The Virus

H.4

Seven en Mira rukken de metalen blokkade van de deur af en al gauw stromen er mensen naar binnen.
'Amelia blijf bij me!' Zeg ik en grijp haar hand. Mensen roepen en schreeuwen voornamelijk over krankzinnigen. De ruimte wordt alsmaar nauwer en ik raak John, Seven, Mira en Sam uit het oog. Amelia's hand heb ik voor nu nog stevig vast. Met mijn andere hand druk ik stevig mijn mondkapje voor mijn mond.

Weer wordt er een schot gelost waardoor het lawaai nog erger wordt, schuw kijk ik om me heen zoekend naar krankzinnigen. Ik besef me dat het een grote groep krankzinnigen moet zijn geweest die binnengevallen zijn, en de trein is ook nog eens gestopt bij de halte. Ik til Amelia voorzichtig maar snel op en hou haar stevig tegen me aan.
'Het komt goed.' Schreeuw ik tegen haar omdat er tranen in haar ogen staan. Gek genoeg blijven mijn ogen droog. Door de adrenaline waarschijnlijk.

Godzijdank zie ik Mira en gauw daarna John verderop staan.
'Daar zijn ze al.' Roep ik sussend boven het lawaai uit tegen Amelia. Maar plots wordt ik omver geduwd door een groep mensen. Amelia valt uit mijn armen. Wazig kijk ik om me heen. Mensen met een soort criminelen muts over hun gehele gezicht duwen me richting de deur. Ik sla, stomp en schop om me heen. De mensen met de mutsen geven geen kick en voor ik het weet duwen ze me de trein uit en lig ik op de stenen vloer met mijn rugzak naast me. Waar is Amelia?!

'Amelia?' Roep ik zacht op het perron. 'Amelia!' Schreeuw ik. De trein deuren sluiten met een sissend geluid en ik zie haar betraande gezicht plotseling voor het raam verschijnen. De mensen om haar heen zijn druk bezig met andere dingen, Amelia kijkt me bang aan. 'Amelia! Amelia!' Schreeuw ik en bonk op het raam.
'Nora!' Roept haar gedempte stem door het glas en het mondkapje. Ik bonk hard op het raam en probeer de deur open te trekken.
'Help me!' Ik schreeuw mijn longen uit mijn lijf. Ze mogen alles afpakken, maar niet mijn zusje! Ik klem me vast aan de ijzeren stang van de deur. De trein begint langzaam te rijden.
'Amelia!' Schreeuw ik voor de zoveelste keer met een schorre stem. Ik voel iemand me aan mijn schouders wegtrekken van de vertrekkende trein. 'Laat me los!' Roep ik boos tegen wie het ook is.
'Amelia!'. Amelia duwt haar handen tegen het raam en ik word nu echt weggesleurd van de trein. Verslagen kijk ik Amelia na en zij mij.
'Amelia.' Zeg ik met een verstikte stem. De trein rijdt alsmaar harder tot het uit zicht is. Ik draai me snikkend om.
'Heb jij me weggesleurd?' Vraag ik boos, als ik Seven dichtbij zie staan. Dan zie ik ook John, Mira en Sam staan. Seven knikt. 'Sorry.' Mompelt hij en kijkt me aan met zijn lichtblauwe ogen.
'Dat kan je wel zeggen, door jou ben ik mijn fucking zusje kwijt!' Scheld ik tegen hem en voel me misselijk worden.
'Hé, luister eens, zonder hem was je vermorzeld tussen de trein en de stenen. Je kan hem beter bedanken, gek!' Zegt Sam geërgerd. 'Hou op!' Roep ik alleen maar en sla mijn handen voor mijn ogen.
'Je moet zelf-' 'Laat haar, ze is haar zusje net kwijt!' Onderbreekt Mira Sam. Mira omhelst me lang en mijn hele lichaam schokt van het huilen.
'Laten we een slaapplek gaan zoeken.' Zegt John. Mira laat me weer los.
'Z-zijn we nu in geïnfecteerd gebied?' Vraag ik, maar weet het antwoord eigenlijk al. Mira knikt spijtig.
'Maar gelukkig gaat je zusje naar het veilige gebied.' Zegt Mira en slaat een arm om me heen. Ik voel me opgelucht dat Mira zo zorgzaam is.
'We kunnen haar wel gaan zoeken!' Stelt Mira met een glimlach voor.
'Echt?' Vraag ik en kijk op naar de rest van de groep. Ik zie John en Sam nadenken, maar Seven doet plots zijn mond open.
'Nee.' Zegt hij, waarna een korte stilte valt. Schuddend met zijn hoofd gaat hij verder. 'Ik heb mijn moeder een broer voor mijn ogen zien sterven en mijn zus ben ik ook kwijtgeraakt, maar niemand maar dan ook echt niemand heeft me gevraagd te helpen. Verdomme helemaal niemand!' Sevens ogen spuwen vuur en de laatste zin spreekt hij woest en vol haat uit. Er valt deze keer een langere ijzige stilte.
'Maar mij best, we gaan je zusje wel zoeken. Al weten we dat ze naar veilig gebied rijdt met de trein.' Seven loopt met grote passen naar een eindje verderop en ik meen gesnik te horen. Ik voel hoe mijn maag ineen krimpt en ik plots voel ik alleen maar spijt. Hoe heb ik hem durven uitschelden daarnet? En dat terwijl hij me alleen maar geholpen heeft. Ik kijk hoe Seven zich tegen het hokje van het stationsgebouw werpt en een paar keer langs zijn ogen veegt.

