14 part 1

Part 1

June 17 D-14 holding someone's hand

----

Another day! Napabangon ako sa aking malambot na kama. Dito ako sa abandonadong bahay natulog, Dark Harris and Xavier didn't know that I am here. Kagabi ako umalis sa mansion nila, kapag magpaalam ako sa kanila ay tiyak na hindi sila papayag, Lalo na si Dark guy. Gusto akong makausap ni Dark Guy pero natatakot ako, kaya ako na mismo ang umalis.

Habang maaga pa ay Kailangan kong masanay na hindi sila kasama, gumagaan na kasi ang loob ko sa magkapatid. Kakaiba narin ang tibok ng puso ko dahil sa mga trato sakin ni Dark Guy. Ang tanging hindi ko magawa ay ang magtiwala, 14 days ko palang siya na nakilala. Kung iisipin ay sobrang napakaikli lamang ng mga araw na nakasama ko s'ya. Agad kong inalis sa aking isipan ang tungkol sa kaniya.

Naligo ako at agad ng bihis ng kulay Sky Blue na Vintage Dress. I love wearing this kind of Dress, I feel comfortable. I am so thankful today dahil medyo gumaan kahit papano ang aking pakiramdam. Humarap ako sa salamin at sandaling inayos ang aking mukha, namumutla na ako masyado kaya naglagay ako ng lipstick. No need na mag pulbo dahil ang puti ko na masyado, parang bampira ko na tuloy.

Lumabas na ako ng bahay, nakangiti kong hinarap ang abandonadong kapaligiran. Matamlay akong naglakad patungong abandonadong Parke. Naupo ako sa kinakalawang na swing. What's wrong with everything? I feel empty, longing for the happiness I truly deserves. I want to experience something new, like holding someone's hand. What does it feel? I'm so curious about it.

I closed my eyes for a while, the chirping of birds makes me feel that I am alive. The cold morning wind embracing my whole body. It was relaxing not until the violent pain suddenly pass through my veins. At the moment the memories of him gradually flashback on my mind. His dark presence, even his dark eyes.

Biglang lumakas ang tibok ng puso ko dahil muli kong nararamdaman ang kaniyang presensya mula sa aking likuran. I could heard his footsteps.

"You are so stubborn Britney." He codly said. " I will give you punishment later" he added. As I wink, I saw him standing at front of me. Malaki rin ang pinagbago ni Dark Guy, hindi na s'ya ngumingiti tulad noong mga nakaraang araw. Siguro ay unti unti na n'yang nalaman ang mga kasinungalingan ko. But honestly I really miss seeing his smile.

"How dare you to stop me?" I yelled. I stood up and steep backward. Kailangan ko itong gawin, kahit medyo masakit sa kalooban ko ang sigawan s'ya. Bakit kung titigan n'ya ako ay parang may ginawa akong mali sa kan'ya?

"Speak gently Lost Lady. Don't yelled I am not deaf" He smirked. He's a jerk! Bakit tinawag n'ya ulit ako sa ganoon? Is he treats me now like it was our first meet? How could him! Inirapan ko nalang s'ya, wala ako sa mood para makipagtalo sa kaniya. Porket nakita n'ya ang kahinaan ko maging ang pagdurusa ko ay dapat ko na s'yang pagkatiwalaan? Mahirap makuha ang tiwala ko. At the same time I won't beg for pity.

"Can we talk now? Tinakasan mo ako kagabi" patuloy n'yang sabi. He is really serious. Kahit tumakbo ako ngayon papalayo sa kaniya ay mahahabol n'ya parin ako kaya wala na akong ibang choice kundi ang kausapin nalang s'ya.

"A-About what?" I asked. He is wearing a red polo long sleeve, it suits on him. Halatang pinaghandaan n'ya ang araw na ito. Sabagay birthday ngayon ng babaeng gusto n'ya.

"Sabi kong hindi ko kailangan ng tulong n'yo" Muling sabi ko. Masasabi ko lang ito pero hindi ko rin alam kung paano mabuhay sakaling hindi ko nakilala si Dark Harris. Hindi n'ya ako pinansin, na parang hindi n'ya narinig ang sinabi ko kahit na malakas naman ang pagkasabi ko.

Tinuro n'ya ang mahabang bench, nauna s'yang naupo roon, saka nalang ako sumunod. Bahala na, masasagot ko naman s'ya ng pabalang at magaling rin akong mag sinungaling.

