100 Days Before I Die

D- 8

June 11 D-8 REST

Dedicated to CharynaDoroteo

---

This morning I feel too tired. How can I live this life if I am so weak? Still, I can do the things that I would like to experience if my situation is like this.

Napabangon ako dahil may biglang kumatok saking kwarto. Inayos ko muna ang aking magulong buhok bago nag salita.

"Pasok, hindi yan naka lock." malakas na sabi ko. Agad namang bumungad sakin ang naka ngiting mukha ni Dark Harris habang may hawak na tray. Dinalhan nya ako ng breakfast?

Don't smile like that, Dark Harris.

"Good morning, Britney, I brought your breakfast." Ngiti n'ya at agad na lumapit sa table para doon ilapag ang dala dala n'yang pag kain. Nag iwas agad ako ng tingin dahil naramdaman ko ang pagsulyap n'ya sakin.

"How's your feeling?" He asked, bago humakbang palapit. 

May lagnat parin ako, mag tataka lang s'ya dahil di parin ako gumagaling if malaman n'ya. Hindi nalang ako nagsalita dahil wala naman akong sasabihin sa kaniya. Madalas akong mag mood swing at nakakainis iyon!

"Binilhan pala kita ng mga damit, dalhin ko nalang dito mamaya ng makapag palit kana." Seryosong sabi nya't naupo sa kilid ng kama ko.

Bigla akong kinakabahan sa sinabi n'ya. Mga damit? Anong klase ng damit? Mahaba ba ang sleeve? Pajama ba? no way! nakaramdam ulit ako ng pangingining.

"Hey, are you okay? You look upset, Britney?" he asked me worriedly. Tumikhim ako at tinanguan s'ya, He's an Author, lahat ng mga galaw ko ay maaari n'yang mahulaan at pagdudahan.

"I-I'm o-okay" sagot ko at agad na tinago ang mukha sa ilalim ng kumot. "Iwanan mo na ako, I will eat breakfast later. I just want to sleep; I'm still sleepy." namamaos na salita ko. Please umalis kana dark harris. I don't want your presence here!

"Take your time resting, then." he uttered before he left my room. Bumangon na ako at kumain kain unti lang, wala akong ganang kumain dahil sobrang sama ng pakiramdam ko. Tapos kong kumain ay pumasok ako ng banyo para doon i-plush ang gamot. Medicine for me is just trash! I'm bad for using these kinds of words. yes know! 

Humarap ako sa salamin at pinag masdan ko ng mabuti ang aking mukha. Nangingitim ang mga mata ko, dry narin ang labi ko, at nahahalata na sa mukha ko na may malala akong sakit. Heck! hindi pwede to. Ang payat ko narin, bakit ako pa?  Kailangan ko ba talagang maranasan ito? How about my dreams?

Nailing ako dahil habang lumipas ang mga araw ay nalalapit narin ang mga natitirang sandali. Aalis din naman ako dito; hindi ko naman kailangan na manatili rito. For what? 

Kinuha ko ang gunting saka bumalik ulit sa harapan ng salamin. Inumpisahan kong putulin ang mahaba kong buhok. Nahihirapan na kasi akong suklayin ito dahil masakit narin naman ang katawan ko. Pinutol ko nalang ito hanggang sa leegan. Hindi naman masamang tingnan. It is cool! I feel comfortable with my short hair.

Inaayos ko na ang lahat ng kalat bago bumalik sa kama. Sobrang pagod na ako; it's the tiredness I don't know how to fade away. It will remain for a lifetime.

All I want is to be alive. How to fight in this life. I was about to close my eyes when I heard footsteps.

"Britney? Are you there? I want to check your condition." I heard Dark Harris voice outside.

"I'm okay." maikling sagot ko

Pumikit na ako at pilit na nilalaban ang aking nararamdaman. I don't care if Dark Harris gets into my room. Muli kong narinig ang footsteps ng lalaki palapit sa kama ko.

"You are not okay. Are you feeling hot?" He asked

I am, but please don't be concerned. Tumahimik na ang paligid, siguro ay lumabas na si Dark Harris ng hindi ko namalayan. I'm sleepy

"Britney dalhin na kita sa hospital. Hindi na gumagaling ang lagnat mo." He seriously said. What? How dare him. Nabigla ako sa kaniyang sinabi, sobra na akong nanghihina, at hindi ko na kaya pang labanan ang kahinaan ko.

"Paki usap huwag mo akong dalhin sa hospital." huling sabi ko bago ako nawalan ng malay.

Nagising ako na nasa kama ko parin, buong akala ko kaina ay dadalhin na ako ni Dark Harris sa hospital, but he didn't. No'ong dinilat ko ang aking dalawang mata ay natigil ako. Nanatiling nakatitig sakin si Dark Harris, hindi ba s'ya umalis sa kwarto ko simula no'ng nawalan ako ng malay? Bakit kung titigan n'ya ako ay parang hinuhulaan n'ya ako. I'm in danger! Wala s'yang dapat na malaman.

"Britney, just tell me the truth about your life. You're so mysterious."

Umiling iling ako sa kan'ya at tumayo ng kama. Nanginginig akong umatras palayo sa kaniya.

"Hindi gumagaling ang lagnat mo, maputla kana rin." Muling sabi n'ya at sinundan n'ya ang bawat atras ko. "Kaya ba ayaw mong makita ang balat mo dahil sa mga pasa? I saw it, Britney." Patuloy nitong sabi na nag patigil din sakin. Alam na n'ya! Mahuhulaan n'ya ang kalagayan ko. Even though he's not a doctor, meron parin s'yang kaalaman about disease, he's an author. What to do? Is this my endgame? End my own life? No way!

"Do you have a Luekemia, right, Britney?" He asked. Paulit ulit sa pandinig ko ang sinabi n'ya. NO! 

Umiling iling ako. I don't have a choice but to run. Tatakasan ko ito, babalik pa sa ako abandoned house. Tumakbo ako, pero natigil ako dahil hindi ko mabuksan ang pintuan. I'm trapped!

"Alam ko na tatakbuhan mo ako kaya inunahan na kita. I locked the door." Malamig nitong sabi. Hindi ko namalayan na napasandal na ako sa pader at hawak n'ya ang dalawang balikat ko. Napakalapit ng mukha n'ya sakin, maging ang mainit n'yang hininga ay nararamdaman ko narin.

"Britney, are you scared?" He calmly said Bakit ba kasi paulit ulit s'ya? Ano ang gagawin ko? Gusto kong takasan ang lalaking Ito, hindi n'ya puwedeng malaman. Hindi n'ya ako puwedeng dalhin sa hospital. "I won't hurt you. I wouldn't bring you to the place that you are afraid to come, but be honest," he said, stopping and looking into my eyes. "Tell me the truth, and I promise I will protect you," he seriously said, hugging me tight. OMG! 

-----

Sorry for typographical and grammatical errors.