The Virus

H.24

Eet smakelijk,
Groetjes Nathan.

'Wat een sukkel.' Gromt John terwijl hij het briefje verscheurt.
Na nog wat uren slaap hebben we dan eindelijk eten en drinken gekregen. Met een briefje van Nathan.
'Mag ik hem slaan?' Vraagt Sam boos.
'Graag.' Mompelt John.
'Hij doet het alleen maar om ons te zieken.' Zegt Seven.
Ik neem mijn tweede stuk brood en drink mijn fles water halfleeg en bewaar wat voor later.
Ik voel me gelijk beter.
We bewaren de laatste vier broodjes in de blouse van John, ook voor later.

'Hoe lang zouden we hier al zitten?' Vraag ik me hardop af terwijl we in een kring om de mand brood zitten.
'Weet ik veel, hoe moeten wij dat weten?' Snauwt Sam, haar goede bui is blijkbaar omgeslagen...
Ik haal mijn schouders zwijgend op en besluit toch nog maar een slokje water te nemen.

'Jongens, ik heb een idee.' Zegt John plotseling. We staren hem hoopvol aan.
'Die Nathan, gaat ons hier niet laten verhongeren, dat is zeker.' Begint John, ik knik.
'Ze hebben ons nodig, dus binnenkort worden we uit deze kelder gehaald.' Vervolgt hij.
'Dan rennen we naar de wapenopslag, en we ontsnappen!'
'Klinkt goed.' Mompel ik. De rest stemt ook in.
'Maar we moeten het niet zo snel aanpakken, dat hebben ze zo door.' Zegt Seven.
We knikken en bespreken de volgende uren precies hoe we het zullen gaan doen.
We breken de stukken hout van de boekenkast op tot scherpe wapens en zware houten stokken.
Die verbergen we onder onze kleding.
'En nu is het afwachten.'

Een hele tijd later zijn alleen Sam en ik nog wakker.
We vervelen ons letterlijk dood en kijken vol verwachting naar de grote deur aan de trap.
'God ik mis Mira.' Zegt Sam plots.
'Ik ook.' Mompel ik en staar van de deur naar mijn schoenen.
'Het zal daarboven wel stukken beter zijn dan hier.' Zegt Sam en laat een kleine lach en een zucht tegelijk horen.
'Dat weet ik wel zeker.'
'Maar ik mis haar ondanks dat nog steeds.'
'Ik ook.'

'Huil je nou? Sam?'
'Nee... Laat me even...' Snikt Sam.
Ik kijk naar haar. Ik zie bijna nooit een huilende Sam. Zelfs bij Seven heb ik vaker een traan gezien.
Ik kan haar niet zo laten. Al is ze niet altijd zo... Aardig... We moeten het met elkaar doen.
Ik omhels haar.
'Godver, ik ben geen kleuter.' Moppert ze en duwt me weg.
Ik zeg niks.
'Sorry, ik kan niet zo goed met emoties omgaan.' Lacht ze na een korte stilte.

Na een tijd kletsen vallen we alweer in slaap.
✖️✖️✖️

Heeee lieve lezers,

I LOVE YOUR COMMENTS!

Ik kom er nu pas achter dat dit echt een mini hoofdstuk is! ooops
Ik was helemaal vergeten dat xleeniex en ik ooit een site aangemaakt hebben:

www.wattchat.weebly.com

kunnen we met z'n allen chatten ^^

tot het volgende hoofdstuk!
groetjes, Laura

Als je dit leest comment: #welovefood