The Virus

H.33

Previously:

Vannacht ontsnappen we.
Mego opent grijnzend het portier en tot mijn schrik zie ik Nathan voorin zitten.
'STAP DE AUTO UIT EN VEROER JE NIET!' Roep ik tegen Mego, kale kop jongen en Nathan.
'Dacht je nou echt dat ik zò dom was?' Vraagt Nathan grijnzend.
'Nu is het over!' Hijgt hij.
Voor ik het doorheb ligt Nathan bewusteloos op de grond.
Jake leidt onze groep naar de achterste bus.
'We gaan een verzet oprichten.'
~

Na een tijd nadenken hoe we het beste aandacht kunnen trekken komt een jongen uit de bus met een heel goed idee.
'Als we wereldwijde aandacht willen, hacken we de televisie, en ik weet hoe.'

Nog wat later zijn we eruit, we hebben een plan.

We gaan naar de dichtstbijzijnde televisiemast, twee uur rijden, in het geïnfecteerd gebied.
Maar anders zouden we zes uur moeten rijden naar een televisiemast in het veilige gebied.
Vanuit daar gaan we alle televisie's hacken.
Ik leun met mijn schouders en hoofd tegen het raam en rol mezelf op op de rij stoelen.
Ik sluit mijn ogen en val al gauw in slaap.
~

'Slaapkop, iedereen is de bus al uit, schiet op.' Hoor ik iemand zeggen en ik voel hoe diegene aan me trekt.
Moe open ik mijn ogen. Het is Sam, ze kijkt me geïrriteerd aan, haar bruine wenkbrauwen wijzen naar beneden.
'Zijn we er al?' Mompel ik.
'Ja, anders zouden we niet stoppen. Neem je geweer maar mee, er zitten hier waarschijnlijk krankzinnigen.'

Mopperend krabbel ik omhoog, sla mijn rugzak om en pak mijn geweer stevig vast.

John leidt de groep van ongeveer twintig immunen.

'We hebben besloten hier te blijven tot alles gefikst is en we een plan hebben om de Freaks aan te vallen.' Legt Sam me uit.
'De Freaks?' Vraag ik.
'De mensen die achter The Horizon Project zitten, dat vind ik freaks.' Mompelt Sam.

Ik kijk naar de omgeving. De bus staat geparkeerd midden in een bos. Vlak voor een grote afgrond begint staat een enorme uitzendmast, en bijna naast de uitzendmast staat een soort herberg.
'We zitten hartstikke hoog op een berg, dus kijk uit dat je er niet afdondert.' Zegt Sam en loopt achter de groep immunen aan.
Ik volg haar voorbeeld.
John wuift met zijn hand en iedereen is stil. Ik sluip naar voren zodat ik voorop loop met John en Sam.
'Ik zie iets bewegen!' Sist John en laadt zijn revolver.
Ik trap per ongeluk op een scherf glas.
Krijsend rent er iets weg. Met trillende handen bescherm ik mezelf met mijn geweer.
John schiet vier keer achter elkaar.
'Ons avondeten.' Grijnst hij kort daarna. Op de grond ligt een halfdood zwijn te lijden.
John schiet nog een paar keer medogenloos.
'Sam en Nora, jullie verkennen de boel, Jake, help me met dit beest.' Beveelt John en knielt naast de zwijn.
Ik loop gauw weg van het arme beest.

We lopen het gebouw in, en de groep volgt.
Mijn hart gaat nog flink tekeer en ik ben op mijn hoede.
De woonkamer is groot en staat volgestouwd met meubels, aan de overkant is de keuken.
'Verdomme,' zegt Sam, 'er staat iets op het vuur.'
Mijn ogen worden groot.
Dat betekent dat er nog iemand thuis moet zijn.

'Luister; er zit hier nog iemand en we weten niet hoe gevaarlijk deze persoon is. De ene helft gaat boven kijken, de andere helft beneden, schiet op!' Roept Sam.
'Nora, jij gaat naar boven en ik beneden.' Zegt Sam en duwt me zonder gemaar richting de trap.

