The Virus

H.42

Jongens, ik wil zo veel mogelijk vote's en comment tonight <3
:)
✖✖✖

We lopen naar de drie deuren van het gebouw toe.
De deuren zijn ook van metaal gemaakt en naast de deuren zit een soort scanner.
Seven loopt er onverschrokken op af en houdt zijn pols er tegen aan.
Ik hoor wat geklik en de massieve deur schuift vervolgens open.
Dat we zo gemakkelijk binnen zouden komen had ik niet verwacht.
'Dit kan ook een valstrik zijn.' Zeg ik.
'We moeten toch iets doen.' Stelt Seven en loopt naar binnen.
Volgens mij is Seven in staat om heel wat mensen uit te moorden vandaag.
Ik haal adem en loop de deur door, ook de rest volgt.
Eenmaal binnen kijk ik mijn ogen uit.
Vanaf de drie deuren aan de voorkant van het gebouw loopt er een enorme gang naar het einde van het gebouw.
Links en rechts bevinden zich eindeloos veel deuren met elk een scanner.
Ook hier is het grijzig. Alle geluiden worden op een of andere manier gedempt.

'Naast deze deur staat een bordje met Krankzinnigen.' Merkt Sam op en wijst naar een metalen bordje links boven de eerste deur als je binnenloopt.
John haalt zijn schouders op.
'Laten we het maar gewoon doen.'
John duwt zijn pols voor de scanner. De deur schuift open.
Met een bonkend hart en mijn geweer in aanslag stap ik samen met John, Seven en Sam over de drempel.
We komen in een ruimte vol vreemde apparatuur. Achter een enorme glasplaat zie ik iets vreselijks.
Honderden krankzinnigen krijgen een voor een een prik in hun pols en lopen vervolgens een bepaalde kant op. Alsof ze... Gehersenspoeld worden.
'Wat is dit?' Vraagt Sam met open mond.
'Hier...' Seven slikt. 'Hier worden krankzinnigen gehersenspoeld tot een leger van The Horizon Project. Ze doen alles in opdracht van de Freaks.'

'Welkom,' horen we een stem plotseling zeggen, 'welkom. We verwachtten jullie al.'
Een vrouw in een wit pak stapt op ons af. Ze zet haar mondkapje zorgvuldig af en trekt haar groene handschoenen langzaam een voor een uit.
Vervolgens steekt ze haar hand uit naar Seven.
Ik kijk op naar Seven. Ik heb Seven nog nooit met zo veel woede zien kijken.
Na een korte stilte trekt de vrouw haar hand weer weg.
'Hebben jullie een fijne reis gehad?' Vraagt de vrouw dan. Ze heeft zwart haar.
'We zijn hier niet om over dit soort dingen te praten, en wat kan het jou schelen?' Snauwt Seven en richt zijn revolver op de vrouw.
Voordat ik, of iemand anders, het door heb komen er drie andere Freaks aangesneld en richten hun wapens alle drie op Seven en de rest van de groep immunen.

'Lieve Seven, hoe kun je een revolver op je eigen moeder richten?' Vraagt de vrouw.
Geschrokken staar ik naar de vrouw en merk nu pas op dat ze erg op Seven lijkt.
Ze heeft hetzelfde zwarte haar en dezelfde lichtblauwe ogen.
Met trillende handen laat Seven zijn revolver zakken.
'Hoe vind je het nieuwe gebouw? Weet je wat, ik zal jullie eens rondleiden.'
'Daar hebben we geen behoefte aan, mevrouw.' Zegt John fel.
Seven's moeder staart John dreigend aan. John heft zijn kin gespannen.
'Het was ook geen vraag, John.' Zegt Seven's moeder.
We worden vooruit geduwd door een paar Freaks.
De vrouw; Seven's moeder, loopt voorop met een Freak en de twee andere lopen achterop.
We lopen de deur Krankzinnigen weer uit en lopen een stukje verder naar een andere deur waar Seven's moeder haar pols tegen de scanner duwt.
De deur schuift open en mijn ogen vallen meteen op het meisje achter de glasplaat.
Blijdschap, woede en angst gieren door mijn hoofd.
'AMELIA!' Roep ik.
Zonder verder na te denken ren ik naar de glasplaat toe en klop op het glas.
Het meisje draait haar hoofd naar me om en haar ogen worden groot.
Ze bonkt op het raam en roept dingen, maar het wordt door het glas gedempt.
Net als toen ik haar kwijt raakte in de trein.

Alles valt op zijn plaats.
Ik ben niet zomaar de trein uitgeduwd waardoor ik Amelia kwijt raakt, natuurlijk zat The Horizon Project erachter. Ze hebben me hierheen gelokt, dit is allemaal deel van het plan.

