"Gözlerime bak Ezgi..."
Artık yaşlarım akıyor muydu bilmiyorum. Sadece tek gördüğüm; karanlık. Islak ve sıcak bir karanlık...
İnsana yapışan ve daraltan bir karanlık. Ucu bucağı olmayan...
"Hayır, Yavuz. Yüzleştiğim gerçekler bir kâbus ve benim yüzl...
Son bölümdeki 1500 yorum tamamlanınca attım bölümü. Biliyorsunuz ki uzun bir ara verdiğim için okuyucu kaybettik. En azından etkileşim olması adına sizlerden yorum istiyorum.
Yine 1500 yorumu tamamlayarak tepki ve düşüncelerinizi paylaşın benimle🥹 Yorum sayısı tamamlandığında bir hafta içinde bölümü atmak istiyorum. Sayı tamamlanmadığında inanın tüm motivasyonum gidiyor ve yazasım bile gelmiyor.
Ve son olarak: Kitlemizi daha da arttırmak adına kitabı arkadaşlarınıza önerir misiniz🥹
Herkes göz simgemizi bıraksın👉🏻👁️
Keyifle okuyun💙
Bölüm müziği: Fill The Void x The Hills Mert Kıyak- Gel
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yemin ederim gerçekti Ezgi. Sana o gün söylediklerim gerçekti."
~
-Yavuz-
Kocaman bir yangının ortasında, düğümlerle bağlanmıştı aklım. Her zerremi uyuşturan bir sıcaklık parmaklarımı uyuşturmuştu.
Yutkundum.
Sanki ciğerlerimden boğazıma yükselmiş ateşten bir yumruydu geriye itmek istediklerim. Kanımı hararetlendiren, damarlarımdan fışkırırcasına coşturan şey; yularına her zaman sahip çıktığım öfkemdi.
Ve ben o yuları serbest bırakmıştım.
Avucumun içinde olan kağıtta gezinen gözlerim, tüm hükmünü yitirip karanlık gölgeleri getirmişti peşinde. Sıkıca kapandı göz kapaklarım. Ardından avucumdaki kağıda örtündü parmaklarım. Avucuma yaptığı baskıyla moraran parmaklarım kağıdı parçalamak istiyordu. Bir kaya misali elime ağır gelen kağıdı tenimle bütünleştirdim.
Öfkemin ateşi, gözlerimdeki karanlığa hükmederken bir kez daha yutkundum. Sıkıca yumduğum gözlerimi aralayıp derin bir nefes aldım.
Nasıl en yakınıma girebilirdi?!
Ezgi...
Tehlikedeydi.
Şimşeği andıran hızla kalktığım yerden kapıyı açtım.
"Bunu kim getirdi buraya?!" Avucumla neredeyse bütünleşip buruşmaktan küçücük olmuş kağıdı duvara fırlattım. "Bu odaya kim girdi?!!"
Odanın kapısından bir adım ileride dar koridorun ortasındaydım. Duvarlara çarpan sert sesim koridorun sonundaki hemşirelerin korkuyla bana bakmasını sağlamıştı.
