100 Days Before I Die

D- 4

June 7 D-4  Movie marathon

----

 

"Baby, please, they will cure you," my mom said.

 

"M-Mom! I don't want to be here! Please let me go! Let me leave this hospital!" I yelled, full of begging.

 

"You will stay here, Sweetie. You need treatment." My dad uttered

 

They are killing me! Hindi naman ako gumagaling dito! Mas lalo lang lumalala ang sakit ko! napa dalas na akong sumuka ng dugo dahil sa severe infections at nahihimatay! Gusto ko lang naman mabuhay ng normal, gusto ko lang maranasan na mabuhay tulad ng ibang teenager, in my childhood, hindi ko na experience ang naranasan ng ibang bata dahil Isa lamang akong sakitin, babaeng may luekemia! After all, I'm dying.

 

"Please! Please! Please! Gusto ko ng lumabas!" Sigaw ko habang umiiyak pero binaliwala lang Iyon ng parents ko, hindi sila naaawa sakin! Iniwan nila akong mag-isa sa hospital na ito! gusto nila na gumaling ako pero gagaling nga ba ako?

 

Umiyak ako ng Umiyak hanggang sa napaubo ulit ako ng dugo, hanggang sa naramdaman ko rin biglang umikot ang paligid ko, nahihilo ako at nilalamon ng kadiliman.

I dreamt about that again! Iyon yung huling pagkakataon na nakita ko sila mom and dad after that day the doctor talked to me, after I knew about my condition I planned to escape, and now? Finally, I am free!

Bumangon ako at naligo, nag suot ako ng jogging pants at black longsleeve. This day, I want to experience a movie marathon. I want to experience childhood days, kung paano ang pakiramdam na maranasan ang mga ginagawa noon ng mga bata. But I can't do it; I'm so weak. Masakit ang mga buto ko at pagod na pagod na ako. Hinaplos ko saglit ang aking leeg at mainit iyon, kaya pala sobrang sama ng pakiramdam ko dahil may lagnat ako, lagnat lang to! at sobrang sanay na ako sa setwasyong ito.

Kahit sobrang sama ng pakiramdam ko ay tinahak ko parin ang daan patungo sa bahay ng lalaking madilim. His name is dark, so I can call him lalaking madilim dahil ayaw kong tawagin s'ya sa pangalan n'ya.

As usual, nakatambay naman s'ya sa gazebo, naka suot pa s'ya ng pajama at sando. I think kakagising n'ya lang dahil magulo ang buhok n'ya at parang wala s'ya sa mood. Bumukas ang gate kaya napansin n'ya agad ako. Yesterday, noong nasa lake kami ay hinatid n'ya din ako pauwi sa abandonadong bahay. Dinalhan n'ya din ako ng kitchen materials at stocks of foods. His kind! and his my savior. Binigyan n'ya narin ako ng sahod, kaya may pera na ako!

"Good morning, Britney," ngiti n'ya. Kakaiba ng ngiti n'ya parang pinapawi nito ang madilim sa mata n'ya at nagugustuhan ko 'yun. I mean, yung medyo hindi na ako natatakot sa kanya dahil sa ngiti n'ya, hindi ako magkakagusto sa kanya no. Masyado na s'yang matanda para sakin at ayaw ko sa kanya. Hindi ko nalang s'ya binalingan ulit ng tingin. Kinuha ko nalang ang malaking gunting para sa halaman sa ilalim ng makapal na halamanan. Malawak pa ang kailangan kong bawasan, kaya mas maigi kong simulan ko na. I don't care about my fever. Ang mahalaga ay nagtratrabaho ako.

"Have you eaten?" I heard that he asked me. Medyo lumapit ako sa gazebo at doon binawasan ang kakapalan ng halaman.

"Hindi ako gutom." I responded. Pasimple ko s'yang tiningnan na ngayon ay nagtitipa sa hawak nyang cellphone.

"Aalis pala ako. Do you want to come along?" Tanong n'ya at napatingin din sakin Agad akong umiwas ng tingin dahil nakaramdam ulit ako ng takot at panginginig.