The Virus

H.40

Previously:
De bus komt na wat opstarten te hebben gemaakt in beweging, en we rijden letterlijk de harde realiteit weer in.
'En?' Vraag ik met een scheve glimlach.
'We hebben het een soort van uitgepraat.' Zegt Seven met glimlach op zijn gezicht.
'EEN KRANKZINNIGE!' Schreeuwt Sam plotseling en de bus komt met piepende banden tot stilstand.
Vijftig meter verderop loopt iemand.
We rennen met z'n vieren op hem af, met onze wapens in aanslag.
En het geschuifel van de man, hopelijk een krankzinnige in fase 3. Zodat we hem kunnen volgen naar het gebouw van The Horizon Project.
'We moeten zien of hij een litteken heeft.' Opper ik.
Iedereen stemt in.
Terwijl Seven en John de man tegenhouden met lopen pakt Sam zijn rechterarm vast en stroop ik zijn mouw op tot op zijn bovenarm.
'Krankzinnig.' Bevestig ik.
Ik staar naar de spiraal op zijn bovenarm, hij geeft geen licht maar... Glinstert.
'Dit is fase 3, na het lichtgeven glinstert het. We kunnen hem volgen naar The Horizon Project.' Knikt Seven.
Een schreeuwend meisje tussen twee schuren voor ons gerend.
Haar lange bruine haar zwiept achter haar en haar ogen zijn gevuld met angst.
Dan komen uit het nauwe steegje tussen de twee schuren plots schreeuwende krankzinnigen.
Ze zijn met een stuk of dertig.
'VERDOMME! REN NAAR DE BUS!' Schreeuwt Sam tegen het meisje.
Na een paar opstarten scheurt de bus weg.
~

'Wat is je naam?'
Terwijl John en een andere immune jongen het doodsbange meisje ondervragen proberen de andere immunen en Sam en ik de krankzinnige man tegen te houden.
Nog even en hij loopt dwars door het raam heen.
Zodra de man naar links wijkt gaat de bus ook linksaf, en zo geldt hetzelfde als hij rechtsaf gaat.
Als een levend kompas.
'Ik ben benieuwd,' mompel ik en duw de krankzinnige met al mijn kracht naar achteren, 'hoelang we moeten rijden voor we het gebouw gaan vinden.'

Terwijl ik hard tegen de borstkas van de krankzinnige duw luister ik het gesprek af van het meisje.
Om het half uur wordt er omgewisseld en kan ik eindelijk even rust houden.
Ik ga samen met Sam voorin de bus zitten en zie dat we langzaam maar zeker bergafwaarts dalen.
'Hopelijk zijn we er bijna, want dit is onze laatste lading benzine.' Zegt Jake, maar houdt zijn ogen niet van de weg af.
Dat is waar ook, geen elektriciteit is ook geen benzine.
Af en toe rijden we over hobbelige paden, langs kleine dorpjes of heel af en toe zelfs kantoren maar hier is niet al te veel bewoonde wereld te bekennen.
'Sam, jij bent aan de beurt!'
Zuchtend verlaat Sam me en loopt naar de krankzinnige.
Seven merkt dat ik alleen zit en gaat naast me zitten en veegt wat zweet van zijn voorhoofd.

'Moe?' Vraag ik grijnzend. Seven knikt en ik duw me wat dichter tegen hem aan.
'Een koude douche zou nu wel uitkomen.'
Ik glimlach. Nog even en dingen gaan weer zoals vroeger. Tenminste, als we die Freaks van The Horizon Project overmeesteren.
'Het zal me benieuwen waar de Freaks zitten.' Mompelt Seven en staart uit het grote busraam.
'Mij ook.' Knik ik.

Terwijl de grauwe lucht overgaat in een nòg donkerdere lucht valt de nacht en rijdt de bus met zijn laatste kracht vooruit.

Met wat gerommel en gepuf legt de bus zijn laatste meters af en stopt dan definitief met rijden.

Er schieten wat immunen te hulp om ervoor te zorgen de de krankzinnige niet uitbreekt, want anders zijn we al helemaal verloren.
'Jongens luister,' zegt John en neemt het woord, 'we hadden al voorzien dat de benzine zou opraken, en dat is nu gebeurd. Maar laten we bij elkaar blijven en die krankzinnige in bedwang houden.'
John wordt kort onderbroken door wat gepuf van die immunen die de krankzinnige stevig beetgegrepen hebben.
'Met z'n allen lopen we zo naar waar de krankzinnige ons heen leidt, hoelang dat gaat duren weet niemand. De mensen die voor -en achterop lopen moeten zaklampen meenemen.'
En zo pakken we onze spullen bijeen en lopen we de bus uit, waarna zich langzaam een voor en achterhoede vormt.
We zijn maar met een stuk of vijftien, dus loop ik naast de krankzinnige, voorop.
Helaas loopt Seven achterop en houden Sam en John de krankzinnige vast met andere immunen, en Jake probeert te praten met het meisje.
Ik verlicht de weg met de straal van mijn zaklamp. We lopen langzaam de bewoonde wereld in.
Voor zover je het bewoond kan noemen.
In elk geval waar vroeger veel leven geweest moest zijn.
Sommige van de moderne rijtjeshuizen zijn tot de grond platgebrand, en andere gebouwen zijn met de grond gelijk gemaakt. Daken zijn als papier in de huizen gevallen en ik probeer niet te struikelen over omgevallen lantaarnpalen.
Hier en daar staan ruïnes overeind, maar daar liggen grote lagen stof en ander troep overheen.
Nog nooit heb ik zoveel donker gezien en het zorgt er ook niet bepaald voor dat ik me op mijn gemak voel.

