100 Days Before I Die

D- 44

July 16 D-44  Stargazing

----

I was restless while sitting in bed.  It's another new day, but I don't feel like I'm alive even though I'm breathing.  This kind of life has no freedom, Ang daya naman! 41 days lang ako naging masaya, na ramdam ko na buhay ako.

Gusto kong umalis, gusto kong tumakas pero napaka imposible naman yata. Maraming libro ang andito at tanging pagbabasa lang ang pwede kong gawin. Kahit nagbabasa ako ng libro ay parang wala namang pumapasok sa isipan ko. I still think about my life in that abandoned place, I still think about him!  How is he?  Does he think of me?  Maybe he is worried.  Can he already know?  Damn!  I want to talk to him!

Bakit kaya hindi parin nakabalik si Dr.Montero? Gusto kong tanungin s'ya tungkol sa kapatid n'ya, sa mga pinagsabi n'ya kahapon ay parang may alam si Dark Harris na andito ako. I'm confused! I also want to ask Dr. Montero for help to get out of here at least for a while. Maybe when he gives it to me?  I wish.

And'yan parin nakatayo ang mga body guards, ni hindi nila ako binabalingan ng tingin, hindi rin nila kinakausap ang isa't isa. Ang weird nila sa totoo lang. Napakaseryoso nila sa pagbabantay, natatakot ba sila kay Daddy? O sadyang ganoon lang ang gusto ni Daddy na gawin nila. Hindi ba sila nagugutom? Umaalis lang sila rito para kumain kapag dumating si Daddy..Bakit nakakaya nilang matali sa ganitong buhay? Para sa pera? Hyssssss

Tiniklop ko na ang librong binabasa ko, damn! may papasok?! Andito parin ang trauma, sa t'wing nararamdaman ko na may papasok ay parang gusto ko nalang magtago sa ilalim ng kama o kaya tumalon sa bintana, na kapag ginawa ko iyon ay siguradong mamamatay ako sa taas ng babagsakan ko. I just looked out the window and didn't look at anyone who entered.  Maybe just a nurse, check my condition to see if I'm still breathing.

"B-Britney"

Napangiti ako ng kaunti, kahit dito ba naman ay naririnig ko parin ang boses ni Dark Harris. That man is annoying!  I can't get him out of my mind.  My heart is beating so fast, stop Britney!  You just remember him!

"Fvck! A-Are you okay?" He asked worriedly

Wait?! Sinampal sampal ko ang aking sarili dahil nakikita ko ngayon si Dark Harris Montero sa harapan ko, nakasuot s'ya ng damit pang Doktor. Am I dreaming?! I shook my head. Nasa panaginip lang ako! Napaka imposible na mapunta rito si Dark Harris.

"I-I want to hug you tight, I want to t-touch you and k-kiss you but I can't" he softly said. Namumuo ang luha sa mata n'ya. D-Dark Harris!

I shook my head. No! Dapat hindi ko na s'ya dapat makikita! Bakit ayaw n'yang umalis! Teka? Pero bakit ramdam ko ang sakit?

"S-Stop that. You're not dreaming B-Britney. I-I am here." He said softly. Napaawang ang labi ko ng matauhan ako. Is he really here? Agad namuo ang luha sa mata ko habang nakatingin sa kaniya. Ganoon parin ang mga titig n'ya, walang pinagbago. Nangingitim ang ilalim ng mata n'ya. Hindi ba s'ya natutulog?

I want to hug him, I want to tell him that I'm scared, I want to tell him that I'm hurting but I can't because we're surrounded by guards.

"D-Dark Harris" I said softly. Pinipigilan ko na huwag maiyak kahit gustong gusto kong umiyak sa bisig n'ya.

Lumapit s'ya sakin, nilapag n'ya sa table ang dala n'yang tray.

"B-Baby I missed you so much" he whispered. I bit my lower lips para pigilan ang mga luha ko. Andito nga s'ya!

"I-I can't stay here too long because your Daddy's body guards will notice us."Mahina n'yang sabi. Tiningnan ko s'ya ng naguguluhan. Damn!

"P-Paano mo nalaman? B-Bakit ka andito?" Mahina kong tanong. Naging basag din ang tinig ko. He just heaved a deep sighed, he looks tired. Tsk hindi n'ya dapat pabayaan ang sarili n'ya!