The Virus

H.28

Previously:
Mego haalt de trekker over en het meisje valt dood neer op de grond.
'Dit krijg je ervan als je niet meewerkt.'
Die avond loop ik alweer door de tuin om wat afleiding te krijgen.
Plots voel ik hoe een hand de mijne pakt.
Seven kust me.
Plotseling stormt John op Seven af en duwt hem met een klap tegen de wilg, waar ik net tegen aan stond.
'Seven werkt voor The Horizon Project.'
~

Seven staat lijkbleek naast Nathan.
Iemand moet het "gesprek" tussen John en Seven gehoord hebben.
Zijn ogen zijn rood en hij doorzoekt de immunen die hem schaapachtig aanstaren.
Terwijl Nathan begint te praten rusten zijn ogen kort op mij, daarna staart hij levenloos naar de grond.
'Dit is een verrader!' Roept Nathan en wijst met zijn geweer naar Seven.
Nathan duwt Seven zo hard dat hij struikelt over zijn voeten en neervalt op de grond.
De immunen schreeuwen nare dingen naar Seven.
Mijn hart bonkt in mijn keel.
'Hij werkt bij The Horizon Project.'
'Werkte. Ik ben er weggegaan.' Mompelt Seven, nog even levenloos als daarnet.
Ik ben nog steeds woedend op Seven. Hoe heeft hij me kunnen verraden? Ik knijp in mijn handen.
Nathan praat door Seven heen. Hij praat over verraders, over The Horizon Project en nog erge dingen.

'Aan jou de keuze: uit de groep, of de dood.'
Ik hou mijn adem in en Sam slaat, wow, een arm om me heen.
Ik bid, ondanks mijn woede, zo veel als ik kan dat Seven niet voor de dood kiest.
'Uit de groep.' Zegt hij, zijn rode ogen kijken mij aan.
Ik kan weer ademen.
'Prima, vanavond brengen we deze verrader naar geïnfecteerd gebied, waar hij verder door mag brengen tussen de krankzinnigen.' Grijnst Nathan.
Ik zie hem Seven voortduwen met de loop van het geweer tegen Seven's rug. Ik zie nog net hoe ze een deur doorgaan.
Dan worden Sam, John en ik in onze kraag gegrepen en meegenomen naar een auto.
De auto heeft flinke deuken en krassen, maar ik doe geen moeite om na te gaan waarvan die krassen en deuken komen. Waarschijnlijk toch door krankzinnigen.
'Jullie mogen met eigen ogen zien wat er gebeurd, als je een verrader bent.' Vertelt Mego ons en duwt ons de auto in.
Seven is hier niet.

De ramen zijn geblindeerd, en ik heb geen idee hoe we rijden.
Ik staar zwijgend naar Sam en John, die op hun beurt weer somber naar de grond staren.

'Maar net goed voor die Zeven.' Gromt John en ik zie hoe hij zijn hoofd schudt.
'John?' Vraag ik. Hij kijkt op.
'Hoe wist je dat van Seven?' Vraag ik hem.
John zwijgt kort.
'We waren vrienden, jaren geleden. Plots verdween hij van de aardbodem, met zijn familie.' Hij zwijgt weer kort en slikt.
'Ik heb met andere vrienden zijn huis doorzocht, ik was pas dertien. Ik vond een soort aanmeldingsformulier, of wat dan ook. Er stond veel informatie in over het zogenaamde Horizon Project, ik heb wat dingen gelezen, toen ben ik weggegaan.'
Hij kijkt op.
'Ik heb het altijd weten te onthouden. Jaren na zijn verdwijning, toen Het Virus ook in onze buurt uitbrak, was hij daar plotseling weer. Maar ik wilde alles behalve vrienden zijn met een gozer die dit soort dingen flikt. Meer informatie dan dat hij daar werkte, of misschien zelf dat hij er nog steeds werkt, weet ik niet.'
Hij kijkt kort verdrietig, maar daarna weer even boos als eerst en haalt een hand door zijn blonde haar.
Het hele verhaal maakt me nog bozer, Seven heeft John ook nog in de steek gelaten.
Rot Seven, met z'n rot Project.
Hoe kon hij?

Na een tijd rijden stoppen we.
We worden weer vastgebonden en ik zie ook Seven uit een andere auto stappen.
Ik gun hem mijn blik niet eens.

