BABAMIN EMANETİ

Bölüm 56-Söz-

Tık tık tık..

Gözlerimi yarım bir şekilde açtım. 

Tık tık tık..

Gözleri ovuştura ovuştura yattığım yerden doğruldum. Birisi kapımı ısrarla çalıyordu. 

"Girebilirsin." dedim kapıda ki her kimse. 

Kapı yavaşça aralandı. Evren usulca başını içeriye uzattı. 

"Günaydın Ecrin." dedi.

Orada bir yerde keşke abla da olsaydı değil mi? Ecrin abla. Ya da sadece abla..

"Günaydın." deyip yatakta oturur pozisyon geldim. "Bir şey mi oldu sabah sabah?" diye sordum. Bu sırada yan gözle saate bakmıştım. Saat 8'di.

"Okula gidiyorum." dedi. O sırada odaya komple girdi. Üstünde okul forması olduğunu o zaman fark edebilmiştim. 

"Güzel." deyip yataktan kalktım. Yanına doğru gittim. Üstü düzgündü ama ben yine de tişörtünün yakasını düzelttim. "İyi dersler. "

"Akrep dedi ki akşam annemle yemeğe gidecekmişiz." 

Bunu söylerken çok tedirgindi. İnanamıyor gibiydi. 

"Doğru." dedim. 

Gülümsedi. Çok sıcak bir gülümsemeydi. Uzun zamandır buradaydı ama ilk defa bana böyle gülümsüyordu. 

"Teşekkür ederim." dedi içten bir ifadeyle. 

Sonra inanılmayacak bir şey oldu, ellerini belime dolayıp bana sarıldı. Bunu hiç beklemiyordum. Geri çekilmedim ya da onu caydıracak hiç bir şey yapmadım. Sadece bende saçlarına elimi koyup yavaşça okşadım. 

"Rica ederim." dedim.

Kardeş..

Kardeş hissini bir sarılmayla daha iyi anlamıştım. 

Bu kadar basitti işte. Bir sarılma ruhuna ne kadar iyi geliyordu. 

"Akşam için çok heyecanlıyım." dedi benden ayrılıp. "Hemen okula gidip geleceğim. " diye ekledi heyecanla. "Görüşürüz." deyip odadan fırlarcasına çıktı. 

Mutluydu.

Annesini görecek diye..

Geri geri yatağıma oturdum. 

Bugün biri ölecekti.

Kim olacaktır kestiremiyordum ama birisi ölecekti.

--

"Günaydın Ali abi." 

Ofisindeydi. Kapısı açık olduğu için direkt girmiştim. Beni görünce anlık bir şaşırma yaşamıştı. Uzun zamandır şirkete gelmemiştim. Normal. 

"Hayırdır?" diye sordu. 

Karşısında ki tekli koltuklardan birine oturdum. 

"Sabah sabah buraya gelmezsin sen." diye devam etti. Elinde ki dosyayı kapatıp masaya doğru fırlattı. 

"Şirkettekiler beni arada görsünler." dedim. "İyi olur."

"Tabii." dedi arkasına yaslanıp. "Gerçek patron kim unutmasınlar. Haklısın." 

Alaycı tavrına hiç takılmadım. 

"Bugün, akşam annemle yemeğe gidiyorum."

Kaşları çatıldı. "Annen? Gece?"

Başımı salladım. 

Güldü. "Ne alaka?"

"Evren uzlaşabileceğimizi düşünüyor." diye kısa ve öz bir açıklama yaptım.