"Gözlerime bak Ezgi..."
Artık yaşlarım akıyor muydu bilmiyorum. Sadece tek gördüğüm; karanlık. Islak ve sıcak bir karanlık...
İnsana yapışan ve daraltan bir karanlık. Ucu bucağı olmayan...
"Hayır, Yavuz. Yüzleştiğim gerçekler bir kâbus ve benim yüzl...
Herkese selam🌸 Biraz geciktirdim bu bölümü, farkındayım.
Telafi olarak diğer bölümlere göre daha da uzun yazdım.
Lütfen tepkilerinizi yorum olarak yazmayı ihmal etmeyin. Ufacık bir yorumunuz bile beni çok mutlu ediyor ve kitabın sıralaması için çok önemli.
Sizi bölümle baş başa bırakıyorum.
Keyifli okumalar💙
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
◇
Güneş, sinesine karanlık yüzünü çekmiş; bulutlar, güneşten aldığı karanlıkla kasvete bürünmüştü. Gökyüzü bulut ve güneşin yaptığı karanlık ortaklıkla rengini feda etmişti. Beyaz tülümden süzülen kasvetli ışık yüzüme vuruyordu.
Kaybetmek... En sevdiğin tarafını, en yakın arkadaşını, kalbinin en değerli köşesini... Hele ki ruhuyla dostluk kurduğun kişinin artık ruhunu barındırmadığı bedeniyle karşılaşmak... Tam anlamıyla kaybı simgeleyen vaka buydu işte. Acının boğazına düğümlenip nefes almana engel olduğu manzara...
Yatağımda uykunun mahmurluğuyla uzanırken telefonuma gelen bildirim sesi düşüncelerimden sıyrılmama sebep oldu.
Günaydın, kalbim...
Günaydın:)
Bugün bir planın var mı?
Yok ama misafir bir arkadaşım var. Onunla vakit geçireceğim.
Anladım... Bu aralar seni ihmal ettim farkındayım.
Biraz yoğundum.
Yaptığı açıklama bana neden inandırıcı gelmemişti? Ve beni ihmal ettiğini bile daha yeni idrak ediyordum. Yalnızdım... Gerçekten yalnızdım. Her ne kadar yalnız olmadığımı düşünsem de belki de bu kendimi kandırmam için bir çabaydı. İçimde verdiğim savaşta mağlup olup kendimi mi kandırmıştım? İnanmak istemediklerimin gerçekliği tüm çıplaklığıyla gözümün önündeydi belki de. Bunu anlamam zamanımı almıştı. Tıpkı Yavuz'un dediği gibi... Zaman en iyi öğretmen...
Yalnızdım. Hatta yalnız bırakılmıştım. Ama içimde bitirmek istemediklerim açık bir kapı arıyordu. Yalnızlığıma yoldaş arıyordu.
"Yalnız değilsin, Ezgi." Hayatımın herhangi bir konumunda olmayan bu adam en büyük acılarıma şahit olup yanımda olmuşkenO'nun bir köşedeymiş gibi hissettirmesi normal miydi?
Anladım.
Şehir dışına çıkacağım. Gitmeden önce seni görmek isterdim ama anladığım kadarıyla müsait değilsin.
