The Virus

H.1

'Mam, wat als Het Virus hierheen komt?' Vraagt mijn zusje, als we met mijn vader en moeder aan het avondeten zitten. Ik staar uit het raam naar de schemerige lucht en kijk dan op naar mijn vader. Hij aait over mijn zusjes hoofd. 'Geen zorgen, de wetenschappers en artsen hebben alles onder controle, dat virus komt hier echt niet zomaar.' Zegt mijn moeder kalm. Ik snijd een aardappeltje door de helft, haal het door de mayonaise en breng de vork naar mijn mond.

Twee jaar geleden brak Het Virus in Afrika uit, de laatste tijd is het steeds vaker in het nieuws. De ziekte verspreidt zich als een gek, omdat het van mens tot mens wordt overgedragen. Op het nieuws wordt wel gezegd dat het onder controle is, maar inmiddels heeft het grote delen van Europa, Amerika en ook Azië getroffen.

Binnen een straal van 25 kilometer is alles nog veilig bij ons. Er staan sinds een week nu allerlei beveiligers om het gebied, om te voorkomen dat er krankzinnigen binnenkomen. Krankzinnigen zijn mensen die aangestoken zijn door Het Virus en dat is geen pretje.

Na het avondeten ga ik naar mijn kamer, ik doe de deur achter me dicht. Ik ga achter mijn computer zitten en zoek deze keer wat op over de krankzinnigen. Van mijn ouders mag ik eigenlijk niks opzoeken over Het Virus, maar dat vind ik onzin. Ik mag toch ook weten wat er in de wereld aan de hand is?

Ik klik de eerste beste site aan.

Het Virus

Fase 1: Ontstaan van litteken op de bovenarm

Duur: 1 tot 2 dagen

Fase 2. Drang om te vernielen en zelfverwaarlozing

Duur: Gaat zolang door tot de krankzinnige op zijn/haar eindpunt is, of een mens heeft gedood

Fase 3: onbekend

Duur: onbekend

Er wordt momenteel onderzoek gedaan naar Het Virus. Wel is bekend dat het litteken bij elke krankzinnige spiraalvormig is. Het litteken licht op als de krankzinnige op zijn/haar ergste dal is. De krankzinnige moet binnen een week een mens doden.

Er kruipt een rilling over mijn rug. Ik scroll iets naar beneden. Er komt een plaatje tevoorschijn van een krankzinnige in fase 2. Hij heeft amper tanden, ziet er wit en rimpelig uit. Verwaarloost dus. Op zijn bovenarm zit een spiraalvormig litteken, doorlopen met bloed. Geschrokken klik ik de hele site weg.

'W-wat was dat?' Hoor ik mijn zusje vragen. Ik draai me om, in de deuropening staat mijn zusje met een beschermende hand om haar knuffel. Ik sta op en loop naar haar toe. 'Niks, Amelia.' Maar Amelia, mijn zusje, geeft het niet op. 'Ik zag het wel.' Ik zucht en sleep haar mijn kamer in. Als mijn ouders erachter komen dat ik zo nieuwsgierig ben naar Het Virus gooien ze zo mijn computer uit het raam. Nou, in de prullenbak dan.

Voordat ik de deur sluit kijk ik of er niemand op de gang staat. Amelia kruipt op mijn bed en ik draai mijn computerstoel naar haar toe. 'Worden wij ook zo?' Vraagt ze bang. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, nee, nee,' mompel ik, 'alleen als we die ziekte krijgen. Maar onze stad wordt goed beschermd, en we dragen mondkapjes. Èn we hebben natuurlijke pappa en mamma nog.' Ze knikt. Onze ouders zijn arts waardoor we altijd als eerste alles weten over het virus.

'Am, het is al half negen, je moet eigenlijk al in je bed liggen, hè?' Zeg ik na een korte stilte. Ze knikt zwijgend, staat op en loopt naar de deur. Daar draait ze zich om. 'Maar als er zo'n krankzinnige in mijn kamer is?' 'Die komen niet verder dan de poorten van onze stad, geen zorgen.' Zeg ik, hoewel ik daar helemaal niet zeker van ben. We kunnen zoveel mensen toch niet eeuwig tegenhouden? En dat terwijl er alsmaar meer krankzinnigen komen.

Ik breng mijn zusje pratend en lachend naar haar bed. En val kort daarna zelf ook in slaap.

✖✖✖

Hoooi!
Dit is het allereerste echte hoofdstuk :D
Ik beloof dat het nog tien keer leuker gaat worden, want dit is nog een beginnetje.

Tot het volgende hoofdstuk!
XxX Laura