The Virus

H.36

'Ik zal jullie alles vertellen wat ik weet.' Zegt Seven met vochtige ogen.
'Mooi, laten we beginnen met de belangrijkste vraag; werk jij nog bij The Horizon Project?' Vraagt John.
Seven schudt zijn hoofd.
'En waarom niet?' Vraagt John.
'Omdat The Horizon Project vreselijke dingen doet. Ik wil daar geen deel meer van uit maken.' Zegt Seven.
John mompelt wat.
'Waar is The Horizon Project goed voor?' Vraagt een immune jongen. Seven haalt een moeilijke hap adem.
'Je moet dit alles zien als een soort test die een paar jaar geleden opgezet is. Ze willen de reacties van mensen op een ziekte als deze zien om in de toekomst te gebruiken. Weten jullie nog toen jullie vorig jaar een inenting kregen?' Vraagt Seven.
Iedereen knikt, en ik ook. Ik krijg een eng gevoel.
'Terwijl jullie de immune stof binnenkregen, en daarmee al immuun waren, kregen jullie ook een chip in je gespoten.' Gaat Seven verder en wijst naar zijn polsslagader.
Ik bekijk de mijne, en zie inderdaad een minuscuul grijs dingetje zitten onder mijn huid. Ik verbaas me dat het me nog nooit is opgevallen.
'We kunnen het er niet uithalen, juist omdat het in je slagader zit.'

'Hoezo ben jij erbij betrokken?' Vraag ik, voor iemand kan reageren.
Seven kijkt op. Ik zie hoe rood zijn ogen zijn.
'Mijn ouders hebben dit project opgezet.'
'Gestoord!' Roepen wat mensen uit.
'Inderdaad, dat betekent toch niet dat je het met je ouders eens bent.' Mompel ik en loop weg naar mijn matras en plof er neer.
Ik word overspoelt met nieuwe vragen en meer woede door mezelf.
Ik hoor dat Seven om een pauze vraagt.
'Kan ik je spreken, zonder de rest?' Vraagt Seven.
'Als je nog iets zinnigs te zeggen hebt.' Mompel ik.
Hij loopt naar buiten en ik loop achter hem aan. Het is al aardig donker en koud.
Hij stopt vlak voor de afgrond. Hij zakt neer en laat zijn benen over de rand van de afgrond hangen.
Ik kom naast hem zitten.
'Nora, ik... Het spijt me zo.' Zegt Seven. Ik staar naar de verte en voel Seven's ogen in me branden.
'Je kan alles zeggen, en misschien vergeef ik je. Maar ik kan het niet vergeten.' Zeg ik met een brok in mijn keel.
Seven zwijgt.
'Snap je het dan niet? Je mijn vader technisch gezien vermoord, ik ben nog altijd Amelia kwijt, mijn moeder, mijn hele leven ben ik kwijt, Seven!' Zeg ik boos en sta op.
Seven kijkt me met betraande ogen aan en pakt me bij mijn pols vast.

Ik ga toch weer zitten, al weet ik niet waarom, en schud mijn pols los.
'Dit is ook niet wat ik wilde, ik heb nooit van mijn leven iemand dood gewild, nooit, Nora. Maar ik kon de moed niet in mijn opbrengen om weg te lopen van mijn ouders en zus. In het begin waren mijn ouders ook goed bezig, "een plan om de mensheid te redden" zeiden ze. Maar het liep uit de hand.' Zegt Seven.
'Met je verontschuldigingen kan je verdomme mijn vader niet tot leven brengen.' Snauw ik, waarna ik de tranen niet meer tegen kan houden. Al wil ik het niet.
'Ik haat je, en alles wat je me aangedaan hebt,' snauw ik.
Ik zie Seven vanuit mijn ooghoek knikken.
'Ik weet niet hoe ik dit goed kan maken, en misschien kan ik het wel nooit goedmaken.' Zegt Seven.
'Maar Nora, ik zal alles doen... Echt alles om het weer te maken zoals het was.'
Ik veeg mijn tranen weg, sta op en laat Seven alleen achter.
Ik weet niet hoe ik me voel.
~

Iets later in de avond klim ik samen met John, Jake en Sam omhoog in de uitzendmast, naar Nigel en June die hard bezig zijn om de uitzendmast te hacken.
John opent het deurtje en gaat voorop omhoog.
Ik klem mijn handen om het koude metaal en zet de eerste stappen op de metalen ladder.
Hoe hoger, hoe donkerder en benauwder het wordt in de enorme soort "buis" waar we in omhoog klimmen.
Ondanks de rillingen over mijn rug blijf ik klimmen.
Ik weet zeker dat ik dit twee weken geleden, toen ik de groep nog niet kende, nooit gedaan zou hebben. Ik ben sterker geworden in de tussentijd.

John opent nog een deur, helemaal bovenin en hijst zich naar binnen.
Ik doe hetzelfde en kom in een verlichte kamer waar Nigel en June bezig zijn.
Jake en Sam stappen ook om de beurt binnen.
Terwijl John vraagt hoe alles ervoor staat loop ik achter Jake en Sam aan naar een deur die naar buiten leidt.
De koude wind waait ons tegemoet als we naar buiten gaan.
'Wauw.' Zegt Sam.
'Wauw.' Zeg ik en staar naar het uitzicht.
We zitten hier boven de wolken, die kalm langs ons zweven.
De lucht boven ons is helder waardoor er miljoenen sterren zichtbaar zijn.
Het is hier doodstil. Geen krankzinnigen. Geen stadsgeluiden. Niks.
Ik sluit kort mijn ogen en adem de avondlucht in en uit.
'Straks ga ik het hier nog leuk vinden.' Grijnst Sam.

Een lange tijd later besluiten we weer te gaan.
Ik had hier nog makkelijk twee uur kunnen blijven, maar ik snap dat het morgen een drukke dag wordt.
We klimmen voorzichtig de treden af naar beneden en met een rustig gevoel in mijn hoofd val ik vredig in slaap.
✖✖✖

Hee lieve lezers!

Vinden jullie het ook zulk rotweer??? U G H
Maar we moeten er mee leven, want dit is NL :/
Heb ik lezers uit het buitenland eigenlijk? :D (comment :))

Sorry dat ik geen previously heb deze keer, maar ik had er geen zin in tbh :P en ik moet nog veel doen aan schooool...

Hoe vinden jullie de nieuwe voorkant trouwens? Het heeft een beetje te maken met deel 3!
DEEL 3 begint al na het volgende hoofdstuk!!!!
Comment als je excited bent :D (er staat iets groots te gebeuren namelijk)

Heel erg bedankt weer voor alle comments en votes!

Groetjes, Laura

Als je dit leest, comment:
#peaceatnight
🌌🌌🌌