The Virus

H.31

Die middag, na het gesprek met de Hogeren en de discussie met John, is het plan in het geheim bekend gemaakt aan alle "goede immunen".
'Dus, morgen gaan alle goede immunen weer op pad om voor Nathan te stelen.' Fluister ik naar de goede immunen op onze kamer. Een meisje en een jongen, de andere jongen is vermoord, vorige keer bij het stelen.
'We overmeesteren onze begeleiders al in de auto, en rijden dan een groot autobedrijf waar een van de immunen connecties heeft. Daar staan de anderen op ons te wachten. We vluchten met de immunen in een bus.' vertelt Sam enthousiast verder.
'Maar hoe zorgen we dat we de begeleiders overmeesteren?' Vraagt het meisje, ze moet een jaar of vier jonger zijn dan ik.
'Het moet lukken, neem spullen mee waarvan je denkt dat ze goed genoeg zijn om iemand mee te vermoorden. Wij zorgen voor extra wapens.' Zegt Sam vastberaden.
De jongen en het meisje knikken.
Het is een tijdje stil.
'We gaan niet dood, toch?' Vraagt het meisje.
Ik werp een blik maar Sam en zij naar mij.
'Nee, als alles volgens plan gaat beloven we je dat het goed komt.' Zeg ik en geef haar een scheve glimlach.
Dat is voldoende voor het meisje om zich op haar gemak te voelen. De jongen, die ook jonger is, kijkt ook opgeluchter uit zijn ogen.
'Wij gaan naar beneden, aan niemand doorvertellen dus.' Maakt Sam duidelijk aan de immunen. De twee knikken en wij gaan naar beneden.

Tijd om Nathan te verleiden en wapens te verkrijgen.
John staat ook al beneden.
'Je biedt dus eerst je excuses aan, geeft wat complimenten en zorg dat je weet waar de wapens liggen. Wij zorgen voor de sleutels, goed?' Vraagt John. Ik herhaal wat hij zojuist gezegd heeft en knik.
'Je kan dit, agressieve.' Zegt John en klopt op mijn schouder.
'Ik hoop het, Sam heb jij geen nachtmerries gehad?' Vraag ik aan Sam.
Ze schudt gelukkig haar hoofd.
Dan ga ik.

