The Fortunate

46

THIRD PERSON

Bitbit ang mga pinamiling grocery ay naglakad sa ilalim ng araw ang isang binata. He heaved a deep sigh before looking up, nakasilay ito sa isang building na malapit sa supermarket.

He gulped, ilang beses na niyang tinangkang makapasok sa loob nito, pero nababahala siya sa kaniyang kaibigan. Paano kung malaman niya? Paano kung madisappoint siya sa gagawin nito ngayon?

Pero hindi kaya ng konsensya ni Derick na itago nalang kay Joaquin ang lahat ng mga nangyayari lalo pa't sa panahong ito na alam niya na kung sino ang ama ng bata.

His eyes widened after hearing a loud horn of a vehicle. Hindi niya namalayang nasa kalagitnaan na pala siya ng daan. He moved aside and apologized to the driver.

Sinundan niya ito ng tingin, nanlaking muli ang mga mata niya nang makita kung sino ang nagmamay-ari ng magarang sasakyan.

He is currently answering a call, with creased forehead and a finger adjusting his eye glasses. Sinandal nito ang kaniyang braso sa bubong ng kaniyang sasakyan at saka nagpatuloy na sagutin ang tawag.

Derick cleared his throat and went closer to Joaquin. "Siya ang papa ni Darlene," he mumbled.

He smiled in relief, all this time he thought that the child is an orphan. Once that her mother won't be there anymore, baka sa ampunan lang mapunta si Darlene. He is certain that Wendell can take care of her, pero maling ipagkait sa kaniya ang pagkilala niya sa sarili niyang pamilya.

He shook his head after Joaquin ended the call. Napansin siya nito, "Sir, magandang araw po sa inyo," he greeted the man.

"Ang tagal ko na po kayong gustong kausapin, pero hindi ako pinapayagan ni kuya guard kasi wala naman daw akong appointment, nilait pa nga niya ang fashion ko," he rolled his eyes at he look at the security guard.

Sa tuwing napaparaan siya sa kompanya ay palagi nitong iniisip ang pakikipag-usap kay Joaquin. He doesn't even know what to say, gusto niya lang na maging aware si Joaquin about sa mga nangyayari sa pamilya niya.

"Wala naman akong formal attire sa bahay, bakit required na gano'n ang suot kapag makikipag-usap sa inyo," he giggled. "Sandali lang naman po ako eh--"

Joaquin sighed as he glared at the guy, "What do you want?"

"Hindi mo po ba ako naaalala, Sir? Ako 'yong sa daycare, 'yong may nagpicture sa'yong bata, phone ko 'yong ginamit no'n," He tried to remember him.

He stopped his attitude for a while. Joaquin took his wallet out his pocket, "How much money do you need? Just forget our encounter,"

Derick scoffed, "Hindi po ako nandito para d'yan,"

"Then why? Bakit ayaw mo akong tantanan?" Naiirita nitong sambit.

Derick heaved a deep sigh, he's being considerate. Losing your own family for almost two years and finding it by your own self might stress the hell out of this guy. Halata sa mukha ni Joaquin na matagal na rin noong huli siyang nakangiti.

"Ano kaya ang magiging reaksyon niya kapag nakita niya na ulit ang asawa niya?" He asked through himself.

Derick decided on his own, ni hindi nito alam at hindi ito handa sa consequences once na malaman nila Wendell ang pinaggagawa niya. But for the sake of Sula, he chose to tell Joaquin.

'Sana naman ay back up-an niya ako once na palayasin ako ni Wendell,' nag-aalala nitong sambit sa sarili.

Muntik na nitong makalimutan ang utang na loob niya kay Wendell, para lang magkaroon ng lakas ng loob na magsalita para kay Sula.