"Gözlerime bak Ezgi..."
Artık yaşlarım akıyor muydu bilmiyorum. Sadece tek gördüğüm; karanlık. Islak ve sıcak bir karanlık...
İnsana yapışan ve daraltan bir karanlık. Ucu bucağı olmayan...
"Hayır, Yavuz. Yüzleştiğim gerçekler bir kâbus ve benim yüzl...
Selam! Bu bölümde Yavuz'un açısından bazı gelişmelerle karşılaşacaksınız.
Bol bol teori üretebileceğiniz bir bölüm olacak.
Teorilerinizi, yorumlarınızı okumak için sabırsızlanıyorum.
Kitabın simgesi olan gözü de buraya fırlatıverdikten sonra okumaya başlayın bakalım 👉🏻
Keyifle Okuyun💙
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yalancı bir rüyadan uyanmayı dilersin fakat gerçek bir kâbus canını daha çok acıtır. Bu yüzden kâbusun acısını bilenler yalancı rüyadan uyanmak istemezler.
~~
Gerçeklere uyanmaya adım adım yanaşırken içimde tarifi çetin bir duygu silsilesi vardı. Belki de gerçekler gözümün önündeydi... Fakat bazı gerçekler kör olmanıza razı olacak kadar ağır gelirdi benliğinize.
Bir tarafım kurtlar tarafından kemirilirken bu kâbustan uyanmayı dilemekten başka çarem yoktu. Bir rüyadan uyanıp bir kâbusa da yol alıyor olabilirdim ama gerçekler ya beni uyandıracaktı ya da körlüğümü ispatlayacaktı.
Sessizliğe karışan gerginliğim yan tarafımda araba kullanan Yavuz'un rahat tavırlarıyla daha da artmıştı. Ne beklediğimi ben de bilmiyordum. Cafedeki hâli de rahattı. Sanki kırgınlığını içine gömmüş ve hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu. Ama bana ördüğü ince duvarın farkındaydım. İnce ve soğuk bir duvar...
Ondan istediğim şeyin mahcubiyeti zihnimi meşgul ederken kalbim ise gerçekler için ümitliydi. Fakat kalbim bu konuda tek taraflı değildi. Ümidin yanında barındırdığı şüphe beni karanlık bir arafta hissettiriyordu. Beni bu araftan kurtaracak kişi yine Yavuz'du.
Onun hislerini fark etmeden ilerlediğim bu yolda elimden bir şey gelmiyordu. İşte, kalbe dışarıdan ne bir el müdahale edebilirdi ne de taşıdığın aklın. Yavuz'un durumu da bu şekildeydi. Hatta benimde...
Kalbindeki kırıklık oluşmadan bir şeyler yapmak isterdim ama O'na bir ders de vermem gerekiyordu. Saklayacak bir şey olmaması gerektiğini anlaması gerekiyordu. Benim anlık bir öfkem Yavuz'un hislerini kavurmuştu.
Fakat şu an Yavuz'a bakınca o hislerin donmuş gibi olduğunu görüyordum. Fakat hâlâ varmış gibiydi de...
"Teşekkür ederim."
Sessizliği bozan sesim Yavuz'un gözlerini anlık da olsa bana çevirmişti. Kaşları hafifçe çatılırken gözlerini tekrar yola sabitledi.
"Bu akşam için... Bana yardım edeceğin için..."
Kaşları tekrar eski hâlini alırken derin bir nefes aldı.
"Bu istediğin şey senin için kişisel olabilir ama benim işim için belki de büyük bir gelişme katetmemi sağlayacak."