"Britney is not your real name, right?" He coldly asked. Nanatili akong naka yuko, ramdam ko rin ang madilim n'yang titig. Sabi ko nga ba eh, ito ang nais n'yang pag usapan namin. Bakit napakabilis naman yata n'yang nalaman ang tungkol sakin. I'm hopeless. Nanginginig na ako dahil sa labis na pagkatakot sa maaring mangyari. Hanggang sa maari ay dapat ipakita ko parin na hindi ako apektado, na wala akong paki-alam tungkol sa sinasabi n'ya.

"Sabing Britney ang pangalan ako" Kalmadong tugon ko, tudo pigil ako sa emosyong nararamdaman ko ngayon.

"Pein Claire Clifford" he uttered. Natigil ang mundo ko dahil narinig kong binanggit n'ya ang buong pangalan ko. Hawak n'ya ngayon ang I'D ko at makikita mula roon ang litrato ko. Please not now!

"She was missing for 14 days already." Bawat salita n'ya ay merong pag didiin. Parang pinagdidiinan n'ya rin na 14 days narin n'ya akong nakilala. What should I do? Hindi ako aamin! Ayaw kong bumalik roon.

"B-Bakit mo sinasabi sakin? Ano ang tingin mo sakin hahanapan ng mga nawawala?!" Malakas kong tanong sa kaniya. Tumayo ako at umatras palayo sa kaniya pero Sinundan n'ya ako ng hakbang, isang hakbang n'ya pa ang ma corner na n'ya ako dito sa slide.

"You are not good at lying" malamig n'yang sabi. I'm good! How dare him?! D*mn him!

"If you won't admit it now, I don't have a choice but to---" Natigil s'ya at nakipagtitigan sakin. Pero bakit kakaiba ang aking nararamdaman? Nasa kalooban ko na parang magtiwala nalang sa kaniya, but I am so scared, what if he will get involve? I won't let that happen.

I'm not stupid to let him know about my secret.

" Wala akong sasabihin, Kaya makakaalis kana" mahinang sabi ko. Am I stupid? Nasasaktan ako dahil sa ginagawa ko ngayon. How could I? S'ya lamang ang tumulong sakin simula umpisa at ngayon nagmumukha akong walang utang na loob.

"Do you really want me to leave? Sigurado kana ba d'yan? " He asked. I don't know!

"Yah, Kaya huwag mong p-pakialaman ang tungkol sa personal kong buhay!" Malamig kong sigaw. Nakitaan ko na naaapektuhan n'ya dahil sa sinabi ko. I want to slap myself, nasasaktan rin ako. But i have to turn him out of my life.

"What if I care about you?" He uttered. My heart beats won't calm. What if I also care about him that's why I have to do this. Bakit ganito maglaro ang tadhana? Masyadong hindi patas.

"If you really care about me then let me go!" I screamed. My eyes soaked with tears, but how? I couldn't leave this abandoned place. I'm trapped!

"I won't let go you. Paano kapag mapahamak ka? May sakit ka pa naman" He coldly said and touch my chin. Sandali akong napatitig sa kan'yang mga Mata, sa pagkakataong ito ay nakitaan ko ng takot ang kaniyang mga mata.

"I was worried about you, huwag mo nang gawin iyon. I don't know what to do anymore" malalim n'yang sabi. Nakitaan ko ng pagka antok ang kaniyang mga mata pero agad ring napalitan ng madilim na titig. And now I'm scared!

Kumawala ako ng mahinang tawa. I'm so sorry Dark Harris. Pero ang mga salita n'ya ngayon ay hindi ako madaling mahulog. Nakikita ko ang sensiridad sa kaniya ngayon but I can't trust him.

"Makakaalis kana" Ngiti ko bago s'ya tinulak at tinalikuran. I was about to run away but he grabbed my waist. Dinala n'ya ako sa bisig n'ya at kinulong roon. I can't explain why I feel this? Like butterfly in my stomach. I just closed my eyes, humanda ako ng force para itulak s'ya but I failed. Masyadong malakas s'ya para mapatumba ng basta basta lang.

"Birthday ni Georgia ngayon dapat nandoon na tayo" he uttered na parang wala kaming napag usapan na kung ano. "Let's go Britney" he added.

Gusto ko s'yang sigawan bilang hindi pag sang-ayon pero bigla n'yang hinawakan ang aking nanginginig na kamay. I feel something, but I couldn't explain this kind of feeling.

I can't deny that I feel safe dahil merong nakahawak sa kamay ko. Holding hand? Yah! Hindi ko rin maintindihan kung bakit ito ginagawa ni Dark Harris ngayon. I hope he wouldn't regret knowing me. I let him hold my hands, I am done with my Day 14 part 1 list. Kumawala ako ng matamis na ngiti, hindi ko rin maitatago na gumagaan ang pakiramdam ko dahil sa ginawa ng lalaking ito.

---

Sorry for typos and grammatical errors if any.