Dus nu moet ik ineens de groep leiden?
Ondanks de angst loop ik voorop de trap op en de groep volgt.
Hierboven is niks anders dan een enorme zolder.
Ik tast de muur af naar een lichtknop maar word plots bij mijn pols gegrepen.
Ik gil het uit en sla met mijn geweer om me heen.
'HELP!' Krijs ik voel hoe degene hard tegen me aan stompt.
Gauw helpen de immunen me en werken de persoon met z'n allen tegen de houten zolder vloer.
Het licht wordt aangeknipt en op de grond ligt een wat oudere man.
Hijgend staart hij me aan.
'Moeten we hem doodmaken?' Vraagt een immune jongen die duidelijk moeite heeft om hem in bedwang te houden.
Ik zie hoe de gezichten van iedereen me vragend aanstaren.
Dan kijk ik naar de oude man die me nog altijd even eng aanstaart.
Zijn kaak en lippen trillen.
'Door verzet zal je Amelia niet vinden, en als het aan mij lag had ik haar allang vermoord.' Spuugt de man hijgend uit zijn mond.
'Dood hem!' Roep ik woedend. Niemand reageert snel genoeg dus ik laadt met trillende vingers mijn geweer en schiet de man in zijn borstkas.
Ik staar in shock naar de man.
Dit is de eerste keer dat ik iemand vermoord heb.
Langzaam ontstaat er een grote bordeau rode bloedvlek op de plek waar ik geschoten heb.
Mijn geweer hangt slap langs mijn lichaam en ik voel niks, want ik weet niet hoe je je moet voelen na iemand vermoord te hebben.

Sam komt binnengestormd.
'Wat heb je...?' Ze rukt het geweer uit mijn handen.
'Verdomme Nora, die man had ons iets kunnen uitleggen over die fucking uitzendmast!' Zegt Sam boos.
'Ik... Sorry.' Stamel ik en knipper met mijn ogen.
Sam schudt haar hoofd geïrriteerd en met wat anderen ruimt ze de man uit de weg.
~

Aan het einde van een lange dag is het huis wat opgeknapt en heeft iedereen een slaapplek.
Met dekens hangen er door de woonkamer -waar we inmiddels alle meubels uit verplaatst hebben- allerlei hangmatten, liggen er overal oude matrassen en meer plekken om te slapen.
John, Sam en ik liggen dichtbij de deur.
John deelt samen met Jake stukken gekookt zwijn uit. Gelukkig hebben we hier een fatsoenlijke keuken, genoeg eten en zelfs een afwasmachine.
Met mijn eten ga ik naar mijn hangmat en kauw moe en levenloos op de stukken vlees.
Mijn gedachtes zijn bij Amelia. Het enige goede nieuws is dat ze waarschijnlijk niet dood is.

Ik heb mijn eten nog niet op of John organiseert een vergadering.
De immunen zitten in een kring om John, Sam en mij heen.
'Dus, Nigel en hoe heet je ook alweer?'
'June.'
'Oké, Nigel en June hacken alle televisies en computers, we zorgen voor wereldwijde aandacht en spreken af wanneer we toeslaan met het wereldwijde verzet.' Zegt John simpel.
Ik hoor aan alle kanten gemompel en gepraat.
'Ik kan niet beloven dat het wereldwijd is, sorry, maar in elk geval voor een groot gebied hacken we.' Zegt June, een meisje met blond haar en een bril.
John mompelt wat onverstaanbaars.
'John, we weten te weinig om iets te kunnen doen. We weten niet waar The Horizon Project zit met hun gebouw, we weten niet hoe gevaarlijk ze zijn, we weten helemaal niets.' Zeg ik.
John kijkt me geïrriteerd aan.
'M-misschien moeten we... Seven hierheen halen?' Stamel ik vragend.
'Ja, hij weet er meer vanaf dan iedereen hier bij elkaar.' Zegt Sam. Ook de andere immunen knikken.

John staat boos op van zijn matras.
'Verdomme, ik hoef helemaal NIKS meer van Seven te weten. Hij heeft ons verraden, hij heeft iedereen hier verraden!' Gromt hij.
'We hebben niet veel keus.' Mompel ik.
'Jij moet je mond een keer houden! Dat jij je vriendje nou mist en -'
'Hou op!' Roep ik uit. 'Seven is mijn vriendje niet en ik ben niet van plan het hem te vergeven. Hij heeft mij verraden en dat vergeet ik niet zomaar. Maar hij is de enige die ons kan helpen.'
Het is stil.
'Best, als Seven nog leeft tussen al die krankzinnigen, halen we hem morgen vroeg op. Maar jullie zorgen voor hem.' En daarmee loopt John woedend naar buiten.
✖✖✖

Sorry voor al lang geen update meer, ik had ook verwacht dat ik meer zou kunnen schrijven tijdens school, maar nee... -_-
Maar: heeee lieve lezers! :)
Laten we met z'n allen verhuizen naar een land waar het in de zomers NIET >:( regent :D

Wow ik stond toch even #1 avontuur, dankzij jullie!!
(Ik stond ook een keer achter het verhaal seksverslaafd, uuuuuuuhm okeee, mooi is dat)
En dichtbij 10K :D
Ineens is mijn voorwoord verdwenen, echt vervelend, en bij het hoofdstuk The Virus staat een X....
Kan je checken en commenten of dat ook zo is bij jou?

Ik heb deel 3 al deels geschreven jeeeeej!

Vanaf nu wordt het leuker :)

Groetjes, Laura