We lopen zolang door het overwoekerde en vernielde dorp dat mijn benen pijn beginnen te doen en mijn hielen door mijn schoenzolen lijken te komen.
'John, kunnen we alsjeblieft een pauze nemen?' Vraag ik met mijn hoofd opzij, maar John die kreunend de krankzinnige tegenhoudt.
'Nee.' Hijgt John kortaf.
'Waarom niet?' Vraag ik en loop iets dichter naar hem toe zodat hij wel MOET kijken.
Geïrriteerd draait hij zijn hoofd naar mij toe.
'Verdomme, wil je je zusje nou terugzien voordat die Freaks nog iets in hun hoofd halen?' Zegt John met een verheffende stem.
Ik zwijg.
'Nou dan.'
Gefrustreerd loop ik een eindje weg van hem en probeer niet op elke pijnlijke stap die ik zet te letten.
Hoe verder we lopen, hoe harder er ijzige windstoten beginnen op te waaien. Ik trek mijn sweater met mijn ene arm om me heen in de hoop het wat warmer te krijgen.
Plotseling voel ik een hand om mijn middel die me wegtrekt uit de lopende menigte immunen. Ik voel warme lippen op de mijne, ik grijns. Het is Seven en ik kus hem terug met mijn ene hand langs zijn gezicht. Ik open kort mijn ogen.
Mijn ogen worden groter. Er rollen tranen langs Seven's gezicht.
Mijn hart breekt zodra ik hem zo zie.
Ik trek me terug.
'Seven?' Vraag ik bezorgd.
'Sorry.' Snikt hij en veegt met zijn mouw langs zijn betraande ogen.
'We kunnen beter verder gaan.'
De groep immunen loopt inmiddels al wat verderop, maar dit gaat nu even voor.
'Nee.' Zeg ik en leg een hand op zijn betraande wang.
Seven probeert nog even door te lopen, maar bedenkt zich toch.
'Wat is er aan de hand?'
Seven's schouders schokken hevig. Ik kan het niet langer aanzien en sla hem in een omhelzing.
'Ik.' Snift Seven. 'Wil je gewoon niet kwijt.'
Ik voel hoe hij zijn hoofd in mijn sweater duwt.
Ik sla mijn ogen neer en adem diep in en dan weer uit.
'Dat gaat niet gebeuren.'
Seven zwijgt en ik laat hem los.
Seven kijkt me aan.
'Sorry, het wordt me gewoon allemaal een beetje te veel.' Zegt hij en staart in de duistere verte. 'Denk ik.'
Ik knik begrijpelijk, maar vraag me af of hij het ziet.
Seven mompelt wat in zichzelf en schudt kort met zijn hoofd.
Hij kijkt me weer aan, veegt langs zijn ogen en laat een pijnlijke, korte glimlach zien.
'Laten we maar weer verder lopen.'
'Wacht.' Zegt Seven en haalt een notitieboek uit zijn wijde jaszak.
Het notitieboek is dik en heeft een zwarte leren kaft.
'Alsjeblieft, maar lees het pas als het tijd is.'

'Wanneer is het dan tijd om het te bekijken?' Vraag ik nieuwsgierig aan Seven.
Ik stop het notitieboek in mijn rugzak en we lopen weer achter de groep aan.
Langzaam dalen we naar beneden af.
Met nog ietwat rode ogen staart Seven naar de verte.
'Je zal het vanzelf doorhebben.'
Ik haal mijn schouders dan maar op, ik voel me te moe voor vragen.
Met mijn hand stevig vastgeklemd in de zijne lopen we de laatste paar meters, al weet ik dat op dat moment nog niet.
Want plots dwaalt de krankzinnige van de weg af.
Ik laat Seven's hand los en ren naar de krankzinnige toe om te helpen hem tegen te houden.
Met een hoog tempo lopen en struikelen we steil naar beneden.
Vanwege de ochtendduisternis tast ik voor me uit en probeer mijn evenwicht te behouden.
Halverwege de helling ruik ik iets wat ik al -voor mijn gevoel- jaren niet geroken heb.
Zee lucht.
✖✖✖

Heeee lieve lezers,
Ik leef nog ^^

Een extra lange previously, want ik heb jullie al meer dan twee weken gemist!
Sorry daarvoor :/
Leuke vakantie?
BEDANKT VOOR ALLE STEMMEN OP HET VORIGE HOOFDSTUK!!! I love youuu
Ik wil nog wel een dingetje zeggen:
Ik vind het vervelend als mensen oh het lijkt op the maze runner enzo.
Ik weet het zelf ook wel, en ik geef ook echt toe dat je daarin gelijk hebt.
Maar: ik hoef het niet steeds te horen, en ik heb zo ontzettend veel zelf verzonnen, denk er maar eens over na...

Probeer het niet persoonlijk op te vatten, maar ik ben er soms gewoon klaar mee you know.

Tot het volgende hoofdstuk! :)

Groetjes Laura