BABAMIN EMANETİ

Bölüm 8 -Karar-

Kapıyı çarparak eve girdim. Amacım hem geldiğimi anlamaları hem de sinirli olduğumu farkedip beni rahat bırakmalarıydı.

Odama koşar adımlarla çıktım. Neyse ki kimseye rastlamamıştım. Şans yüzümüze gülmüştü.

Kıyafetlerimi çıkarıp yatağa girdim. Uyumak istiyordum. Mümkün değildi tabi ki. Bir çıkış yolu bulmam lazımdı. Kafamın içinde sürekli o dönüyordu.

Tek bir soru.

Kayıta nasıl ulaşabilirim?

Beyine doğru soruyu sorarsanız eğer size doğru cevabı verecektir.

Neredeydi cevabım?

Bir kaç saat uyuduktan sonra gözlerimi açtım. Sabah ezanı okunuyordu. Ezanın bitmesini bekleyip geri yattım ama uyku benden gitmişti.

Kalktım. Elimi yüzümü yıkayıp spor kiyafetlerimi giydim. Ayakkabılarımı da giyip dışarı çıktım. Güvenliklere selam verip yola çıktım ve koşmaya başladım. Temiz hava da koşmak iyi geliyordu.

Yaklaşık bir saat koştum.

Hala cevabı bulamamıştım.

Eve geri döndüm. Kimse uyanmamıştı. Banyo yapıp üstümü giyindim. Mutfakta kendime bir sandviç yapıp evden geri çıktım.

Bu sefer ki durağım o şirket olmuştu. Orası daha açılmamıştı. Tahminen bir saate insanlar işe gelmiş olurdu.

Arabadan inip güvenlikleri inceledim. Kapıdakiler hariç dışarı da devriye gezen başka güvenlik yoktu. Büyük ihtimalle içerisinde çok güvenlik vardı.

İçeriye girme yolunu düşündüm. Kimliğimi gizleyip başka biri olarak girilebilirdi. Ama kim?

Kapıya gittim. Güvenlikler beni görünce kapıya dikildiler.

"Kolay gelsin." dedim.

"Buyrun?" diye sordu biri.

"Yakınlarda market var mı acaba? Açık olan. Buranın yabancısıyım da."

O sırada içeriyi görebildiğim kadar görmeye çalıştım.

"Bilmiyoruz." dedi gayet açık bir şekilde.

"Tamam. Teşekkür ederim." deyip yanlarından uzaklaştım.

Kapının içerisinde duran kişiler de vardı.

Bu demekti ki her yere adam dikmişlerdi.

Ofladım. Arabama geri bindim.

Bu iş çok zordu.

Başımı arkama yaslayıp gözlerimi şirkete diktim. O sırada gözüm bir şeye çarptı. Bir araba.

Daha iyi inceledim. 

Karan'ın arabasıydı.

Uzaktaydı ama seçiliyordu. O gün önümü kestiği arabaydı.

Arabadan indim. Görünmeden onun arabasına yaklaştım. Bir ağacın arkasına gizlenip araba da kimin olduğuna baktım.

Karan'dı.

Gözlerini dikmiş şirkete bakıyordu.

Anlamak basitti. O da kayıtın peşindeydi ve ona çok yaklaşmıştı.

Bir süre daha durup gitti. O süre boyunca bende onu izlemiştim. Bir yolunu bulmuş muydu acaba? Bir giriş yolu?

O bu işleri daha iyi bilirdi tabi.

Arabama geri döndüm. Mekana sürdüm. Acilen buraya giriş yolu bulmam lazımdı. Karan'dan önce.

Mekana geldiğimde kimse yoktu. Odama geçip,koltuğuma oturdum.