We lopen door nauwe steegjes en Mego en meer Hogeren lopen om ons heen met hun wapens in de aanslag.
Ik kijk naar Seven, die met wat mensen verderop loopt. Zijn handen vastgebonden, zijn haar wapperend in de koude wind, zijn hoofd omlaag.
Nathan grijpt naar zijn sleutelbos en maakt een deur open in een enorm hekwerk.
Georgia Prison staat er groot op het gebouw, verscholen achter hoge hekken.
Een enorme gevangenis dus.
Om ons heen jammeren krankzinnigen, of gewoon zieken.
Met hun vingers steken ze door de hekken. Ik heb het gevoel alsof ik moet overgeven en ik voel me schuldig voor alle mensen hier. Ze hebben wonden, ontstekingen. Ik wil ze helpen.
'Rotimmunen.'
'Vervloek jullie.'
Er worden meer nare zinnen naar ons geroepen.
Ik zie ook veel mensen, of eigenlijk krankzinnigen, met op hun bovenarm een lichtgevend, spiraalvormig litteken.
Fase 2. Gaat zolang door totdat de krankzinnige het eindpunt bereikt heeft, of een mens gedood heeft.
Ze kijken ons uitgehongerd aan.
We stoppen voor een tweede deur.
'Zeg maar dag tegen de verrader.' Zegt Nathan en ontbloot zijn tanden deels.

Ik slik en bal mijn handen tot vuisten, achter mijn rug.
Niemand zegt iets.
'Oké, dan niet.' Mompelt Nathan en haalt meedogenloos zijn schouders op.
Twee Hogeren duwen Seven de deur door en de deur sluit met een harde klap.
Ik hoor Seven schreeuwen.
'Breng ons terug naar de villa, ik wil hier weg.' Beveel ik Mego.
'Dat was geen mooi afscheid.' Grijnst Mego, maar neemt ons mee terug naar de auto.

~
In de kamer laat ik me op mijn matras vallen en duw mijn hoofd in de stof.
Ik sla het avondeten over en wacht in mijn eentje op de kamer op... Op niets.

'Je verdient beter dan Seven.' Troost Sam me en komt naast me zitten.
'Ik huil ook niet om Seven.' Murmel ik, en ik huil niet, maar voel me rot.
'Hm.' Mompelt Sam, ik hoor dat ze me niet gelooft.
'Ik hoor net van De Hogeren dat er deze week vijftien immunen omgekomen zijn, omdat ze moesten stelen.' Zegt Sam.
'Waarom zeg je dat?' Vraag ik.
'Omdat wij vannacht aan de beurt zijn om te gaan stelen.'
'Wij zitten bij elkaar in de groep, maar John zit bij anderen.' Voegt Sam toe.
Ik zucht hardop, vannacht zou mijn dood kunnen betekenen, en ik heb niet eens zin om mijn best te doen.
Vooral niet voor Nathan.
'Maar John heeft het tijdens het avondeten gehad over een ontsnappingsplan.'
Ik spring omhoog.
'Echt?'
'Jup, hij wilt met een grote groep immunen een ontspanning laten plaatsvinden. Er zijn genoeg immunen die het niet eens zijn met Nathan.' Zegt Sam.
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, al blijft er een raar gevoel in mijn buik, eindelijk hebben we een plan.
'En nu moet je je opfrissen, om half een vannacht vertrekken we.'
Dat is over drie en een half uur.
Sam heeft gelijk.

Even later loop ik naar de grote "badkamer", een zaal met roestige wasbakken, een douche (waar ik me echt niet in ga begeven) en een zak oude handdoeken.
Ik laat mijn rugzak op de grond ploffen en open de kraan. Gelukkig ben ik de enige hier.
Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Mijn haar zit alle kanten op, ik heb wallen onder mijn ogen en tot slot zitten er donkere vegen op mijn gezicht.
Met mijn handen maak ik een kommetje en plens water in mijn gezicht. Ik maak mijn haar, voor zover het kan, nat en pak de schoonste handdoek die ik kan vinden.
Ik droog mijn haar en borstel het uit.
Daarna droog ik mijn gezicht af.
'Hoe voelt het om te kussen met een verrader?'
Geschrokken kijk ik omhoog in de spiegel.
Nathan staat achter me. Ik draai me om.
Hij heeft zijn rode hemd verwisselt voor een geel shirt met korte mouwen.
Het scheelt niet veel of ik barst in tranen uit, maar ik knijp zo hard als ik kan in de handdoek in mijn handen.
'Ben je dan nu van gedachte verandert?' Vraagt Nathan.
Hij duwt zijn hoofd naar voren.
'Stop.' Zeg ik, en duw hem weg, maar niet sterk genoeg.
Hij kust me.
Ik verzet me niet, ik ben te zwak daarvoor.
Als hij klaar is kijkt hij me grijnzend aan, met zijn gelige tanden.
'Je krijgt hier spijt van.' Zeg ik dreigend, en meen wat ik zeg. Lachend loopt hij de zaal uit.
Huilend ga ik op de grond zitten en duw mijn rug tegen de muur onder de wasbak.
Waar ben ik mee bezig?

Ik weet niet hoelang ik daar zit, maar ga als mijn tranen op zijn naar de kamer terug.
Nog geen uur later komen Mego en kale kop jongen ons halen.
'Opstaan, tijd om te stelen.'
✖✖✖

Hee lieve lezers!
Als jullie vragen hebben over het boek moet je het vragen!
En wowowowowowow 6K reads?!?!
#crazeeeeeh
Heel erg bedankt!

Groetjes, Laura