100 Days Before I Die

D-20

June 23, D-20 Finding fascinating view from the high place

-----
My life was definitely tragic, I think so. Resting was just nothing; I never gained strength while resting. I always felt hopeless and like I was dying everyday.

I thought I could live normal, like I don't freaking care that I am dying. But every time I opened my eyes for another day, I only felt like dying. Life was the worst for me; it wasn't even, right? Why me?

I've reached 20 days already. I roamed my eyes around. He wasn't here; where is he? Whenever I feel so weak, I try to get off the bed. Nag inat agad ako ng katawan, agad rin akong napadaing dahil sa matinding sakit.

Marahan akong lumakad palabas rito sa kwarto ni Dark Harris. Nasaan kaya si Xavier? Napatingin ako sa pintuan ng kwarto ni Xavier, nasa loob kaya s'ya? Kumatok nalang ako para makasiguro. Nakailang katok ako bago n'ya binuksan. He suddenly stuck out after seeing me; he just smiled and greeted me.

"Magaling kana?" He smiled. Medyo nag aalinlangan pa s'ya na tanungin ako. I just nodded my head, Kahit na, I am not really feeling well.

"Ayaw talaga akong papasukin ni kuya sa kwarto n'ya" kamot batok n'yang sabi saka napangiwi. "Ayaw n'ya talagang istorbohin ko ang mahimbing mong tulog" madaldal n'yang sabi saka s'ya natawa. Nanatili akong tahimik, sandaling lumakas ang kabog ng dibdib ko dahil sa sinabi ng lalaki.

Mukhang wala naman rito sa kwarto n'ya ang kaniyang kuya. Itatanong ko ba? Pero baka ano ang isipin ng mukong na'to.

"Mukhang gus----" Hindi n'ya natuloy ang sasabihin dahil biglang may tumamang libro sa likuran n'ya. Napadaing naman s'ya dahil siguro sa sakit. Napatingin ako sa pinanggalingan ng libro. Dark Harris?

"Shut your fvcking mouth, Darwin," Dark Harris codly said. Lumapit sakin si Dark at agad akong hinila palayo sa kapatid n'ya na hanggang ngayon ay masama ang tingin sa kaniya.

"Let's eat, may iinumin ka pang gamot." Kalmado n'yang sabi Curious parin ako sa dapat sanang sabihin ni Xavier, Bakit kasi ang sama ng ugali ng kuya n'ya?

"A-Ayaw ko" agad kong sabi Wala akong ganang kumain, I just want to go outside to relax and feel the cold wind and chirping of birds. Tiningnan ako ng masama ni Dark, naisip ko tuloy na kailangan ko s'ya para sa araw na ito, kaya dapat huwag ko s'yang inisin.

"Kakain ka, o kakainin kita?" He asked. I don't get him, kaya inirapan ko nalang s'ya. Pero ano daw?! Kakainin n'ya ako? Is he a vampire? No way! Hindi naman masarap ang dugo ko dahil sa aking sakit, kaya bahala s'ya.

"I don't want to eat!" I shouted, Hindi ko na gustong makipagtalo sa kaniya lalo na dahil dumilim ang kaniyang mga mata. I feel scared again!

"Fine." he calmly said. Napapansin ko na pinipigilan n'ya ang kaniyang emosyon. "Where do you want to go then?" He asked. He could read my thoughts. What if vampires talaga s'ya? So funny, vampires don't exist now.

"Go outside and relax." I responded.

"Sasamahan kita" tugon n'ya. "I won't allow you to go outside without me." He added. Nagkakatitigan kaming dalawa, binalewala ko ang kung anong kadiliman na bumabalot sa nakakatakot n'yang mga Mata. Bakit ako lang ang nakakapansin?

"Isama natin si X-Xaxier," mahinang sabi ko. Hindi naman s'ya sumagot. "I want to go to the top of the mountain to watch the fascinating view." I added. Ngumiti ako sa kaniya, magaan pala sa pakiramdam kapag may masasabihan ka ng gusto mong gawin.

"I know a place. Let's eat first." he responded before grabbing my wrist and going to the kitchen. Xavier was already here. Naghahanda na s'ya ng pagkain sa table.