Gökyüzü

23

Saçlarımın önünü düzeltip poşetleri sıkıca tuttum ve mutfaktan çıktım. Annem ve Karam abi kapıda konuşuyorlardı. Baran'ın hevesle annemi dinlediğini görebiliyordum.

Kapının yanına geldiğimde bakışları bana döndü. Utancım içimde bir yerlerde varlığını sürdürüyordu. Kendimi cesaretli olmaya ikna ederek Karam abiye yaklaştım. Elimdeki poşetlerden birini ona uzattım.

''Pasta yapmıştım.'' dedim. ''Size de ayırdım. Ve Birkan beye.''

Karam abi, yüzündeki şaşkınlıkla iki saniye baktı. Ardından da tüm suratını kaplayacak kadar büyük bir gülümsemeyle bana baktı. Elini uzattı hemen.

''Bize mi yaptın?'' dedi hevesle.

Yanaklarım iyice kızardı. Başımı salladım. Baran da onunkine benzer bir gülümsemeyle bana bakıyordu. İkisi de mutluydu, heyecanlıydı. Ve ben de öyleydim. Nasılı ve nedeni farklı. Ben, uzun zaman sonra ilk defa bu kadar heyecanlı ve hevesliydim.

''Muzlu.'' dedim mırıldanarak. Diğerini de uzattım. ''Bu da Birkan beye.''

Baran aldı onu. ''Babam manyak mutlu olacak.'' dedi mırıldanarak.

Annem yaslandığı kapıdan doğruldu. Yaklaştı ve saçlarımı öptü. ''İlaçlarını unutma annecim. Ayrıca fazla soğukta da kalma.''

Başımı salladım sadece.

Karam abi geri çekildi. Hala gülümsüyordu. ''Hadi, arabaya geçin geliyorum ben de.''

Baran'la birlikte bahçe kapısına doğru yürümeye  başladık. Kafasını çevirip çevirip bana bakıyordu sırıtarak.

''Bakıp durmasana .'' dedim utandığım için çıkışarak. Sırıtışı büyüdü.

''Sadece artık daha umutluyum.'' dedi gülmesini kesmeden. Arabanın yanına geldiğimizde kapıyı açtı ve kenara çekilerek girmemi bekledi. Koltuğa oturdum ve başımı camdan yana çevirerek ben de gülümsedim.

O da yanıma oturdu. İkimiz de mal mal sırıtıyorduk. Çok geçmeden de Karam abi geldi. Sürücü koltuğuna oturduktan sonra arkaya döndü. 

''Eğer bir sakıncası yoksa babamı da çağırabilir miyiz?'' dedi. ''Bugün toplantısı vardı. Annen de işe gidecek az sonra.''

Başımı salladım. Artık onlardan çekinmiyordum. Benim için muazzam bir gelişmeydi bu. Birinden çekinmemek. 

Gülümsedi ve önüne dönerek arabayı çalıştırdı. Baran olduğu yerde öne doğru kaydı. ''Nereye gideceğiz, söyleyin artık.''

Sabırsız sesiyle gülümsedim. Karam abi gülümsedi ve cevap vermeden önüne bakmaya devam etti. Hatta sesini bastırmak için radyıyu açtı ve hareketli bir yabancı şarkının arabanın içine dolmasına izin verdi.

Müzikle birlikte zihnimdeki düşünceleri geriye atıp arkama yaslandım. Baran abisinden cevap alamayacağını anladığında ofladı ve o da benim gibi geriye yaslandı.

Cebinden telefonunu açtıktan sonra instagrama girdi. Video izlerken göz ucuyla ona bakıyordum. Baktığımı fark etti, trip atmayı kesti ve bana iyice yanaşarak ekranı daha rahat görmemi sağladı.

Video izliyor, arada bir yorumlara girip kavgalara gülüyorduk. Karam abi dikiz aynasından bakıp gülümsemeye devam ediyordu.

Yeni bir videoya geçtiğimizde Baran birden çekti. ''Bunu biliyorum, izleme.''

Kaşlarımı kaldırıp ona baktığımda videoyu kapadı. ''Neden kapadın?''

''Aniden bir şeyler çıkıyordu.'' dedi. ''Tetikleyebildiğini okumuştum bir yerde. İzleme.''