The Virus

H.37

Previously:

'Je moet dit alles zien als een soort test die een paar jaar geleden opgezet is. Ze willen de reacties van mensen op een ziekte als deze zien om in de toekomst te gebruiken.' Legt Seven uit.
'Nora, ik... Het spijt me zo.'
'Snap je het dan niet? Je mijn vader technisch gezien vermoord, ik ben nog altijd Amelia kwijt, mijn moeder, mijn hele leven ben ik kwijt, Seven!' Zeg ik boos en sta op.
Die avond adem ik de koele avondlucht in.
'Straks ga ik het hier nog leuk vinden.' Grijnst Sam.
~

De volgende morgen ben ik vroeg op. Ik sla mijn deken opzij, stap in mijn schoenen en loop voorzichtig langs alle matrassen en bedden.
Alleen Nigel en June zijn al op, die zijn boven hard aan het werk.
Ik loop de keuken in, zoek een ontbijt bij elkaar en loop naar buiten.
Blij zie ik zonnestralen door de bossen tegen de herberg aan schijnen. Het weer wordt al beter.
Maar dat wil niet zeggen dat het warm is.
Ik knoop mijn vest dicht en zie Seven voor de afgrond zitten.
Ik voel me schuldig over gisteren, dat ik zei dat ik hem haat, want hoe graag ik het ook zou willen, ik kan Seven niet haten. Ik vertrouw hem, al weet ik niet of dat de juiste beslissing is.
Seven draait zijn hoofd om en glimlacht kort.
Ik schuifel ook naar de afgrond.
'Hé.'
'Hoi.'
Ik ga naast hem zitten.
Het is ongemakkelijk stil.
'Oké, ik ben deze stiltes zat, sorry van wat ik gisteren zei. Ik... Ik haat je helemaal niet en ik weet alleen niet of ik je kan vertrouwen, maar blijkbaar vertrouw ik je wel, want anders zat ik nu niet met je te praten en...' Ik stop met praten als ik Seven zie glimlachen. Zijn lichtblauwe ogen lijken te glinsteren. Ik moet zeggen dat ik die glimlach gemist heb.
'Stop daarmee.' Zeg ik, bozer dan ik zou willen.
'Waarmee?' Vraagt hij en trekt een wenkbrauw op.
'Glimlachen.' Mompel ik en probeer serieus te blijven.
Seven probeert zijn glimlach te onderdrukken, wat er nog leuker uit ziet.

'Zeven, kom mee helpen. En Nora, jij ook!' Hoor ik John roepen vanuit de deuropening van de herberg. John knijpt zijn ogen fijn door de zonnestralen.
'Ik kom!' Roep ik terug en sta gauw op.

John, Sam, Seven en ik lopen, als we binnen zijn naar een aparte kamer, aangezien veel immunen nog steeds slapen.
'Seven, jij gaat ons haarfijn uitleggen hoe we het gebouw van The Horizon Project kunnen bereiken.' Commandeert John Seven.
Ik erger me een beetje aan John's gedrag.
'Ik weet het niet.' Zegt Seven onschuldig. 'Ik weet niet waar ze nu gevestigd zijn.'
'Tuurlijk weet je dat wel!' Zegt John nijdig, zijn hoofd loopt een beetje rood aan.
'Nee, vlak nadat ik weggelopen ben zouden ze verhuizen naar een veel groter gebouw, met veel meer wetenschappers.'
'We zijn verloren dus. We weten niet eens waar we heen moeten!' Snauwt Sam en slaat haar armen gefrustreerd over elkaar.
Seven schudt zijn hoofd heen en weer.
'Ik weet hoe we ze kunnen opsporen.' Zegt hij. We kijken hem verwachtingsvol aan.
'We moeten een krankzinnige in fase 3 volgen.'
'Fase 3?' Vragen Sam en ik tegelijk.
'Je kletst, fase 3 bestaat niet!' Zegt John.
'Nee, na fase 2 stopt het litteken met lichtgeven en zijn ze officieel in de macht van The Horizon Project, eerst zullen ze alsof ze in een soort van hypnose zijn, naar het gebouw van The Horizon Project lopen. Vanuit daar krijgen ze opdrachten te horen en stellen ze zich op als een soort van leger van The Horizon Project.'
~

'JONGENS!' Roept Nigel die 's middags binnengerend komt.
'Het is ons gelukt! Over een minuut gaan we on air!' Juicht hij blij.
Een enthousiast gevoel verspreidt zich door iedereen, en natuurlijk ook door mij. Met een grote glimlach kijk ik naar de pratende Nigel.
'Het plan is niet waterdicht, maar je kan in elk geval ruim twintig seconden verschijnen voor de hele wereld.' Vertelt Nigel aan John. 'De hele wereld!' Herhaalt Nigel met zwaaiende armen.
John zal op alle televisieschermen te zien zijn en het plan vertellen; hoe immunen en gezonde mensen de krankzinnigen moeten volgen.
John loopt even enthousiast mee met Nigel naar de uitzendmast, met een briefje wapperend in zijn handen.

Iemand zet de kleine kubusachtige televisie aan en gauw loop ik naar de bank.
Iedereen propt zich pratend en enthousiast naast elkaar op de bank, Seven naast mij, zijn rechterarm is tegen mijn linkerarm aangeduwd. Ik voel wat tintelingen door me heen gaan, maar ik concentreer me gespannen op de televisie.
Sam knipt een lamp aan en komt voor de bank zitten met wat immunen en leunt met haar hoofd op mijn voeten. De spanning van iedereen is bijna te voelen.
'Nog tien seconden!' Roept iemand uit.
Seven's legt zijn hand op de mijne, gauw trek ik mijn hand weg en leg hem op mijn schoot.
Ik focus me op het nog beeldscherm waar nieuws op wordt uitgezonden.
'En ze zijn on air!'
Het duurt nog een paar seconden en het beeld vervaagt en we zien John's hoofd op het scherm.
Hij kijkt wat gespannen, neemt wat happen adem, haalt een hand door zijn blonde haar en begint dan.

"Beste landgenoten, slachtoffer, maar vooral strijders,
Dit is een oproep van het verzet tegen The Horizon Project.
Een project dat honderdduizenden levens heeft verspild aan de wetenschap."

John kijkt even droevig weg van de camera, maar vervolgt dan zijn verhaal weer.

"Een project dat wil zien hoe mensen onder deze omstandigheden leven.
Als een soort grote test.
Het project dat voor Het Virus heeft gezorgd.
Kom nu in verzet en ga achter een krankzinnige in fase drie aan, deze leidt je naar hun hoofdgebouw.
Kom in verzet, en red-"
Plots valt de televisie en de lamp uit.

Iedereen staart geschrokken naar het zwarte beeldscherm, dat onze gezichtsuitdrukkingen reflecteert.
Het is eventjes stil, maar al gauw ontstaat er paniek.
Iedereen begint tegen elkaar te praten en vragen te stellen. Ik sta op van de bank en controleer de televisie.
De stekker zit er nog in.
Ik ren van de groep weg en bestudeer met trillende vingers andere elektrische apparaten.
Niks doet het.
Geen lamp, geen oplader, helemaal niks.
Ik ren paniekerig, met vochtige ogen door naar de stoppenkast en gooi de deur open terwijl ik grote happen adem haal. Met een waas voor mijn ogen staar ik naar de stoppenkast als ik plots een hand op mijn schouder voel.
'Nora,' zegt Seven angstig, 'The Horizon Project heeft alle stroom er af gehaald.'
'Alle stroom.' Herhaalt hij met een trillende stem.
✖✖✖