The Virus

H.43//ShUt DoWn

Ik richt me weer op het leger van krankzinnigen.

Ik adem in.
Ik adem uit.
Ik kijk vanuit mijn ooghoek links.
Naar Seven.
Klaar om te strijden voor ons leven.
Voor Iedereen's leven.
Ik kijk naar rechts.
Naar John en Sam.
Niemand zal onze band ooit kunnen beschrijven.
Niemand.
Iets door mijn knieën gebogen.
Mijn vinger aan de trekker.
Seven draait zijn hoofd naar mij.
Zijn hand knijpt kort in mijne.
Hij laat los.
De warmte is weg.
Rillingen.
Ik sla mijn ogen neer.
Adem in.
Adem uit.
Ik veeg mijn traan ruw weg.
Ik ben er klaar voor.

Een harde knal en een krankzinnige valt op de grond neer.
Het eerste schot is gelost.
Agressief rent de eerste rij krankzinnigen op ons af.
Meerdere schoten volgen.
Ik richt op de rechterpols en haal de trekker over.
Ik deins een stuk achteruit terwijl de kogel een gat boort door zijn schouder.
Niet goed genoeg.
Ik stap achteruit, knijp mijn ene oog dicht en schiet.
'Verdomme!' Snauw ik.
Weer verkeerd.
De krankzinnige komt op me afgeschuiveld.
Plots valt hij als gevolg van bloeddruppels en een harde knal achterover.
Sam.
Ik grijns naar haar.
Ze focust weer op de rest van de krankzinnigen.
Ik richt op een krankzinnige vrouw met een litteken van haar voorhoofd tot haar kin.
Ik haal de trekker doelgericht over en ze zakt ineen.
Terwijl ze krankzinnigen alsmaar schreeuwend dichterbij komen probeer ik de ouders van Seven te zoeken en in de gaten te houden.
Ik vang een glimp van Seven's moeder op, achteraan de groep krankzinnigen, die steeds kleiner wordt.
Maar terwijl ik even niet oplet voel ik een schop tegen mijn scheen en ik verlies mijn evenwicht.
Mijn geweer valt met een klap op de grond, net als ik.
De kogels rollen over de grond.
Ik kijk op omhoog.
Een kwijlende krankzinnige kijkt op me neer en haalt nog eens uit met zijn been.
Agressief kom ik in een ruk omhoog en deel een klap tegen zijn kaak uit.
Maar ik ben niet de enige die agressief is.
De krankzinnige gromt wat en slaat zijn vuist in mijn gezicht.
Sterren dansen voor mijn ogen, maar ik laat het niet voor wat het is.
Zeker niet.
Alleen voordat ik het weet duwt hij me zo hard naar achteren dat ik een stuk door de lucht vlieg.
Ik kom stabiel neer, door mijn knieën gezakt en met twee handen voel ik de koude grond.
Ik adem hard uit, zet af en ren op hem af en beuk op hem in.
Iemand schiet hem in zijn pols.
Dood.
Ik kijk opzij.
Seven.
'Wil je mijne?' Vraagt hij.
Maar voor ik kan antwoorden beukt er een krankzinnige op Seven in.
Gauw maak ik me klaar voor de volgende krankzinnige.

Sneller en sneller vallen er krankzinnigen neer.
Plots is het over.
Na tientallen krankzinnigen.
Nou... Dat hadden we gedacht.
'GENOEG!' Krijst de ijselijke stem van Seven's moeder.
'Nora!' Hoor ik Amelia's stem roepen.
Ik draai me om.
Een man, waarschijnlijk Seven's vader, met net zo'n witte jas als Seven's moeder en hetzelfde zwarte haar, heeft zijn wapen gericht op Amelia.
Mijn adem stokt.
Voor iemand kan ingrijpen stap ik voor Amelia en duw haar tegen me aan.
De revolver van de man is op mij gericht.
Mijn borstkas gaat hevig op en neer.
'Je laat ze met rust!' Zegt Seven.
Zijn stem weergalmt door de grote ruimte vol lijken.
De immunen, de moeder van Seven, een meisje rond de twintig met eenzelfde jas en drie beveiligers staan toe te kijken.
Het voelt alsof ik niet meer kan functioneren.

'Jullie gaan dit niet ook nog van me afpakken!' Schreeuwt Seven woedend.
'Seven, ben je nou zo kinderachtig dat je ons nog steeds niet begrijpt?' Vraagt zijn vader.
Nu pas merk ik dat niemand van de immunen meer een wapen heeft.
De kogels zijn bij iedereen op.
Ik hoor een klik, krimp ineen en duw Amelia hard tegen me aan.
Seven's vader heeft zijn revolver geladen en richt op Amelia en ik.
'Als ik een wapen had was je eraan gegaan!' Schreeuwt Seven woest tegen zijn vader.
Ik luister Seven's hijgende ademhaling.
Plots hoor ik een harde knal en mijn hart lijkt te stoppen.
Ik zie hoe er bloedspetters overal op mij en Amelia komen te zitten.
Ik knijp mijn ogen dicht.