100 Days Before I Die

D- 1

June 4 D-1 1 Escape from the hell, I mean hospital, find a place to stay in and watch sunset from there.

-------

My life seems like hell, still breathing but dying. I can't stay here any longer.

Day 1,  I need to escape from this hell. Pagod na ako pero kayang kaya ko ito. I don't need too much treatment. I'm so helpless and hopeless. My chronic myelogenous leukemia was too severe to be cured.

I took my suitcase and started packing up my clothes and my personal things. Gusto ko ng maging malaya. Naiiyak ako habang nakatingin sa aking mga damit.

Hinubad ko ang aking suot na hospital dress, madami akong damit dito, at merong mga bagong dala sila Mom and Dad. I'm furious with them! I pleaded for release from this hospital inferno, yet they turned a deaf ear to my pleas! I despise them with every fiber of my being.

Sinuot ko ang pulang dress na hanggang tuhod ko. Meron din itong longsleeve. I'm so lucky dahil walang pasa o mga red spots ang paahan ko. There's more on my chest, stomach, and backside.

Shit parang hinihingal naman ulit ako. It's fine, makakatakas din ako of course I'm so excited. I'll make sure that the doctors and nurses can't recognize my face. Hindi ko tinali ang mahaba kong buhok, hinayaan ko lang itong naka lugay dahil hindi talaga ako marunong mag tali ng buhok. Hindi rin ako marunong manamit dahil puro hospital dress ang suot ko. Maputi ang balat ko simula bata ako at mas lalong pumuti dahil halos 14 years akong nakatira dito, but the red spots on my skin were too many, but I can hide these bruises.

Kailangan ko ng umalis, I don't want to waste my time. At this moment I took an easy glance in my hell room, and now the hospital bed is empty I don't want to  back there again! This white room is almost hell for me, I could only heard my voice crying and begging for freedom. Gusto ko lang maging malaya. This time I would like to taste freedom.
 
Goodbye, my hellish room. I am Pein Claire Clifford, the girl enduring this torment, and now I'm going to run away and never look back again. I will live as if I'm a normal woman. I'm not dying—I am living.

I felt the tears streaming down my face. I started walking away and never looked back. Nanatiling nakatungo ang aking ulo habang hinihila ko ang aking maleta. In just a minute, malalaman din nila na tumakas ako. But I will make sure they can't find me somewhere.

Dumaan ako sa likod ng hospital, kabisado ko ang buong hospital kaya napadali lang ang pagtakas ko. Hindi pa ako nakalabas sa hospital na ito, hindi ko rin tinangkang tumakas noon dahil umaasa pa ako. Nakikita ko lang ang ganda ng nasa labas ng hospital mula sa bintana ng aking kwarto. Medyo masakit ang katawan ko at hirap akong gumalaw but it's fine, all I what to do is to escape.

Nagpatuloy lang ako sa paglakad hanggang sa nakalayo na ako sa hospital. Hindi ko nga nagawang lumingon, dahil naaalala ko lang ang pagdudusa ko sa lugar na iyon. Of course I was suffering because of my deadly disease pero ayaw ko sa hospital mas lalo lang akong nagdurusa doon. Halos tumakbo pa ako dahil sa pananabik na makalayo ng tuluyan, hindi ko nalang iniinda ang sakit sa aking bawat galaw.

Hindi ko nalang pinansin ang mga taong napa tingin sakin dahil hindi ko alam ang gagawin. Yeah natatakot ako sa kanila, gusto kong mapag-isa nalang sa tahimik na Lugar. 

Patuloy lang ako sa paglalakad ng hindi ko na namalayan kung ilang oras na ba akong ganito. Ramdam ko narin ang sakit ng aking buong katawan.

Sa hindi kalayuan ay may natananaw akong abandonadong parke, I think bagay ako sa lugar na iyon. For me, this abandoned park was mostly beautiful and perfect. I run too fast para makarating agad sa abandonadong parke, halos madapa pa ako dahil kung saan saan sumasabit ang dala kong maleta.