The Virus

H.39

De volgende morgen stond ik op met een goed gevoel, rustig pakte iedereen zijn of haar spullen bijeen, en sneller dan gedacht verlieten we alweer de herberg.
En nu, terwijl het miezert, stapt iedereen kalm in de bus. Met mijn geweer, rugzak en Seven naast me zit ik aan de raamkant, achter de bestuurdersstoel van Jake.
Mijn gedachtes zijn nog steeds bij gisteravond.
Seven en ik, starend naar de sterren op het rotsblok. Het leek wel zoals in een film gisteravond.
Of zoals in een boek.
In elk geval een goed afscheid van de mooie plek.

De bus komt na wat opstarten te hebben gemaakt in beweging, en we rijden letterlijk de harde realiteit weer in.
De bus kraakt bij elke haarspeldbocht die hij neemt.
'Als iemand een krankzinnige ziet, maakt niet uit welke fase, roep het dan.' Zegt John die in het middenpad van de bus staat.
'Komt voor elkaar, baas.' Mompel ik grijnzend.
John haalt een wenkbrauw omhoog.
'Mooi zo, agressieve.' Zegt John met een mondhoek omhoog en loopt terug naar de bestuurdersplaatsen.
'Het gaat al goed tussen John en jou, gelukkig.' Mompelt Seven gefrustreerd.
'Heb jij het eigenlijk al goed gemaakt tussen John en jou?' Vraag ik terwijl ik mijn hand om zijn middel leg.
Seven zucht. 'Nee, eigenlijk niet.'
'Is het daar dan nu geen tijd voor?' Vraag ik en kijk hem smekend aan, gewoon omdat ik geen zin meer heb in gedoe tussen die twee.
'Ik weet het niet hoor.' Zegt Seven en haalt een hand door zijn pikzwarte haar.
'Kom op, die eeuwige spanningen tussen jullie, praat het uit.'
'Je hebt gelijk.' Zegt Seven.
Hij werkt nog even tegen maar staat dan op, kijkt nog even achterom en tikt John dan aan.
John kijk Seven minachtend aan, en met fronsende wenkbrauwen.
Ze lopen naar een rustig stuk in de bus.
Sam komt naast mij, op Seven's plaats, zitten.
'Zijn die twee krankzinnig geworden?' Vraagt ze, kauwend op een mint kauwgompje.
Ik haal mijn schouders op.
'Ze gaan het uitpraten.'
'Natuurlijk, wedden dat er alleen maar meer problemen van komen?'
Ik draai mijn hoofd om en kijk naar de twee.
Seven krabt achter zijn hoofd en John staart hem dodelijk aan.
'Ze proberen het in elk geval.'

Na een tijdje komt Seven weer naast me zitten en gaat Sam op haar oude plek zitten.
'En?' Vraag ik met een scheve glimlach.
John loopt langs.
'Ik blijf je Zeven noemen, Zeven.' Gromt hij, maar met een mondhoek omhoog.
Ik haal een wenkbrauw op en kijk Seven aan.
'We hebben het een soort van uitgepraat.' Zegt Seven met glimlach op zijn gezicht.
~

Na alle haarspeldbochten, als we eindelijk de berg af zijn gezigzagd komen we op een zanderige weg die langzaam overgaat is hard asfalt.
We rijden met een hoge snelheid over het platteland met om de zoveel kilometer een huis.
Hoe verder weg we rijden, hoe kleiner de uitzendmast wordt.
We rijden langs veel stilstaande auto's, waar af en toe een lijk in ligt of uithangt.
Ik probeer mijn gedachtes ergens anders te krijgen dan het vreselijke beeld van de lijken.

Als we weer langs een vrouw rijden die bebloed uit haar autoraam hangt wissel ik met Seven van plek. Hij gaat bij het raam zitten.

'EEN KRANKZINNIGE!' Schreeuwt Sam plotseling en de bus komt met piepende banden tot stilstand.
Seven en ik kijken elkaar kort aan en staan dan op en rennen achter Sam en John aan de bus uit.
Vijftig meter verderop loopt iemand.
We rennen met z'n vieren op hem af, met onze wapens in aanslag.
'Voorzichtig, hij kan gewapend zijn.' Fluistert John.
Het rennen gaat over in lopen, en het lopen in sluipen.
Het is doodstil, op het geluid van onze schoenen op het asfalt na.
En het geschuifel van de man, hopelijk een krankzinnige in fase 3. Zodat we hem kunnen volgen naar het gebouw van The Horizon Project.