Ik loop naar het kamertje waar de Hogeren zaten en loop zonder kloppen binnen.
Nathan praat met een van de Hogeren, de rest is weg.
Hij draait zijn haakneus naar mij als hij me ziet en ik kan zijn gelige tanden zien zitten. Ik walg van het idee dat ik hem over moet halen om dingen te regelen door aardig tegen HEM te doen.
'Ik moet met je spreken, zonder hem.' Zeg ik vastberaden en wijs naar de andere jongen.
Nathan haalt zijn schouders op, fluistert wat tegen de jongen en hij loopt het kamertje uit.
'Nathan, het spijt me van vanmiddag.' Begin ik.
Nathan grijnst en haalt een wenkbrauw omhoog. Hij grijpt iets en staat op.
'Die stoel bedoel je, die je naar mijn hoofd gooide?' Vraagt hij en speelt met een revolver in zijn handen.
Ik slik.
Hij loopt langs me en sluit de deur van de kamer. Mijn hart bonkt als een gek en ik vraag me af hoe ik deze jongen kan overhalen om me de wapenkamer te laten zien.
Hij loopt naar het bureau en gaat zitten.
'Ja, ik wil sorry zeggen, het is al moeilijk genoeg voor iedereen.' Zeg ik en schuifel naar Nathan.
Nathan laat zich van het bureau zakken en staat daardoor dichtbij. Veel te. Dichtbij.
Het liefst wil ik hem bij zijn vieze shirt grijpen en tegen de muur duwen, maar ik blijf rustig. Voor hoever je het rustig kan noemen.
'Waardoor komt dat litteken?' Vraag ik en kijk naar het litteken recht door zijn wenkbrauw.
'Een lang verhaal, maar ik zal het je vertellen.' Zegt hij grijnzend.
Mijn ogen dwalen wanhopig af naar het bureau, er liggen veel papieren op, een van de flessen wijn die Sam en ik gestolen hebben en... Een plattegrond.
'Luister je niet?' Vraagt Nathan, en zijn blik verstrakt. Met zijn vinger duwt hij mijn hoofd weer recht voor zijn hoofd.
Gad.ver.damme.
Zijn greep om zijn revolver verstrakt ook.
'Tuurlijk wel, Nathan.' Zeg ik met een glimlach.
'Waar dacht je dan aan?' Vraagt hij met zijn geïrriteerde gezicht.'
'Aan jou.' Zwijmel ik en druk mijn lippen op de zijne en leun naar voren.
Met mijn ene hand tast ik het bureaublad af. Hebbes!
Zo zachtjes mogelijk pak ik de plattegrond en stop het in mijn zak.
Walgend duw ik Nathan voorzichtig van me af.
'Ik moet weer gaan.' Zeg ik en pers er een glimlach uit.
'Ik zie je morgen.' Oppert Nathan grijnzend en zijn revolver gaat heen en weer in zijn ene hand.
'Tot morgen.' Zeg ik en loop met een kloppend hart de kamer uit.
Eenmaal uit de kamer veeg ik mijn mond af aan mijn mouw, ik kan maar beter de hele sweater weggooien.
Ik ren naar de kamer waar John en Sam en nog wat immunen zitten.
Ze kijken verrast op.
'En?' Vraagt Sam en kauwt op wat kauwgom.
'Gadverdamme, dat doe ik nooit meer!' Roep ik bijna uit.
'Nee, ik bedoel waar is de wapenkamer?' Vraagt Sam.
Lekker medelevend weer.
Ik haal de plattegrond uit mijn zak.
'Goed zo!' Sist John en pakt de plattegrond.
'Ik zorg samen met wat immunen voor een sleutelbos die toegang geeft tot de wapenkamer.' Voegt John toe.
Ik knik.

Na het avondeten; bonen en wortels uit blik met oud brood en jus; besluit ik vroeg te slapen.
Voor ik ga slapen was ik voor de vierde keer vandaag mijn gezicht.
Ik blijf me vies voelen doordat ik met Nathan heb... Gekust.
Terwijl ik in bed lig kokhals ik bij het idee.
Met een groot schuldgevoel sla ik de dekens over me heen.
Ik voel me schuldig tegenover Amelia; ik heb al zolang niet aan haar gedacht en ik mis haar.
Ik voel me schuldig tegenover alle onschuldige doden die ik de afgelopen tijd heb zien vallen.
En tot slot over... Seven.
Ik zie zijn lieve glimlach weer voor me, zijn kristalblauwe ogen.
Ik duw mijn gezicht in mijn kussen en denk aan de verschrikkelijke kant van Seven.
Hij loog tegen me, hij werkt samen met The Horizon Project, hij kuste me...
Over The Horizon Project gesproken, ze hebben al lang niets meer ondernomen.
Het laatste bericht was dat we niet moesten tegenwerken en iets met wereldbelang.
Maar morgenochtend vroeg gaan we mooi het tegenovergestelde doen.
De groep immunen en John gaan vannacht al "stelen", en rijden dan door. Vervolgens zijn wij aan de beurt.
Van de zenuwen en alle gedachtes kan ik amper slapen.
Maar na een tijd wakker liggen lukt het me toch.
✖✖✖

Okeee echt een saai hoofdstuk, hopelijk hou ik nog lezers over.
Maar: het wordt echt leuker en romantischer (oeeee) jaja.
En laatst zomaar zonder aankondiging #1 avontuur
Kamcnsdkdsckkevdevmevfkdfvi dj D
Vertaling: waaaaaaat wow ilysm aaaa

Zoals je dus leest: I love you :)

Groetjes Laura.

PS. Technisch gezien ben ik oprichter van The Horizon Project, want ik heb het verzonnen, OMG nee.