100 Days Before I Die

D- 69

August 10 D-69 Sleep under the stars

------

Not every person truly lives; every person dies. But why did I meet with this kind of fate? Why is it so painful and challenging?

Only those who harbor regrets are afraid of dying. Yes, I do fear dying right now. I can't die like this! If I can't even see what is now etched in my heart and thoughts, I will now regret everything.

I still feeling uneasy from what happened earlier. There are so many things I want to do right now, but I can't even hope to walk again. I'm currently lying on my bed. Now what should I do? My silent room was filled with melancholy in every corner, and I was unable to get rid of my headache or forget what I had seen and the pain.

Napasigaw ako sa inis at kalungkutan. Ang bigat bigat ng aking dibdib at ng aking isipan! Gusto kong wakasan na ang lahat dahil sa kawalan ng pag asa, but what else can I possibly do? Even standing, walking by myself, and taking care of myself are all impossible for me!

'Dark Harris, kapag ba isisigaw ko na kailangan kita ngayon ay dadating? Tulad ng dati ay pupuntahan mo parin ba ako? Ang dami kong gustong itanong sayo! Alam mo ba iyon?'

Damn! I miss him damn much! Kahit ano pa ang nakita ko kanina ay hindi ako dapat magduda. Tama Britney kaya huwag kang mag isip ng kong ano. Si Dark Harris ay hindi ganoong lalaki, si Dark Harris Montero ay ang tipo ng lalaki na kahit sinong babae ay hahanga sa kaniya dahil sa kaniyang taglay na katalinuhan, katangian at talento. If I wasn't the woman he was in love with at the time, and if I had witnessed him fall in love with someone else, maybe I would now daydream about being loved by someone like him. What if I'm not the one? Damn! I let everything that was upsetting me out by simply shaking my head.

Alam kong nauubusan na ako ng oras, ngayon gising ako dahil kinakaya ko pang lumaban perp baka bukas makalawa ay mawawalan naman ako ng malay at gigising sa mga susunod na araw. Ganito ang naging takbo ng buhay ko! At nasa setwasyon ako ngayon na kailangan kong sumunod kay mommy. Marami akong gustong maranasan, at gusto kong magawa ko lahat ng iyon pero bakit ganito?

Natigil ako sa pag iyak at sa aking mga naiisip ng marinig ko ang kalampag mula sa aking bintana. From here I can see the bright Moon. I want to go out and watch the Moon closely to somehow reduce the heaviness in my mood, but what else can I do? I want to go out and lie on the grass and watch the stars but what else can I do? I can do nothing! It's frustrating!

Pinikit ko nalang ang aking mga mata at kumawala ng malalim na paghinga. Sana kahit ngayon lang ay makalimutan ko saglit ang lahat. Kahit ngayon lang. Muli akong napatitig sa bintana. Napatakip ako sa aking bunganga ng makita ko ang kamay na nakakapit roon! Damn! Sino naman ang mangangahas na gahasain ako sa lagay kong ito? O kaya sino naman ang magnanakaw na papasok rito sa kwarto ko? Ito na ba ang katapusan ko? Nanginginig ako sa takot sa maaring mangyari sa akin.

Unti unting nagbukas ang bintana. Seriously!? Bakit kasi nakalimutan ni Mommy na isara? Namamalik mata lang siguro ako? Walang mangangahas na pumasok rito ng ganitong oras! Mag hahating gabi na yata to.

Sa madaliang pagkurap ng aking mga mata ay nag tama ang aming paningin. Ang kaniyang madilim at malamig na mga mata ang s'yang aking nakikita. Ang kaninang takot na aking nararamdaman ay biglang napalitan ng sari saring emosyon.

"D-Dark Harris." I whispered. Andito ba talaga s'ya? Am I not dreaming? Is he really here?

Mabilis s'yang pumasok sa aking bintana at halos tumakbo s'ya palapit sakin. I am not dreaming! He is real! Saglit s'yang napatitig sakin gamit ang mga malamig n'yang mata.