Ik draai mijn hoofd naar de anderen.
'Sorry, het hoeft niet. We kunnen ook ergens anders heen.' Verontschuldig ik me, hoewel ik niets liever wil dan Amelia vinden.
'Nee, we gaan je zusje zoeken! Let maar niet op Seven, hij wil altijd genoeg aandacht hebben.' Gromt John hoofdschuddend. 'Oh.' Mompel ik, maar ik geloof daar niks van. Je hoort aandacht te krijgen als je je moeder en broer voor je ogen zag sterven, en daarnaast ook je zus kwijt bent.

'Laten we een slaapplek vinden, voor je het doorhebt is het pikdonker.' Oppert Sam en slaat haar tas om haar rug. Iedereen stemt in, we lopen van het station vandaan. Seven sluit zich achteraan de groep aan en stopt somber zijn oortjes in zijn oren. Mira loopt naast John waardoor ik naast Sam moet lopen.

Na een paar woorden uitgewisseld te hebben besluit ik om me heen te kijken of er niet toevallig een krankzinnige langsloopt. De stad ziet er hier best normaal uit, het is alleen akelig leeg en veel ramen zijn ingeslagen. Net zoals ik in de trein gezien had. De trein. Amelia. Ik zie haar angstige gezicht nog precies voor me. Er moeten nog een paar krankzinnigen in die trein zitten. Wie weet redt Amelia het wel, ze is klein en snel genoeg om van ze te ontsnappen. Ik veeg gauw een traan uit mijn ooghoek.
'Ben jij eigenlijk ook uit de trein geflikkerd door die mutsen?' Vraagt Sam.
'Ja, wie waren dat eigenlijk?' Vraag ik.
'Weet ik veel, het zullen die krankzinnigen wel geweest zijn.' Antwoord ze ietwat bot.
'Wie kiezen er anders voor zulke lelijke mutsen.' Voegt ze er glimlachend aan toe. 'Inderdaad.' Grinnik ik.

Ruim drie kwartier later vinden we een hotel langs de weg dat ons wel geschikt lijkt om een nacht te overnachten.
We zijn net op tijd binnen want langzaam aan begint het buiten te stortregenen.

Op een blauw bordje staat: Virusvrij. Gelukkig maar.

Ik wil met iedereen meelopen naar de balie als Seven zich omdraait en vraagt:
'Wie heeft besloten dat ze eigenlijk met ons meegaat?'. Ik schrik van die woorden. Er ontstaat een discussie. Ik besluit kalm te wachten tot ze uitgepraat zijn op een afstandje. Mira heeft een geergerde blik in haar ogen, Sam kijkt af en toe nijdig mijn kant op, John heeft nu het woord en Seven knikt mokkend toe. Ik heb medelijden met Seven, van zijn broer en moeder, maar nu vind ik hem maar een sukkel. Maar plotseling dringt het tot me door dat ik deze groep echt nodig heb, zonder normale mensen om me heen overleef ik het nooit in mijn eentje! Ik moet alles doen om bij deze groep te blijven.
'Jongens, ik kan het hotel voor deze nacht wel betalen.' Zeg ik zacht en schuifel naar het groepje toe.
'Zie je wel! Ze heeft wel iets in te brengen in deze groep, dus ze gaat gewoon met ons mee en we gaan met z'n allen op zoek naar haar zusje!' Zegt Mira en stapt naar me toe, uit het groepje.
'Die zit!' Lacht John en klopt op Seven's schouder. Sam haalt haar schouders op en Seven staart met een bedroefde uitdrukking op zijn gezicht naar de tegels op de grond.

Mira en ik lopen naar de balie en reserveren één kamer voor z'n allen, want ik moet zuinig doen met het geld dat ik heb.
Dag één heb ik in elk geval deels overleefd.

✖✖✖

Heee lieve lezers :)
Sorry voor de late update, maar ik zit letterlijk midden in m'n SE-week, dus dat gaat (helaas) voor :/

Question: in wat zal in m'n gebruikersnaam veranderen??? Help me please.

Groetjes, Lauw ;)

Ps. Ontzettend bedankt voor 300 reads, en hij is al #3 geweest! Keep voting, sharing en commenting <3