De man draagt een gerafeld hemd, wijde broekspijpen en versleten schoenen.
'Oké, nu!' Sist John.
'HANDEN OMHOOG ALS JE ONS KAN HOREN!' Roept Seven.
De man schuifelt als gehypnotiseerd verder.
Ik hoor hoe John zijn revolver laadt.
Behoedzaam lopen we om de man heen en kunnen zijn gezicht zien.
De man gunt ons geen van allen een blik en loopt gewoon verder.
'We moeten zien of hij een litteken heeft.' Opper ik.
Iedereen stemt in.
'Want voor hetzelfde geld is het een doorgeslagen gek, die ons straks een voor een gaat vermoorden.' Voeg ik toe.
Iedereen kijkt me verstoord aan.
'Moest dat nou?' Vraagt Sam geërgerd.
'Just saying.' Mompel ik en we richten ons weer op de man die inmiddels een paar meter verder loopt.
We halen hem nog eens in.
Terwijl Seven en John de man tegenhouden met lopen pakt Sam zijn rechterarm vast en stroop ik zijn mouw op tot op zijn bovenarm.
'Krankzinnig.' Bevestig ik.
Ik staar naar de spiraal op zijn bovenarm, hij geeft geen licht maar... Glinstert.
'Seven, is dit normaal?' Vraag ik.
Seven laat de man los waardoor John kreunt en meer kracht zet.
Seven bestudeert de spiraal.
'Dit is fase 3, na het lichtgeven glinstert het. We kunnen hem volgen.' Knikt Seven.
'Zeven, help me eens met deze man, sjonge hij heeft veel kracht.' Puft John.
Seven schiet hem te hulp.

'Wat doen we nu met hem?' Vraagt Sam.
'Hij gaat mee in de bus.'
'Gezellig.'

Plots hoor ik hard geschreeuw. We draaien ons om naar de richting van het geschreeuw.
'Er is iemand in gevaar.' Zeg ik geschrokken en trek de mouw weer over de arm van de man.
Nog voor we op onderzoek uit kunnen gaan komt er een schreeuwend meisje tussen twee schuren voor ons gerend. Ze is hier een stuk of veertig meter vandaan, maar ze rent voor haar leven.
Haar lange bruine haar zwiept achter haar en haar ogen zijn gevuld met angst.
'HELP ME!' Schreeuwt ze uit. Sam en ik rennen naar haar toe en zorgen dat ze stopt met rennen.
'LAAT ME LOS!' Roept ze uit. 'ZE KOMEN HIERHEEN, GA WEG!'
Ik wissel gauw een blik met Sam.
Dan komen uit het nauwe steegje tussen de twee schuren plots schreeuwende krankzinnigen.
Ze zijn met een stuk of dertig.
'VERDOMME! REN NAAR DE BUS!' Schreeuwt Sam tegen het meisje.
Het meisje rent zo gauw als ze kan weg.
'SAM, NORA, DIE KRANKZINNIGE!' Roept John terwijl de andere krankzinnigen steeds dichterbij komen.
'LAAT HEM GAAN!' Roep ik.
'NEE, ZO EENTJE VIND JE NIET VAAK!' Schreeuwt Seven.
'SAM, NORA, ZORG VOOR DEKKING EN ZORG DAT DIE BUS HIERHEEN KOMT!'

Sam gebaart dat Jake met de bus hierheen moet en ik ren zonder te aarzelen op de groep krankzinnigen af en begin te schieten met mijn geweer.
Emotieloos schiet ik de krankzinnigen een voor dood.
Plots hoor ik een harde piep in mijn oren en vraag ik me af of ik dit echt ben. Emotieloos mensen doodschieten, zo ben ik niet. Ik stop met schieten en staar naar hoe de krankzinnigen op ons af komen.
Hoe ben ik zo een moordmachine geworden?
Mijn hersenen lijken langzaam te stoppen en er giert een vreemd gevoel door me heen.
Wie ben ik?
Nora.
'Nora!'
'Nora, doe verdomme wat!'
Ik knipper een paar keer met mijn ogen en voel hoe Seven me naar hem toe trekt.
Ik zie hoe hij met de revolver zijn ene hand de krankzinnige uitschakelt en me met zijn andere tegen hem aandrukt.
De krankzinnige valt achterover en hij hoest gorgelend bloed op.
'Wat gebeurde er?' Vraagt hij en kijkt me bezorgd aan.
'I-ik weet het niet zo goed.'

De bus komt aangereden met Sam, John en Seven proberen we de krankzinnige man in de bus te duwen, terwijl de rest van de krankzinnigen op ons af gerend komt.
Kreunend duwen we de man naar achteren, maar zonder kracht te verliezen verzet hij zich naar voren.
'Nog een keer, 3...'
'2...'
'1...'
We duwen de man met al onze kracht de bus binnen, stappen de bus in en Jake sluit gauw de deur.
'Gassen!' Schreeuwt iemand achterin de bus.
Pruttelend en brommend trekt de bus op, scheurt over de weg en ontwijkt slingerend krankzinnigen.
✖✖✖

Hee lieve lezers :)

Sorry dat ik zolang niet heb ge-updatet
Maar het kwam omdat ik niet in de mood was om te schrijven, en dan schrijf ik ook nooit leuk/goed, dus dat wilde ik jullie natuurlijk niet aandoen.
En door... *tromgeroffel* school, wanneer ook niet...
Ik heb binnenkort se-week dus vandaar.

Willen jullie alsjeblieft wat meer stemmen, dan heb ik ook echt het idee dat het leuk genoeg is (/een stem waard is).
(Voor iedereen die normaal al stemt: thank you ♥♥♥)

Tot de volgende update!

Groetjes Laura