Woest grijp ik naar mijn geweer en geef zulke harde klappen op de glasplaat dat mijn handen pijn doen.
Twee Freaks grijpen me vast en ik draai me met betraande ogen naar ze om.
'Laat Amelia eruit.'
Ik beweeg mijn hand naar het gezicht van een van de twee Freaks, maar voor ik het weet word ik hardhandig tegen de grond gewerkt.
Ik voel hoe er iets langs mijn wang druipt.
Met mijn vrije hand veeg ik het spul van mijn wang. Bloed.
Er begint onrust te ontstaan en ik hoor Seven tegen zijn moeder schreeuwen.
Nu de twee Freaks niet opletten rol ik naar de zijkant, sta gauw op en kijk wat er gebeurt.
'NAAR DE CONTROLE KAMER, VOLG MIJ!' Roept Seven terwijl hij zijn eigen moeder een duw naar achteren geeft, waardoor ze tegen de glasplaat aan bonkt.
John grijpt mijn hand vast en sleurt me weg bij Amelia.
'IK KOM TERUG VOOR JE!' Roep ik en Amelia staart me hoopvol aan.
Ik heb geen idee of de andere twee Freaks ook zijn uitgeschakeld.
Als we de deur uit zijn sluit hij met een klik. Sam duwt haar pols tegen de scanner van de deur van de controlekamer.
Er gebeurt niks.
'Alleen onze familie heeft hiertoe toegang.' Zegt Seven kalm en steekt zijn pols uit naar de scanner.
De deur, die een stuk massiever is dan de deuren tot nu toe, schuift open en maakt een pijnlijke metaal-op-metaal-gepiep.
'Krijgen we Amelia terug?' Vraag ik zacht aan Seven.
Seven laat een kleine glimlach op zijn mond zien.
Ik glimlach terug.
Nu de deur helemaal open is loopt de helft van de immunen, een stuk of tien, naar binnen.
'Kunnen jullie hier de wacht houden?' Vraagt Seven aan de rest die buiten de deur staat.
De groep knikt en ik hoor het geluid van revolvers en andere wapens die ze tevoorschijn halen.
De deur sluit weer.
We bevinden ons een een grote ruimte met een groot paneel vol knoppen, computerschermen en meer.
Seven tikt wat op een scherm met touchscreen in en ik hoor een klik van een tweede deur rechts in de kamer.
'Amelia is vrij.' Zegt Seven met een scheve glimlach.
Ik open de deur en zie Amelia ineengedoken op de grond zitten in de ruime kamer.
De kamer is zo groot als een kleine sporthal, maar alles behalve een sporthal.
In de hoek van de kamer staat een metalen stapelbed, een wasbak en een spiegel. Verder is het, zoals de rest van het gebouw, grijs en grauw.

'AMELIA!' Roep ik uit en ren op haar af.
Ze staat op en springt in een omhelzing.
'Ik dacht dat ik je voor altijd kwijt was.' Zeg ik en druk haar zo hard tegen me aan als ik kan.
'Ik ben zo bang.' Snikt Amelia bevend.
Ik zie vanuit mijn ooghoek dat ook Seven en de rest binnengelopen komen.
Ik laat Amelia los.
'Vanaf nu komt alles goed, en we gaan als we hier klaar mee zijn met z'n allen veilig terug.' Beloof ik Amelia terwijl ik naast haar hurk.
Amelia knikt wat gerustgesteld en ik kijk omhoog naar Seven.
Seven knippert wat met zijn ogen.
Rustig sta ik op.

'Ik vind het zo vreemd dat niemand ons tegenwerkt, nu. Waarom is iedereen uit die controlekamer?' Vraagt Seven aan zichzelf.
Ik tuur uit de glasplaat, naar de plek waar wij net stonden met met moeder van Seven en-
'Je moeder en die twee Freaks zijn verdwenen!' Zeg ik angstig.
Ook de rest komt bij ons staan en kijken de ruimte aan de andere kant van de glasplaat rond.
'Ze komen!' Zeg ik. 'We moeten de andere immunen binnenhalen!'
Iedereen is het daar mee eens en Seven opent de metalen deur. Amelia duwt haar handen tegen haar oren vanwege het gepiep.
Zodra de kier groot genoeg is om doorheen te kunnen duwen immunen zich er haastig doorheen.
'Ze zijn er! Met een heel leger!' Roepen ze.
We horen een harde knal. Iemand achteraan de groep immunen valt neer op een grond.
Mijn hart stopt er bijna mee.
Het is de donkerblonde jongen waarmee ik in de boot zat.
Hij is dood.

Het is even stil.
'DOE DIE DEUR DICHT!' Schreeuwt een immune jongen.
Seven sluit de deur en ik kan angst van zijn gezicht aflezen.
'Seven, kan je het systeem niet uitschakelen?' Vraagt John.
Seven knikt.
'Dat ga ik doe-' Seven wordt onderbroken door de deur die weer open schuift.
'GA NAAR DE KAMER, EN BEREID JE VOOR OM TE VECHTEN!' Roept Seven, van plan gewisseld.
'ALS WE ZE UITSCHAKELEN KAN IK HET SYSTEEM UITSCHAKELEN!'
Een grote groep marcherende krankzinnigen komen binnengelopen, als soldaten. Stap voor stap lopen ze op ons af, het klinkt als een enorm gestamp.
Voorop loopt Seven's moeder, zus en vader.
We haasten ons struikelend naar de kamer waar Amelia al die tijd gezeten heeft.
Ik grijp mijn geweer en duw Amelia achter mijn rug.
Alle immunen maken zich klaar.
De voetstappen komen weer dichterbij en de krankzinnigen komen op ons af, zonder enige emotie in hun ogen.
'Ze zijn met zoveel, dit redden we nooit!' Zegt Sam.
'In fase drie zijn ze gevoeliger in hun pols.' Zegt Seven. 'Dus schiet ze in hun pols.'
'Jongens, ze hebben geen wapens, maar ik zou ze niet onderschatten.'
'We kennen ze al langer dan vandaag.' Grijnst Sam.
Ik hef mijn hoofd.
'Amelia, verstop je onder het bed, het komt goed.' Beveel ik.
'Maar je mag niet dood gaan.' Zegt Amelia.
Ik kijk haar diep in haar ogen aan.
'Niet voor The Horizon Project.'