July 01 D-29 Picnic with friends
-----
I slowly opened my eyes. Agad kong nararamdaman ang mainit na kamay na naka haway sa kamay ko. I suddenly feel something in my tummy, butterfly? Si Dark Harris Montero! Nakapatong ang ulo n'ya sa kilid ng kama at naka hawak s'ya sa kamay ko. Agad na gumuhit ang ngiti sa labi ko dahil sa aking nasaksihan.
Inaabot ko ang isa kong kamay sa kaniyang magulong buhok saka ko marahang hinaplos. Agad na nawala ang ngiti sa labi ko nang na realize ko na meron palang nakakabit sa oxygen sa ilong ko. Damn! Nilibot ko ang aking paningin sa buong paligid, wala naman ako sa hospital. I am still here, sa loob ng kwarto ni Dark Harris.
"D-Dark" I softly uttered. Alam ko na narinig n'ya dahil biglang gumalaw ang kaniyang kamay. Agad rin pumasok sa isipan ko ang katanungan kung bakit s'ya naka hawak sa kamay ko? Bakit andito s'ya sa tabi ko? Bakit hindi n'ya ginagawa ang mga bagay na mas mahalaga sa kaniya?
Umangat ang kaniyang ulo. Nagkatitigan agad kami, this time wala akong nakikitang kadiliman sa kaniya. The visible sadness can be seen in his eyes. Is he feel sorry for me?
"P-Pein Claire" he smiled. Suddenly a sweet smile drew on her perfect lips. Sa sandaling ito ay hindi ko na halos marinig ang sarili kong hininga dahil sobrang lakas ng tibok ng puso ko.
"You know what? you're so reprehensible. I'm scared because I can't stop you in case you really want to leave." He said coldly
" I-I'm sorry" I replied softly
"I didn't know what to do yesterday. I had no choice, so I got personal doctor." He said, sandali s'yang napatitig sa aparatos na nakakabit sakin. Damn!
My whole body trembled suddenly with fears. I don't want a doctor!
"I-I don't want to have a doctor here." Damn him! Can't he see how scared am i?
"Trust me, he won't hurt you. He is my friend and he is also our family doctor" he smiled.
Dapat ba akong magtiwala sa mga doktor? Pero kakayanin ko nga ba? Nasa tabi ko naman si Dark Harris kaya alam ko na ligtas ako. I heaved a deep sighed and closed my teary eyes. Kahit hindi man nakamulat ang aking mga mata ay nararamdaman ko na nakatayo si Dark Harris sa kilid ng kama.
"I-I'm almost tired. I don't need medication. H-Hindi ko alam kung ano ang susunod" Mahinang sabi ko. Sobrang bigat sa pakiramdam. Sa t'wing nahihimatay ako ay hindi ko alam kung magigising pa ba ako o hindi na? Nakakatakot.
Fvck! I felt the hot liquid flow into my nose again. I can't....... Nahihirapan na ako, Pero dahil sa oxygen ay kahit papano ay hindi ako kinapos sa hininga. Hindi ako dumilat para tingnan si Dark Harris.
"W-Wala na akong pag asa" My voice cracked.
"Paulit ulit nalang na ganito. N-Naging pabigat na ako sayo. H-Hindi mo ako responsibilidad dahil hindi naman kita ka ano-ano." I let my tears flow. He remained silent. He gently wiped away my tears and the flow of blood from my nose.
"Don't lose your hope. Just live with m-me." He uttered. Bigla kong minulat ang aking mga mata at nakipagtitigan sa kaniyang mga mata na ngayon ay naging madilim ulit. Ano ang ibig n'yang sabihin?
"Huwag mo akong kaawaan Dark Harris!" mariing kung salita. Nanatili s'yang nakatitig sa akin. I can't read him, sadyang blangko lang ang ekspresyon sa mukha n'ya.
"Y-You've gone through everything since then, are you still going to give up? You want to be free, right? So you are free now. I can't stop you anymore" he said codly. He won't stop me? But I want him to stop me in case I want to leave. But on the other hand, I don’t want him to stop me in case I have to leave. I feel confused!
BINABASA MO ANG
100 Days Before I Die
Romansa"It all began 100 days from that awful day. It wasn't only a bucket list but it became a lifeline - how I could squeeze out every minute of happiness of my already determined number of days. It may have put an expiration date on my life, but it won'...
